มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2103

เมิ่งเชียนชางตะลึงจนหน้าถอดสี ทว่าทุกอย่างก็สายไปแล้ว แสงดาบแต่ละดวงตัดสับลงมา ถึงแม้พลานุภาพของตำหนักวัฏสงสารที่เขาปล่อยออกมานั้น เป็นสิ่งที่หลัวซิวไม่สามารถเทียบเคียงได้ แต่ก็ต้านทานไม่ได้อยู่ดี 

ฉึก!

แสงดาบพุ่งผ่านห้วงอากาศ ทะลวงเกราะป้องกันของตำหนักวัฏสงสารโดยตรง ทำให้ร่างกายที่กลายมาจากวิญญาณชีวีเสี้ยวหนึ่งของเมิ่งเชียนชางแหลกสลาย

“เมิ่งเชียนชาง มึงคิดว่าทุกสิ่งอย่างล้วนอยู่ในแผนการของมึงไม่ใช่หรือ?”

ชุดเกราะสีขาวคลุมร่าง มือทั้งสองข้างของจี้หวูชวงคลายดาบออก เหลือเพียงตำหนักวัฏสงสารหนึ่งหลัง ส่วนเมิ่งเชียนชางนั้นก็ถูกนางสังหารไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

“จี้หวูชวงนังชั้นต่ำ มึงมันเป็นกะหรี่ที่สมควรตาย! มึงคิดว่าทำเช่นนี้แล้วจะสามารถฆ่ากูได้หรือ? กูกลับชาติไปเกิดตั้งนานแล้ว สิ่งที่มึงสังหารนั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวความคิดที่กูฝากฝังไว้ในชิ้นส่วนวัฏสงสารเท่านั้น!”

ร่างกายของเมิ่งเชียนชางดับสลายหาบไปตรงหน้า เสียงของเขาดังก้องอยู่ห้วงจักรหยั่งรู้ของหลัวซิว 

“กงล้อวัฏจักรธรรมพังทลาย วัฏสงสารฟ้าดินไร้จ้าว มึงคิดว่ามึงมีเพียงมึงที่กลับชาติไปเกิดหรือ?”

จี้หวูชวงแค่ยิ้มอย่างดูหมิ่น จากนั้นนางก็ออกมาตัวหยั่งรู้แห่งนี้ มาถึงด้านนอก ก่อนที่สายตาจะร่วงลงบนตัวหลัวซิว

การเพ่งมอง ณ วินาทีนี้ ราวกับถูกหยุดนิ่งตลอดกาล นางอยากให้เวลาหยุดอยู่ ณ วินาทีนี้มาก ๆ ให้นางสามารถมองเขาเงียบ ๆ เช่นนี้ก็ได้ ให้มองดูอย่างนี้ตลอดชีวิตก็ได้!

“ทั้งหมดทั้งมวลล้วนอยู่ในแผนการของเจ้า แม้นข้าจักทราบว่าเมื่อปีนั้นสาเหตุที่เจ้ายอมสละชีพเพื่อช่วยข้า แท้จริงแล้วก็เพื่อจงใจให้เมิ่งเชียนชางควบคุมวิญญาณเสี้ยวหนึ่งของเจ้าไป”

“ที่เจ้ากล่าวมานั้นมันไม่มีผิดเลยสักนิด เมิ่งเชียนชางสูญเสียกงล้อวัฏจักรธรรม หลังจากที่ควบคุมวิญญาณของเจ้าไปแล้ว มันก็จะบ่มเพาะวิญญาณของเจ้าเพื่อให้กลับชาติไปเกิด หวังว่าสักวันจะสามารถหลอมสร้างกงล้อวัฏจักรธรรมกลับคืนมาใหม่”