มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2098

เมื่อความรู้สึกที่เหยียบอยู่กับพื้นส่งตรงมา หลัวซิวพบว่าตัวเองมาถึงก้นบึ้งของเหวปีศาจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อกวาดตามองออกไป ที่นี่เต็มเปี่ยมไปด้วยโครงกระดูกที่ไร้ขอบเขต 

พูดได้เลยว่าภาพเหตุการณ์นี้มันน่าช็อกอย่างยิ่ง เมื่อมองออกไปไกล ๆ ทุกตำแหน่งที่สายตามองเห็นล้วนเป็นโครงกระดูก ร่างกายของเขาเหมือนกำลังยืนอยู่กลางทะเลกระดูก โครงกระดูกของที่นี่มีมากจนนับไม่ถ้วน ล้วนเสียชีวิตมายาวนานอย่างไม่รู้จบ

“หรือว่าเป็นซากกระดูกของเหล่าผู้แข็งแกร่งในโลกะอัมพรเทวที่บุกเข้ามาในเหวปีศาจตั้งแต่โบราณกาล?”หลัวซิวพูดพึมพำโดยที่รู้สึกตะลึงและช็อกเล็กน้อย 

ทว่าเขาก็ปฏิเสธความคิดนี้ไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากโครงกระดูกของที่นี่เก่าแก่มากจนไม่สามารถสืบสาวเรื่องราวไปจนถึงต้นตอของเหตุการณ์ กฎเวลาที่เขายึดกุม มีความรู้สึกไวต่อออร่าของกาลเวลาประเภทนี้มากที่สุดแล้ว

อีกอย่างเหล่าผู้แข็งแกร่งในโลกะอัมพรเทวที่กล่าวถึงนั้น ไม่มีทางมาถึงก้นเหวปีศาจได้เลยด้วยซ้ำ ถึงแม้จะสามารถฝ่าฟันเขตลมอำมหิตคำรามมาได้ แต่ก็ไม่มีทางมีคนฝ่าฟันแถบที่มีจิตสังหารรอยดาบผนึกไว้ได้อย่างแน่นอน

หลัวซิวย่างเท้าเดินอยู่บนโครงกระดูกสีขาวที่นับไม่ถ้วน โครงกระดูกของที่นี่แข็งแรงอย่างยิ่ง กาลเวลาผ่านพ้นมายาวนานอย่างไม่รู้จบ โครงกระดูกของที่นี่สูญเสียความเป็นเทพและพลังไปตั้งนานแล้ว ทว่าความแข็งแรงของมันสูงมาก ๆ จากศักยภาพของหลัวซิว แม้จะทุ่มสุดกำลังสามารถ ก็ไม่สามารถทิ้งร่องรอยไว้บนโครงกระดูกเหล่านี้ได้เลยแม้แต่น้อย 

ด้วยเหตุนี้จึงเห็นได้เลยว่าเจ้าของโครงกระดูกจำนวนมากที่ตายอยู่ในนี้ ครั้นเมื่อยังมีชีวิตพวกเขาต้องเป็นผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังมากจนไม่อาจจินตนาการได้อย่างแน่นอน

โครงกระดูกที่มากมายเช่นนี้ แทบจะอัดแน่นอยู่ในทั้งก้นเหวปีศาจ มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่ามีผู้แข็งแกร่งดับสลายสูญสิ้นอยู่ที่นี่มากเท่าไหร่?

ทันใดนั้นเอง หลัวซิวก็มองเห็นชิ้นส่วนหอกหนึ่งชิ้น เมื่อมองออกไปไกล ๆ มันเหมือนเสาหินขนาดใหญ่ที่ปักอยู่กลางโครงกระดูกที่นับไม่ถ้วน กระทั่งเมื่อลองสังเกตและเรียนรู้ดูใกล้ ๆ ถึงจะค้นพบว่าแท้จริงแล้วมันคือหอกที่แตกหักไปแล้วหนึ่งท่อน