มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1861

“ลูกศิษย์หอยอดอัมพรของข้าจะตายเปล่าไม่ได้ ต่อให้เป็นลูกศิษย์ของเจ้าจีเสวียนคง ก็จะต้องชดใช้เช่นเดียวกัน!” เจ้าหอยอดอัมพรมีท่าทีแข็งกร้าวขึ้นมา เพราะนี่มันได้มีส่วนเกี่ยวข้องถึงศักดิ์ศรีของสำนักจักรพรรดิยอดอัมพร

ถ้าหากลูกศิษย์ถูกสังหารกลับไม่ติดตามเอาความ ศักดิ์ศรีของสำนักจักรพรรดิยอดอัมพรจะต้องไม่เหลืออยู่แน่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าหอยอดอัมพรต้องการเห็นอย่างแน่นอน

สีหน้าของจีเสวียนคงก็เคร่งขรึมลงเช่นเดียวกัน ความแข็งแกร่งของเจ้าหอยอดอัมพร ต่อให้เป็นมหาปรมาจารย์ยาเซียนอย่างเขาก็ไม่อาจดูถูกได้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียหอยอดอัมพรก็เป็นสำนักจักรพรรดิเพียงหนึ่งเดียวในมหาโลกาแห่งนี้ อาศัยรากฐานของสำนักจักรพรรดิ ไม่ใช่สิ่งที่คนคนหนึ่งจะสามารถต่อต้านได้

แม้ว่าเขาจีเสวียนคงจะสามารถไม่เห็นภัยคุกคามจากหอยอดอัมพรอยู่ในสายตา แต่หลานสาวและลูกศิษย์ของเขากลับทำไม่ได้

แม้ว่าภายในใจจะไม่เต็มใจถึงเพียงใด สุดท้ายแล้วจีเสวียนคงก็เลือกที่จะถอยหนึ่งก้าว ใช้การกลั่นโอสถเซียนแดนเจ้ายุทธจักรสองเตาเป็นเงื่อนไข เพื่อแลกกับการที่หอยอดอัมพรไม่ติดตามเอาความเรื่องที่หลัวซิวฆ่าคน

นี่ก็คือความอบอุ่นเย็นชาและโหดร้ายของมนุษย์ในโลกยุทธ์ ชีวิตของศิษย์ใจกลางคนหนึ่ง ก็มีค่าเพียงโอสถเซียนแดนเจ้ายุทธจักรสองเตาท่านั้นเอง

แน่นอน จีเสวียนคงต้องการประนีประนอม และก็เพื่อให้ได้รายชื่อเข้าแดนเทวนิรันกาลมาอย่าง ราบรื่น เพราะความพิเศษของแดนเทวนิรันกาล มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนมกุฎเทพเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปได้ จากผลการฝึกตนของหลัวซิวหลังจากที่เข้าไปแล้ว ต้องสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดายแน่นอน และจะต้องได้รับผลประโยชน์มากที่สุดในแดนเทวนิรันกาลเป็นแน่

ดังนั้นต่อให้ต้องยอมอ่อนข้อให้ ไม่ว่าจีเสวียนคงจะพูดอย่างไรจีเสวียนคงก็จะต้องเอารายชื่อนี้มาให้ได้

เพียงแต่ว่าสำหรับเรื่องราวพวกนี้ จีเสวียนคงไม่ได้บอกกับหลัวซิว สำหรับเขาแล้ว เขาเป็นอาจารย์ของเขา หลัวซิวเป็นลูกศิษย์ มีบางครั้งอาจารย์ทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อลูกศิษย์ ก็เป็นเรื่องที่สมควรเหมือนกัน