มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1897

“พ่ายแพ้ในวันนี้ ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะคว้าชัยชนะกลับมาไม่ได้ เจ้าเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์สูงที่สุดในตระกูลเรา วันวานในอนาคตยังอีกยาวนาน สักวันคอยเจ้ากลายเป็นมหาปรมาจารย์ยาเซียน เรื่องราวในวันนี้มันจักสำคัญไฉนเล่า?”

“นึกย้อนกลับไปถึงเมื่อปีนั้น ตั้งแต่ที่อาจารย์พ่ายแพ้ให้กับจีเสวียนคงเป็นต้นมา ช่วงหลายสิบล้านปีที่ผ่านมาข้าก็เคยท้าประลองเขามาไม่รู้ตั้งกี่หน แต่ทุกครั้งก็พ่ายแพ้ ทว่าอาจารย์ก็ไม่เหมือนอย่างเจ้าที่ไม่สามารถแบกรับความกระทบกระเทือนได้”

“เส้นทางของเจ้าราบรื่นมากเกินไป ดังนั้นความล้มเหลวบางอย่างกลับเป็นผลดีต่อเจ้า สามารถบีบบังคับให้เจ้าพยายามยกระดับศักยภาพของตัวเองให้สูงมากยิ่งขึ้น การจะอยู่เหนือหลัวซิวนั่นก็เป็นเพียงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในไม่เร็วก็ช้าเท่านั้นแหละ”

“ครั้งนี้เจ้าแพ้ ไม่ได้แพ้ตรงพรสวรรค์ด้านการกลั่นยาของเจ้าเทียบฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ แต่แพ้ตรงอัคคีเทพที่เขาใช้กลั่นยาคืออัคคีเทพขั้นดำชั้นสูง ส่วนของเจ้านั้นคือขั้นดำชั้นกลาง”

คำพูดทั้งหมดที่บรรพอาจารย์ตวนมู่กล่าวมา ทำให้อารมณ์อันฮึกเหิมที่แปรปรวนของตวนมู่ชางค่อย ๆ สงบลง แต่ความเกลียดแค้นในแววตาที่มีต่อหลัวซิวนั้น กลับเข้มข้นในอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

“ช่างเป็นยาที่ดีเสียจริง!”

กลับไปถึงโรงเตี๊ยม จีเสวียนคงก็ดูยาที่หลัวซิวกลั่นได้เช่นกัน ก่อนหน้านี้ขณะที่อยู่ในการดวลวิถียา เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการสงสัย ในฐานะที่เป็นอาจารย์ของหลัวซิว เขาจึงไม่ได้เข้าร่วมการตัดสินผลการประลองสุดท้าย 

ก่อนหน้านี้ขณะที่ประลองกัน ถ้าบอกว่าสภาพจิตใจของเขาไม่กระวนกระวายนั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้แน่นอน อย่างไรเสียนี่ก็เป็นครั้งแรกที่หลัวซิวกลั่นโอสถมกุฎเซียนเชียวนะ อดีตเนื่องจากไม่มีอัคคีเทพชีวี มากสุดก็แค่สามารถกลั่นยาเซียนระดับ 9

แต่จีเสวียนคงนึกอย่างไรก็นึกไม่ถึงว่าลูกศิษย์คนนี้ของตัวเองจะวิปริตเช่นนี้ พรสวรรค์และฝีมือในการกลั่นยาของตวนมู่ชางนั่นแทบจะไร้ที่ติเลย แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับลูกศิษย์คนนี้ของตัวเองอยู่ดี

การที่ลูกศิษย์เป็นเช่นนี้ กลับทำให้เขาที่เป็นอาจารย์สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ไม่น้อย เนื่องจากเขาไม่มีสิ่งใดที่สามารถสอนหลัวซิวได้ วิชากลั่นยาของเจ้าหมอนี่ก็ได้รับการชี้แนะและตระหนักรู้ได้มาจากคัมภีร์โอสถ

“ไอ้หนุ่มหลัว ครั้งก่อนอาจารย์ตกลงว่าจะช่วยเจ้ากลั่นอาวุธหนึ่งชิ้น เจ้าดูซิว่าอาจารย์กลั่นได้เป็นอย่างไรบ้าง จับถนัดมือหรือไม่?”