มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1928

ฮู้หลบซ่อนขึ้นชื่อว่าสามารถทำให้หนีรอดจากการไล่ล่าของผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพได้ เช่นนั้นหลังจากที่บีบมันจนแตกสลายแล้ว ระยะห่างที่ถูกส่งไปต้องห่างกันไกลมากแน่นอน อย่างน้อยก็สามารถหนีพ้นจากขอบเขตที่ใหญ่ที่สุดที่ตัวสำนึกของผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพสามารถตรวจสอบได้

หลัวซิวคาดการณ์ว่าสถานที่ตนอยู่ ณ บัดนี้ อย่างน้อยก็ห่างจากสถานที่ที่เข่นฆ่ากับมู่ช่าวหวงหลายสิบล้านไมล์ หรืออาจจะไกลกว่านั้น

“ศิษย์พี่ ท่านได้รับบาดเจ็บ!”

จีเสี่ยวจื่อก็เกิดอาการตระหนกตกใจอยู่เล็กน้อยเช่นกัน พลานุภาพของแสงกระบี่สีเลือดที่ถูกกระตุ้นโดยฮู้เทวโจมตีสรรพสิทธิ์นั่นสูงเทียมฟ้า ณ เสี้ยววินาทีนั้น นางคิดว่าตนและศิษย์พี่ต้องเสียชีวิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้แน่นอน

ถึงแม้จะอาศัยฮู้หลบซ่อนหนีรอดมาได้ ทว่าก็ยังถูกจิตสังหารที่น่าทึ่งนั่นโจมตีจนบาดเจ็บอยู่ดี มีการคุ้มกันจากหลัวซิว จีเสี่ยวจื่อจึงไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ แต่ทว่าบนตัวหลัวซิวกลับไม่มีผิวหนังส่วนใดที่สมบูรณ์เลย

ยิ่งกว่านั้นคือเลือดเนื้อบนตัวเขาก็ระเนระนาดย่ำแย่สุด ๆ กลายเป็นเนื้อเละ ๆ ทุกจุดจนเผยให้เห็นกระดูกที่อยู่ภายใน แม้แต่บนกระดูกก็เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยร้าว

“ข้าไม่เป็นไร หาสถานที่รักษาบาดแผลก่อนเถิด”

หลัวซิวส่ายหน้า เขาฝึกยุทธ์จนถึงปัจจุบัน บาดแผลที่ได้รับมีมากจนไม่รู้ตั้งกี่หน ในอดีตเคยมีหลายครั้งที่บาดเจ็บสาหัสจนเกือบตาย สภาพอาการบาดเจ็บเช่นนี้มากสุดก็แค่ทำให้เขารู้สึกเจ็บจนขมวดคิ้วเพียงครู่เดียวเอง

“อ้อ เจ้าค่ะ……”

หลัวซิวไม่สนใจสภาพอาการบาดเจ็บบนร่างกายตัวเอง แต่ทว่าจีเสี่ยวจื่อกลับรู้สึกเจ็บใจมาก ๆ เนื่องจากนางทราบอยู่ว่าหากไม่ใช่เพื่อคุ้มกันตนเองละก็ ศิษย์พี่ไม่มีทางบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้แน่นอน 

“ยัยซื่อบื้อ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก กฎที่ศิษย์พี่เจ้าฝึกน่ะคือกฎชีวิตเชียวนะ บาดแผลแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”

เมื่อเห็นว่าเบ้าตาของจีเสี่ยวจื่อแดงก่ำ บนใบหน้าก็มีอารมณ์ที่ตำหนิตัวเอง หลัวซิวจึงยิ้มพลางปลอบใจนาง

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ทั้งสองก็เจอภูเขาที่รกร้างลูกหนึ่ง หลัวซิวทำการจัดวางค่ายกลไว้ที่นี่อย่างแน่นหนาก่อน จากนั้นก็บุกเบิกถ้ำแห่งหนึ่งบนภูเขาที่รกร้างลูกนี้ แล้วรีบปิดขังรักษาบาดแผลอย่างรวดเร็ว!