มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1896

ผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพใช้มือลูบหนวดเคราที่ขาวหงอก แล้วเทโอสถเพิ่มดีกรีออกมาจากขวดหยกของหลัวซิวหนึ่งเม็ด พลางยิ้มพลางพูด: “ในบรรดาโอสถเพิ่มดีกรีที่ผู้น้อยหลัวกลั่นได้นั้น มีหนึ่งเม็ดที่เป็นชั้นสูง ส่วนอีกห้าเม็ดที่เหลือนั้นล้วนเป็นชั้นกลางเช่นกัน!”

“เพราะฉะนั้น การดวลวิถียาในครั้งนี้ ข้าคิดว่าผู้น้อยหลัวเหนือกว่าหนึ่งขั้น”

ผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพคนนี้ประกาศผลสรุปของตัวเอง จากนั้นเขาก็นำขวดยาทั้งสองขวดส่งไปในมือของจักรพรรดิเทพอีกคนหนึ่ง

ตวนมู่ชางผงะไปอีกครั้ง คำพูดที่ผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพคนนั้นเพิ่งกล่าวมาในเมื่อครู่นี้ เหมือนฟ้าผ่าในตอนกลางวันแสก ๆ ยังไงอย่างนั้น ทำให้เขามึนตึบไปภายในชั่วพริบตาเดียว 

“ผู้น้อยตวนมู่ ไม่เลวเลย ทว่าทักษะความสามารถของหลัวซิวอยู่เหนือกว่าหนึ่งขั้นจริง ๆ !”

“ผู้น้อยหลัวยังหนุ่มแต่ก็เก่งกว่าผู้อาวุโสแล้ว อาจารย์เสวียนคงได้รับลูกศิษย์ที่ดีเยี่ยมคนหนึ่งเลยนะ!”

“......”

“การดวลวิถียาในครั้งนี้ หลัวซิวชนะ!”

เจ้าหอยอดอัมพรประกาศผลสรุปสุดท้าย เขาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจเช่นกัน 

อย่างไรเสียจีเสวียนคงก็ไม่ถูกกับหอยอดอัมพรมาโดยตลอด ลูกศิษย์คนนี้ของเขายิ่งเคยสังหารศิษย์ใจกลางของหอยอดอัมพรด้วย สำหรับเจ้าหอยอดอัมพรแล้ว เขาคาดหวังให้ตวนมู่ชางชนะมากกว่า 

“ไม่! นี่มันเป็นไปไม่ได้!”ตวนมู่ชางแหกปากตะโกนเสียงดัง เนื่องจากอารมณ์ฮึกเหิม จึงควบคุมออร่าไม่อยู่ ทำให้ทรงผมกระเซอะกระเซิง พลังออร่ายุ่งเหยิง 

เมื่อผู้คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ เห็นภาพเหตุการณ์ดังกล่าวแล้ว มีคนจำนวนไม่น้อยต่างแสดงสีหน้าดูถูก หรือแค่อนุญาตให้ตระกูลตวนมู่ของพวกเจ้าชนะ แต่ไม่ยอมให้ผู้อื่นชนะอย่างนั้นหรือ?

ตระกูลตวนมู่ที่แพ้ไม่เป็นตามคำเล่าลือนั้น ดูท่าน่าจะเป็นเช่นนี้จริง ๆ 

“เหอะ ๆ เฒ่าประหลาดตวนมู่ ข้านั้นต้องขอบคุณสำหรับยาเซียนทั้ง 20 ต้นนี้ของเจ้าด้วยล่ะ”

ไอ้ชาติชั่ว!

ตวนมู่ชางกำหมัดแน่นจนเล็บฝังเข้าไปในเนื้อ และมีเลือดไหลออกมา

ดวงตาที่แดงเถือกคู่นั้นของเขาจ้องเขม็งไปทางหลัวซิว หากแววตาสามารถฆ่าคนได้ละก็ หลัวซิวคงถูกเขาประหารชีวิตด้วยการตัดชิ้นส่วนมือและเท้าออกมาเป็นแสนครั้งแล้ว

และในเวลาที่เอง จู่ ๆ ตวนมู่ชางก็รู้สึกว่าไหล่ของตัวเองหนักอึ้งขึ้น เมื่อหันหน้ากลับไปก็พบว่าอาจารย์ตระกูลตนปรากฏอยู่ข้างกายตนตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ แล้ววางฝ่ามือลงบนไหล่ตนเอง

“เด็กน้อย ความพ่ายแพ้มันไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือเจ้าไม่มีความกล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับมัน”บรรพอาจารย์ตวนมู่ค่อย ๆ เอ่ยปากพูด

“อาจารย์ ข้า……ข้าแพ้แล้วขอรับ! ข้าทำให้ตระกูลขายหน้า! ข้าทำให้ตระกูลและท่านต้องผิดหวัง!”ตวนมู่ชางกำหมัดแน่นมากยิ่งขึ้น