มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 203

“ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

เมื่อเห็นว่าชายร่างกำยำถูกขับไล่จากไป หญิงที่บาดเจ็บก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอคำนับหลัวซิวอย่างอ่อนน้อม รู้ว่าถ้าไม่มีชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีดำผู้นี้ ครั้งนี้น่ากลัวว่านางอาจจะตายแน่ๆ

หลัวซิวมองไปที่หญิงสาว ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ดึงดูดใจผู้คน ทำให้ผู้คนที่มองไปในพริบตา ก็จะเกิดสัญชาตญาณดั้งเดิม

จากรอยบาง ๆ บนใบหน้านาง จะเห็นได้ว่าก่อนหน้านางสวมผ้าคลุมหน้า แต่ตอนนี้หายไปแล้ว

ดูเหมือนว่าหญิงสาวผู้นี้จะตระหนักดีถึงปัญหาตนเองได้เป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อคุยกับหลัวซิว นางก้มหน้าลงและไม่กล้าให้ใครเห็นหน้านาง

แม้ว่าหลัวซิวมั่นใจว่าจิตใจตนเองมั่นคง ใจของเขาก็สั่นสะท้านเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวนางนี้

พูดตามตรงแล้ว ลู่เมิ่งเหยาและเหยียนเย่วเอ๋อร์ ที่หลัวซิวรู้จัก ก็เป็นนางงามที่หายากทั้งคู่ ความงามของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก็งดงามพอๆกันกับพวกนางสองคน น่าจะพอๆ

แต่หญิงสาวนางนี้ กลับทำให้ชายที่เห็น ใจกระตุกจนขาดอากาศ

“เจ้าเจอข้าได้อย่างไร?”

จิตใจหลัวซิวสงบลง และถามด้วยน้ำเสียงขรึม

เหตุผลที่เขาลงมือช่วยเหลือหญิงสาวผู้นี้เป็น อศวินช่วยเจ้าหญิง ช่วยเหลือผู้อื่นเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆเท่านั้น เหตุผลหลักก็คือ หญิงสาวผู้นั้นพบว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้

ทำให้หลัวซิวรู้สึกว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ธรรมดา

“กระแสสัมผัสพลังวิญญาณของข้าสูงกว่าคนทั่วไปตั้วแต่เกิด” หญิงสาวที่บาดเจ็บอธิบาย

สีหน้าของนางดูเย็นชาและไม่แยแสเล็กน้อย ใบหน้ายั่วยวนที่มีเสน่ห์ กลับมีความท่าทีเย็นชาเหมือนเทือกเขาน้ำแข็ง ยิ่งทำให้คนที่มองใจกระตุกยิ่งกว่าเดิม

เสียงของนางดูมีเวทมนต์วิเศษ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของผู้คนโดยตรง ที่กระตุ้นปรารถนาตามสัญชาตญาณและอยากจะพิชิตหญิงสาวนางนี้

หลัวซิวรู้สึกถึงการสั่นลูกแก้วความเป็นตายในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขา สติของเขาก็กลับมาชัดเจนเหมือนเดิม ความปรารถนาของเขาก็ถูกระงับอย่างสมบูรณ์

“เสี่ยงมากเลย”

หลัวซิวเข้าใจทันที หญิงสาวนางนี้ ดูเหมือนจะล่อลวงอีกฝ่ายให้ขาดสติอย่างไม่รู้ตัว คาดว่าชายร่างกำยำเมื่อครู่นี้ก็ถูกล่อลวงแล้ว เขาจึงไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง ต้องการครอบครองหญิงสาวนางนี้

ยิ่งไปกว่านั้น หลัวซิวสังเกตว่าการแสดงออกของหญิงสาวนางนี้ มีความระแวดระวังและความระมัดระวังต่อเขาด้วย

“ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว งั้นก็จากกันไปเถอะ” สำหรับหลัวซิว ช่วยชีวิตหญิงสาวนางนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เธอได้ช่วยชีวิตอีกฝ่ายหนึ่ง แต่เธอก็ระมัดระวังผู้ช่วยให้รอด ซึ่งทำให้หลัวซิ่วรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

นอกจากนี้ เขาช่วยนาง นางกลับระแวดระวังผู้มีพระคุณต่อนางอีก ทำให้หลัวซิวรู้สึกไม่ชอบใจ

อีกอย่าง หญิงสาวผู้นี้ให้ความรู้สึกเขาแปลกมาก หลัวซิวก็ไม่อยากอยู่ต่อไป

“คุณชาย เดี๋ยวก่อน”

ขณะที่หลัวซิวกำลังจะหันหลังกลับและจากไป เสียงของหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บก็ดังมาจากด้านหลัง

“เจ้ายังมีอะไรอีก?” หลัวซิวหันกลับมาถาม

ใบหน้าของหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บนั้นซีด นางอ้อนวอนอย่างไม่เต็มใจว่า “ข้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าสามารถช่วยส่งข้ากลับไปได้ไหม?”

แม้ว่าชายร่างกำยำจะถูกขับไล่จากไปแล้ว แต่หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บยังคงกังวลเล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บของนางสาหัส นางไม่อยากที่จะขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มชุดคลุมดำที่อยู่ตรงหน้านางดูเหมือนจะไม่ใช่ผู้ร้าย และนางทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับบุคคลนี้เท่านั้น

หลัวซิวสังเกตเห็นอาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายตั้งนานแล้ว แต่นางไม่เกี่ยวข้องกับเขา แค่ช่วยนางก็เพียงพอแล้ว หลัวซิว ไม่จำเป็นต้องช่วยรักษานาง

แต่สีหน้าอ่อนแอไร้สิ้นทางที่อีกฝ่ายแสดงออกมา ท้ายที่สุดหลัวซิวก็ใจอ่อน