มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2096

แต่สำหรับตระกูลจู้แล้ว ขอแค่อยู่ในโลกะดาราอัมพรเทว บรรพอาจารย์ที่ถูกปลุกตื่นก็คือผู้ไร้เทียมทาน ขอเพียงบรรพอาจารย์ฟื้นตื่นขึ้นมา ก็จะไม่มีปัญหาอะไรที่จัดการไม่ได้ 

เทพปีศาจเฒ่าตระกูลจู้หกระเหิดเดินฟ้ามา ใบหน้าหม่นหมอง ทุกตำแหน่งที่สายตากวาดผ่าน อนัตตาล้วนถูกเปลวไฟแผดเผาจนทลายและทรุดตัวลง

ด้านหลังของเทพปีศาจเฒ่า มีอาณาจักรเปลวไฟแห่งหนึ่งที่ถูกวิวัฒนาการมาจากกฎ ภายในอาณาจักรดังกล่าวมีวิมานและตำหนักเยอะจนนับไม่ถ้วน ผู้แข็งแกร่งทั้งหลายในตระกูลจู้ล้วนนั่งบัญชาการอยู่ภายใน เพื่อช่วยเพิ่มอานุภาพให้แก่บรรพอาจารย์

เทพปีศาจเฒ่าท่านนี้ของตระกูลจู้มาถึงละแวกเหวญาณปีศาจ เมื่อดวงตาที่เหมือนดั่งลูกแก้วเทวอัคคีมองเห็นเหวปีศาจ ก็มีความหวาดกลัวเสี้ยวหนึ่งทะลุออกมาจากส่วนลึกของลูกตาดำ 

เห็นได้ชัดเจนเลยว่ามาตรแม้นว่าเป็นเทพปีศาจเฒ่าที่ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน ก็เกรงกลัวเหวปีศาจอย่างลึกซึ้ง

ในขณะเดียวกัน สายตาของเทพปีศาจเฒ่าก็สังเกตเห็นเรือรบทองคำ รวมไปถึงจีเสี่ยวจื่อสตรีทั้งสามนางที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของเรือรบ

“อาจารย์ ยัยหนูสามนางนั่นเป็นคนของเจ้าเด็กเดรัจฉานนั่นขอรับ”ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลจู้รีบพูด

ฉึก!

เปลวไฟที่เปล่งแสงแพรวพรายสองดวงปะทุออกมาจากดวงตาของเทพปีศาจเฒ่า ราวกับดาวหางที่แวววาวจับตาถึงขีดสุด ซัดกระหน่ำไปทางเรือรบทองคำ

จีเสี่ยวจื่อสตรีทั้งสามนางเหมือนเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ รีบเปิดเกราะป้องกันของเรือรบทองคำ ม่านแสงสีทองจึงเลื่อนขึ้น

ตู้มม!

เสียงระเบิดที่น่ากลัวดังก้องขึ้น เรือรบทองคำที่ยาวสิบกว่าไมล์ถึงกับถูกเปลวไฟที่พุ่งออกมาจากดวงตาของเทพปีศาจเฒ่าพุ่งชนจนพลิกลอยออกไป

“นี่คือศักยภาพของบรรพอาจารย์กึ่งจ้าวมหาเทพหรือ? น่ากลัวเกินไปแล้ว!”ทุกคนที่มองเห็นภาพเหตุการณ์ดังกล่าวด้วยสายตาตนเองต่างหวาดหวั่นพรั่นพรึง อย่างไรเสียตั้งแต่โบราณกาลมา เนื่องจากถูกจำกัดโดยวรยุทธ์การถ่ายทอดสืบสานและทรัพยากร ทำให้ผู้แข็งแกร่งที่สามารถฝึกตนจนถึงระดับกึ่งจ้าวมหาเทพนั้น เรียกได้เลยว่ามีน้อยมากถึงมากที่สุด 

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

ในเหวญาณปีศาจ หลัวซิวไม่รู้ว่าตัวเองลองพยายามไปกี่หนแล้ว บางครั้งศีรษะก็ถูกตัดลงมา บางครั้งร่างกายก็ถูกสับออกเป็นสองท่อน ความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานนี้เป็นที่น่าสังเวทใจจนไม่นึกว่าจะมีอยู่ในโลกนี้ หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่น เกรงว่าคงเป็นบ้าไปตั้งนานแล้ว

ทว่าหลัวซิวกลับสุขุมมาก ๆ ตลอดมา ความรู้สึกบนใบหน้าก็แทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่นัก ภายใต้การสะสมประสบการณ์ในความพยายามของแต่ละครั้ง 

สุดท้าย เขาพบว่าทุกครั้งที่ถูกจิตสังหารที่ปะทุออกมาจากรอยดาบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส จะมีปราณดาบเสี้ยวหนึ่งแทรกซึมเข้าไปในร่างกายเขา จากการที่เขากลั่นแปรปราณดาบยิ่งอยู่ยิ่งมาก จึงทำให้เขาค่อย ๆ ค้นพบว่าในปราณดาบที่กลายมาจากจิตสังหาร มีพลังที่รวดเร็วดุดันและเปี่ยมล้นไปด้วยความล้ำลึกซ่อนอยู่

และหลัวซิวเรียกพลังเช่นนี้ว่ากฎแห่งดาบ

เกณฑ์ เป็นสิ่งที่อยู่เหนือกฎฟ้าดินทั้งปวง ทว่าพลังแห่งเกณฑ์ไม่ได้มีเพียงประเภทเดียวเท่านั้น นอกเหนือจากเกณฑ์วัฏสงสาร เกณฑ์ตรีภพและเกณฑ์นิรันดร์ที่หลัวซิวรู้จักแล้ว ยังมีเกณฑ์อื่น ๆ อีกมากมาย