มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1860

ใกล้ถึงเวลาเปิดของแดนเทวนิรันกาล หลัวซิวไม่ได้เลือกปิดตนฝึกฝน เพราะด้วยผลการฝึกตนในตอนนี้ของเขา ไม่สามารถที่จะเพิ่มขั้นได้ภายในเวลาอันสั้น นอกจากนี้แล้วเมื่อเขาเพิ่มขั้นก็จะมีการลงทัณฑ์จากทัณฑ์สายฟ้า ข้ามผ่านทัณฑ์ในสถานที่เช่นนี้ มันเป็นที่สะดุดตาของผู้คนจนเกินไป

ตอนนี้มีผู้คนคอยสอบถามตัวตนและที่มาที่ไปของซิวหลัวอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากสำนักเซียนเทียนหยุนรู้ถึงสถานะของตนเอง ดังนั้นหลัวซิวทราบเป็นอย่างดีว่าถ้าหากกองกำลังเหล่านั้นต้องการที่จะสอบถาม คิดว่าไม่นานก็คงตามหาสถานะของตนเองเจอ

สำหรับตรงจุดนี้ หลัวซิก็ไม่ได้กังวลสักเท่าไหร่ สถานะมหาปรมาจารย์ยาเซียนเพียงหนึ่งเดียว ไม่ได้มีไว้ประดับเพียงเท่านั้น

“สหายยุทธ์เสวียนคง เจ้าได้รับลูกศิษย์ที่ดีมาจริง ๆ!”

ในห้วงดาราแห่งหนึ่ง เงาร่างสิบกว่าสายได้นั่งขัดสมาธิอยู่ บนร่างกายของทุกคนต่างมีรัศมีพลังอันมหาศาลยากที่จะหยั่งถึงกระจายออกมา รูปร่างต่าง ๆ นานาปรากฏขึ้นมาที่ด้านหลัง

คนที่กล่าวนั้นคือบุรุษในชุดสีเขียวผู้หนึ่ง พบเพียงว่าบนใบหน้าของเขาปะปนไปด้วยรอยยิ้ม สายตามองไปยังจีเสวียนคง

ผู้คนสิบกว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ พูดได้ว่ายืนอยู่ในจุดสูงสุดของมหาโลกายอดอัมพร ทุกคนล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับจักรพรรดิเทพ!

ส่วนคนที่กำลังสนทนากับจีเสวียนคงอยู่ในเวลานี้ คือเจ้าหอของหอยอดอัมพรในปัจจุบันนั่นเอง ว่ากันว่าผลการฝึกตนของเขาได้บรรลุถึงแดนจักรพรรดิเทพช่วงปลายเป็นที่เรียบร้อย ถูกขนานนามว่าเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งของมหาโลกายอดอัมพร

จีเสวียนคงทำเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเจ้าหอยอดอัมพรเลยสักนิด ถึงขนาดที่ว่าคร้านแม้แต่จะให้ความสนใจอีกฝ่าย

เจ้าหอยอดอัมพรเองก็ไม่ได้โมโห หลายปีมานี้ เขาพบมาตั้งแต่นานแล้วว่ามหาปรมาจารย์ยาเซียนผู้นี้มีใจเป็นปรปักษ์กับหอยอดอัมพรมาโดยตลอด เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าความชิงชังของอีกฝ่ายนั้นมีสาเหตุมาจากเรื่องใด

“เฒ่าประหลาดเทียนหยุน เจ้าจงใจใช่หรือไม่?” จีเสวียนคงมองไปยังบรรพอาจารย์เทียนหยุนด้วยแววตาเย็นชา เพราะว่าทั่วทั้งโลกใบนี้คนเดียวที่รู้ว่าซิวหลัวคือลูกศิษย์ของเขานั้น มีแค่สำนักเซียนเทียนหยุน