มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2004

ปาฏิหาริย์และความลึกลับเป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้คนมากที่สุด ฉียู่หรงรู้สึกว่าตนเองถูกหลัวซิวดึงดูดไปอย่างลึกซึ้งโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวแล้ว

ในภาพจำของนาง หลัวซิวเป็นคนที่มีหลักการคนหนึ่ง เขาไม่เคยเมตตาใจอ่อนต่อศัตรูเลยแม้แต่น้อย โหดเหี้ยมไร้ความปราณี ฆ่าสังหารอย่างเด็ดเดี่ยว คนที่เสียชีวิตในกำมือเขามีไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

ทว่าเมื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่อยู่รอบกาย เขากลับอ่อนโยนประดุจอาบน้ำในช่วงฤดูใบไม้ผล ใกล้ชิดมีอัธยาศัยดี เหมือนปฏิบัติต่อคนในครอบครัวตน

ฉียู่หรงกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ในใจ แต่หลัวซิวที่เดินนำอยู่ข้างหน้ากลับหยุดเดินกะทันหัน จึงส่งผลให้นางไม่ทันได้ระวัง ชนเข้ากับแผ่นหลังของหลัวซิวทันที 

“ศิษย์พี่เย่ ขอโทษเจ้าค่ะ”

หัวใจของฉียู่หรงยุ่งเหยิงเล็กน้อย แม้หลัวซิวจะเคยบอกชื่อที่แท้จริงของตนเองให้นางและหนิงหานยู่แล้ว แต่ฉียู่หรงกลับยังเรียกเขาว่าศิษย์พี่เย่อย่างเคยชินอยู่ดี

อย่างไรก็ตามนางกลับสังเกตเห็นว่าราวกับหลัวซิวไม่ได้ยินคำพูดนางอย่างไงอย่างนั้น สายตากำลังเหม่อมองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง

มองไปตามทิศทางสายตาของหลัวซิว ก่อนฉียู่หรงจะเห็นสตรีนางหนึ่ง ภายนอกของสตรีดังกล่าวดูอ่อนแอเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ณ วินาทีนี้บนใบหน้านางมีรอยฝ่ามือที่ชัดเจน และมีสตรีที่ดูเย่อหยิ่งจองหองถึงขีดสุดนางหนึ่งกำลังเอามือเท้าสะเอว ตำหนิว่ากล่าวนางอย่างโหด 

“คุณหนู ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เจ้าค่ะ”สตรีที่ดูอ่อนแอพูดอย่างน้อยใจมาก 

“นังทาสช่างกล้าดียิ่งนัก บังอาจต่อล้อต่อเถียงกับคุณหนูอย่างนั้นหรือ?”

ข้างกายของสตรีเย่อหยิ่งจองหองนั่น สตรีที่สภาพเหมือนคนใช้สาวคนหนึ่งหัวเราะอย่างเยือกเย็น ก่อนจะเดินขึ้นไปเตรียมพร้อมที่จะตบหน้าสตรีอ่อนแอนางนั้นอีกครั้ง

สตรีอ่อนแอน้ำตาคลอเบ้า แต่ทว่ากลับกล้ำกลืนฝืนทนต่อความอัปยศนี้ หลับตาลงปานยอมรับในชะตาชีวิต