มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2048

ออร่าผลการฝึกตนที่อยู่บนตัวหลัวซิวเป็นเพียงเทพฟ้าขั้นปฐมภูมิ ดังนั้นเขาถึงได้มั่นใจมากขนาดนี้

“ในฐานะที่เป็นหมาที่อยากเอาอกเอาใจเจ้านาย ก็ต้องมีสายตาในการประเมินสถานการณ์หน่อยสิ คนแบบใดที่เห่าใส่ได้ แบบใดเห่าใส่ไม่ได้ เจ้าต้องมองให้ชัดเจนก่อนถึงจะกระโจนออกมาได้”

หลัวซิวไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย แค่มองมู่หงเป่าด้วยสายตาที่เรียบนิ่งรอบหนึ่ง เขายังไม่ได้เอาตัวละครเล็ก ๆ เช่นนี้มาไว้ในสายตา 

มู่หงเป่าถูกหลัวซิวเหน็บแนมจนใบหน้าเขียวช้ำ จึงตะคอกเสียงดังลั่นออกมาในทันที กางมือใหญ่ออกแล้วกดอัดลงมา

หลัวซิวดูผ่อนคลายมาก ยังคงใช้มือทั้งสองข้างไขว้ไว้ด้านหลังอยู่เช่นเคย ทว่าอสูรดูดจิตที่อยู่ใต้เท้าเขากลับไม่ได้เกรงใจเช่นนั้น มีรัศมีเทวสาดส่องออกมาจากดวงตาสีแดงเลือดที่ดุดันคู่นั้น รัศมีเทวดุจกระบี่ ตัดสับอนัตตา

ฟึ่บ!

รัศมีเทวสีแดงสดที่เหมือนดั่งกระบี่พุ่งผ่านกลางนภา ศีรษะหนึ่งบินลอยขึ้นฟ้า ศพไร้ศีรษะร่างหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟ้า หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง เลือดสีแดงสดถึงจะพุ่งกระฉูดอย่างบ้าคลั่ง เป็นที่น่าสยดสยองอย่างยิ่ง

สำหรับอสูรดูดจิต ณ ปัจจุบันแล้ว การสังหารราชาเทพกระจอก ๆ ไม่ต้องเปลืองแรงอะไรมากเลยด้วยซ้ำ มาตรแม้นว่าเป็นมกุฎเทพที่ศักยภาพค่อนข้างอ่อนแอ มันก็สามารถต่อกรได้เช่นกัน

เมื่อทุกคนเห็นภาพเหตุการณ์ดังกล่าว จึงผงะไปในทันที ไม่มีผู้ใดนึกถึงเลยว่าคนดังกล่าวจะกล้าฆ่าคนอย่างทารุณโหดเหี้ยมที่นี่ เป็นการไม่นำคนใหญ่คนโตทั้งหลายที่อยู่ในที่เกิดเหตุไปไว้ในสายตาชัด ๆ 

“ข้ารังเกียจหมาที่เห่าไปทั่วมากที่สุดแล้ว ฆ่าทิ้งจะได้สงบ”หลัวซิวยิ้มอ่อน

“วิธีการของคุณชายช่างยอดเยี่ยมมากเลยนะ!”

มีเสียงที่สดใสปานกระดิ่งดังออกมาจากราชรถที่สวยล้ำค่านั่น จากนั้นผ้าม่านก็ค่อย ๆ ถูกเปิดออก ก่อนจะมีสตรีรูปร่างวิจิตรงดงามคนหนึ่งก้าวเท้าเดินออกมา