มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1850

หลังจากโลงศพขนาดใหญ่ที่ทำมาจากทองแดงลอยผ่านไปแล้ว ดาวเคราะห์ที่เปี่ยมล้นไปด้วยชีวิตชีวาในตอนแรก ก็กลายเป็นดาวเคราะห์มรณะดวงหนึ่งไปแล้ว

“ออร่าของวัฏสงสาร เหมือนจะไกลห่างไปแล้ว……”

จู่ ๆ ก็มีเสียงพึมพำที่แหบแห้งดังออกมาจากโลงศพขนาดใหญ่นั่น และโลงศพใหญ่ที่ทำมาจากทองแดงใบนี้ ก็คือโลงศพทองแดงที่เคยพุ่งชนกับตำหนักวัฏสงสารเมื่อครั้นนั้นนั่งเอง

ตำหนักวัฏสงสารเป็นสิ่งที่กลายมาจากชิ้นส่วนหลังจากวัฏสงสารโบราณทลายสูญสิ้นแล้ว ซึ่งมีพลังแห่งวัฏสงสารซ่อนอยู่ภายใน หลังจากที่พุ่งชนเข้ากับตำหนักวัฏสงสารแล้ว ทำให้สิ่งมีชีวิตที่นอนหลับใหลอยู่ในโลงศพได้รับบาดเจ็บไม่น้อย

ในช่วงเวลานี้ มันลอยพลิ้วไหวอยู่ในส่วนลึกของห้วงดารา กลืนกินพลังชีวิตของดาวเคราะห์ไปไม่รู้ตั้งกี่ดวง สภาพอาการบาดเจ็บในตอนแรกก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพปกติ

“ตั้งแต่ที่จ้าววัฏสงสารดับสลายสูญเสีย ออร่าของวัฏสงสารก็ไม่เคยปรากฏนานมาก ๆ แล้ว การปรากฏในครั้งนี้ ผู้ที่ได้รับพลังแห่งวัฏสงสารและมีออร่าวัฏสงสารอยู่บนตัวนั้น จะได้เป็นผู้สืบทอดจ้าววัฏสงสารรุ่นที่ 10 หรือ?”

สำหรับสิ่งมีชีวิตที่นอนหลับใหลอยู่ในโลงศพทองแดงแล้ว ก็ไม่ทราบเช่นกันว่าคำว่านานมาก ๆ ที่เขากล่าวถึงนั้นมันเป็นกาลเวลาที่ยาวนานมากเพียงใด 

ในขณะเดียวกัน ในห้วงดาราอีกฝั่งหนึ่ง มีผู้ชายที่อยู่ในชุดสีเขียวยืนอยู่บนหินอุกกาบาตขนาดใหญ่ลูกหนึ่งพลางใช้มือทั้งสองข้างไขว้ไว้ด้านหลัง ผมที่ยาวสลวยปลิวไปตามสายลม 

แววตาของเขาลึกซึ้งและมองไปยังที่ไกล ๆ ไม่รู้ว่ามองไปทิศทางใด แต่ก็เหมือนสามารถมองทะลุผ่านกาลเวลาในอดีตและปัจจุบัน 

“วัฏสงสารโบราณทลายสูญสิ้น ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะกลายเป็นผู้สืบทอดจ้าววัฏสงสารรุ่นที่ 10”

คนชุดคลุมยาวเขียวถอนหายใจอย่างพรวดพราด พลิกมือหยิบเหล้าออกมาหนึ่งกา พลางดื่มเหล้าพลางพูดพึมพำคนเดียว “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ออกแรงทลายวัฏสงสารโบราณให้สูญสิ้น”

“เหอะ ๆ ข้าน่าจะสับสนไปเอง เจ้า ณ ปัจจุบันเป็นเพียงร่างที่กลับชาติมาเกิด ซึ่งไม่ใช่มหาศักดิ์เมื่อปีนั้น”

“เจ้าเมื่อปีนั้นไม่หวั่นไหวไปตามอารมณ์ เพื่ออาณาประชาราษฎร์ใต้แผ่นฟ้า เจ้าใช้วิธีการทำร้ายตัวเองจนวัฏสงสารทลายสูญสิ้น……”