มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1873

“ข้าไม่เป็นกระไร ฉะนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว”

สุดท้าย คำพูดที่เรียบนิ่งคำหนึ่งก็หลุดออกมาจากปากของหลัวซิว แต่ทว่ากลับไม่มีผู้ใดมองเห็นความเหี่ยวแห้งที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจเขาเลย 

จีเสี่ยวจื่อกำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อ ทว่าหลัวซิวกลับหยุดยั้งนางเอาไว้ก่อน “เจ้าไม่เข้าใจเรื่องราวระหว่างข้ากับนาง ดังนั้นเสี่ยวจื่อเจ้าอย่ากระทำเช่นนี้กับนางเลย และอย่ากล่าวว่านางเช่นนี้ด้วย”

เมื่อได้ยินหลัวซิวเอ่ยปากพูดเช่นนี้ จีเสี่ยวจื่อจึงทำเสียงหึทีหนึ่งก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพัก 

“ขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ในเมื่อเจ้าไม่เป็นกระไรแล้ว เช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อนล่ะ”

หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง หงเฟยก็เอ่ยปากพูดกะทันหัน ทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดไป จากนั้นนางก็ย่างเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว 

เนื่องจากนางไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับหลัวซิวอย่างไรดี บางทีจิตใจนางอาจจะยอมรับไปแล้วว่าตัวเองคือภรรยาในอดีตของเขา แต่ทว่านางยังยอมรับความเป็นจริงนี้ไม่ได้ อาจต้องการเวลาเพื่อทำให้เคยชินกับมันก่อน

แน่นอนอยู่แล้วว่าสถานการณ์เช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่หลัวซิวคาดหวังในใจเช่นกัน

ยืนมองเงาหลังของหงเฟยหายไปจากสายตาของตัวเอง หลัวซิวทำการตัดสินใจในใจแล้วว่าต้องใช้ความเร็วที่รวดเร็วที่สุดฝึกกฎเวลาให้บรรลุถึงแดนขั้น 8 ให้ได้ 

เนื่องจากมีเพียงฝึกกฎเวลาบรรลุถึงแดนขั้น 8 เป็นอย่างต่ำ ถึงจะสามารถปลดปล่อยความสามารถในการย้อนเวลากลับไปได้

“เสี่ยวจื่อ ตระหนักรู้ในกฎปริภูมิได้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

เมื่อเดินเข้าไปในห้องพักของโรงเตี๊ยม หลัวซิวก็เห็นว่าจีเสี่ยวจื่อกำลังนั่งงอนอยู่ตรงนั้น ดังนั้นเขาจึงยิ้มพลางถาม