มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1895

“เหอะ!”

และในเวลานี้เอง จู่ ๆ บรรพอาจารย์ตวนมู่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มเจื่อน ๆ พลางพูด: “ขอแสดงความยินดีกับผู้เพื่อนยุทธ์จีด้วยที่รับลูกศิษย์ดี ๆ มาได้คนหนึ่ง รอบนี้ตระกูลตวนมู่ของข้ายอมแพ้”

บรรพอาจารย์ตวนมู่เข้าใจผลลัพธ์สุดท้ายดีมาก ๆ ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบกับการรอประกาศผลแล้วทำให้ตระกูลตวนมู่พ่ายแพ้อย่างอับอายขายขี้หน้า จะดีกว่าหากยอมแพ้โดยตรงอย่างเด็ดเดี่ยว ในทางตรงกันข้ามการทำเช่นนี้จะแสดงให้เห็นถึงน้ำใจและจิตใจของตระกูลตวนมู่ได้ชัดเจนด้วย 

พูดตามตรงเลยว่า ณ วินาทีนี้ในฐานะที่เขาเป็นอาจารย์ ถือว่าได้กอบกู้ภาพลักษณ์หน้าตาเสี้ยวสุดท้ายให้แก่ทั้งตระกูลแล้ว

ยอมแพ้?

ตวนมู่ชางผงะไปในทันที ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นอย่างไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย: “เหตุใดจึงต้องยอมแพ้? ผู้พ่ายต้องไม่ใช่ข้าแน่นอน!”

“เปิดเตาพิสูจน์ยา!”

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น ตวนมู่ชางมองข้ามแววตาและเจตนาของอาจารย์ตระกูลตนไปโดยสิ้นเชิง ความคิดทั้งหมดของเขา ณ วินาทีนี้มีเพียงเรื่องที่ว่าต้องพ่ายแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เขายึดมั่นว่าตัวเองถึงจะเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในวิถียา ซึ่งไม่มีผู้ใดสามารถเทียบเคียงกับตนเองได้

ตั้งแต่เล็กจนโตข้าตบะทุกวันทุกคืน ขะมักเขม้นตั้งใจฝึกตนอย่างมากจนลืมกินลืมนอน เพื่อเป็นการกลั่นแปรอัคคีเทพขั้นดำชั้นกลางหนึ่งดวง ข้านั้นยิ่งเกือบสูญเสียชีวิตไป ข้าทุ่มเทไปมากมายเช่นนี้ จะมีทางพ่ายแพ้ได้อย่างไร?

ดวงตาของตวนมู่ชางแดงเถือก ยื่นมือออกไปร่ายวิชายา ฝาของเตายาจึงบินลอยขึ้น ก่อนจะมียาเซียนบินออกมาจากภายใน 6 เม็ด

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! ……

กิริยาท่าทางของเขาคล่องแคล่วลื่นไหล เหมือนผ่านการฝึกฝนมาเป็นหมื่นครั้งยังไงอย่างนั้น โอสถเพิ่มดีกรี 6 เม็ดที่กลิ่นหอมยาเข้มข้นถูกตวนมู่ชางเก็บเข้าไปในขวดหยกหนึ่งขวด

เมื่อเก็บยาเสร็จเรียบร้อย ดวงตาที่ร้อนผ่าวของตวนมู่ชางจึงมองไปทางหลัวซิว

“เหอะ ๆ เฒ่าประหลาดตวนมู่ สมแล้วที่เจ้าเด็กคนนี้มีเชื้อตระกูลตวนมู่ของพวกเจ้า อุปนิสัยที่ยืนหยัดในความคิดของตัวเอง จะทำจนถึงที่สุดและแพ้ไม่เป็นนั้น เหมือนเจ้าในอดีตทุกประการเลย”จีเสวียนคงยิ้มพลางพูดเย้ยหยันคำหนึ่ง