มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2002

โครม! โครม! โครม! ......

ทุกจุดในส่วนลึกของเทือกเขาวายุเปราะเต็มเปี่ยมไปด้วยสายฟ้าและพลังวายุ ถึงแม้จุดลมปราณที่ 18 จะพิชิตกฎดั้งเดิมสร้างกฎใหม่ขึ้นมาได้อย่างสมบูรณ์แล้ว แต่การที่ร่างยุทธ์ร่างเนื้อของหลัวซิวจะต้านทานการล้างบาปจากอัสนีวายได้นั้น ก็ยังคงเป็นเรื่องที่ทำได้ยากลำบากอยู่เล็กน้อย

แต่ทว่าครั้งนี้เขาไม่จำเป็นต้องพิชิตกฎดั้งเดิมสร้างกฎใหม่ขึ้นมาอีกแล้ว ดังนั้นจึงใช้กฎชีวิตสร้างม่านแสงคุ้มกันขึ้นมารอบกาย พลังแห่งอัสนีวายที่ตลบฟุ้งไปทั่วทั้งท้องฟ้าถูกต้านทานอยู่นอกร่างกาย 

เกราะคุ้มกันจากกฎชีวิต ทำให้มีแสงสีขาวที่ขมุกขมัวเปล่งปลั่งอยู่ทั่วตัวหลัวซิว ราวกับเทพเจ้าที่จุติลงมายังโลกมนุษย์

เขาเดินออกมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของเทือกเขาวายุเปราะ และเจอจีเสี่ยวจื่อ ฉียู่หรงและหนิงหานยู่สตรีทั้งสามนางอย่างรวดเร็ว 

“ศิษย์พี่!”

“พี่เย่!”

เมื่อสตรีทั้งสามนางเห็นหลัวซิว ภายในแววตาล้วนมีความเคารพเลื่อมใส เนื่องจากพวกนางต่างรู้ดีอยู่ว่าช่วงระยะเวลาที่ผ่านมานี้ หลัวซิวเพ็ญตนอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของเทือกเขาวายุเปราะมาโดยตลอด 

สถานที่เช่นนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง แม้แต่พวกนางทั้งสามยังไม่กล้าเข้าใกล้ แต่หลัวซิวกลับสามารถฝึกฝนอยู่ภายในได้นานขนาดนี้ ศักยภาพเช่นนี้ช่างเป็นส่งที่ทำให้ผู้คนเอื้อมไม่ถึงจริง ๆ 

“เราต้องออกจากที่นี่แล้ว”หลัวซิวกล่าว

“จักไปที่ใดหรือ?”หนิงหานยู่เป็นคนแรกที่เอ่ยปกาถามอย่างอดไม่ได้

“ไปโลกามนุษย์รอบหนึ่ง”หลัวซิวตอบกลับเช่นนี้

“โลกามนุษย์?”