มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2139

“ไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นผู้ใดได้อีก? มิเช่นนั้นละก็ เมื่อครู่มีมกุฎเทพขั้น 7 รุมโจมตีข้ามากมายเช่นนั้น เหตุใดจึงมีเพียงเจ้าคนเดียวที่หนีรอดมาได้ล่ะ?”หลัวซิวยิ้มพลางพูด

“ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเป็นเจ้า ข้าก็ไม่ลงมือแล้ว”หยูจือโจวหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดัง “นึกไม่ถึงเลยว่าบัดนี้เจ้าจะเก่งกาจเช่นนี้ ช่างไม่รู้เสียจริงว่าเจ้าฝึกตนอย่างไรกันแน่”

หลัวซิวแค่หัวเราะไม่ได้พูดอะไรต่อเรื่องนี้ ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก ก่อนจะพูด: “ที่ข้ามาดารานภากาศทมิฬในครั้งนี้มาเพื่อตามหาเจ้า”

“ตามหาข้า?”หยูจือโจวรู้สึกสงสัยเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

“ถูกต้อง ที่ข้ามาหาเจ้าในครั้งนี้ก็เพื่อมอบโชคอย่างหนึ่งให้แก่เจ้า!”หลัวซิวพูดออกมาโดยตรง

หากเป็นในอดีต หลัวซิวไม่ทราบความหมายของหุบเขาผนึกปีศาจ แต่หลังจากปลุกตื่นความทรงจำของไท่ซ่างฉิงแล้ว เขาก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง

เศษหยกที่ใช้เปิดหุบเขาผนึกปีศาจนั่นเป็นของชิ้นหนึ่งที่มีความสำคัญมากถึงมากที่สุด และหยูจือโจวก็มอบเศษหยกชิ้นแรกให้แก่เขา ซึ่งเรื่องราวที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นั้น เป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถจินตนาการได้อย่างแน่นอน

แน่นอนอยู่แล้วว่าหลัวซิวจะไม่พูดถึงเรื่องทั้งหมดนี้กับหยูจือโจว ที่เขามาหาหยูจือโจวในครั้งนี้นั้น มาเพื่อตอบแทนน้ำใจนี้

“ในม้วนหยกมีวรยุทธ์หนึ่ง ซึ่งสามารถทำให้เจ้าฝึกถึงแดนจักรพรรดิเทพ!”หลัวซิวค่อย ๆ เอ่ยปากพูด

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?!”

หยูจือโจวตกตะลึงพรึงเพริด แววตาถูกม้วนหยกที่หลัวซิวเอาออกมาดึงดูดไปในทันที ยิ่งกว่านั้นคือเขาลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่ตัวเองจะถามอะไร

วรยุทธ์ระดับจักรพรรดิเทพวรยุทธ์หนึ่ง มีความหมายในโลกามนุษย์ว่าอย่างไร หยูจือโจวต้องเข้าใจดีมากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เนื่องจากแม้แต่กองกำลังอย่างสามสำนักหกตระกูล ก็ยังไม่มีวรยุทธ์เช่นนี้เลย

เหมือนอย่างที่เขากล่าวมา ระหว่างเขาและหลัวซิวแค่พบกันโดยบังเอิญจริง ๆ ยิ่งกว่านั้นคือครั้นเมื่อหลัวซิวถูกดูดเข้าไปในหุบเขาผนึกปีศาจ ก็เพราะหยูจือโจวเป็นผู้ที่ทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย

ในส่วนของเรื่องที่ว่าต่อมาหลัวซิวลงมือรักษาสภาพอาการบาดเจ็บให้เขานั้น มันก็เกิดจากความสงสารและเห็นใจหยูจือโจว

และเป็นเพราะเหตุนี่เอง หยูจือโจวรู้สึกว่าตนเป็นหนี้บุญคุณเขา ดังนั้นจึงมอบกุญแจที่ใช้เปิดหุบเขาผนึกปีศาจให้แก่หลัวซิว

มิตรภาพเช่นนี้ไม่ถือว่าลึกซึ้ง แต่หลัวซิวกลับเร่งเดินทางมาดารานภากาศทมิฬเพื่อตามหาตัวเอง นี่จึงทำให้หยูจือโจวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

“เหอะ!”

หลัวซิวหัวเราะ “ข้าไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไรในตัวเจ้าหรอก อีกอย่างเจ้าคิดว่าบนตัวเจ้ามีอะไรที่คุ้มแก่การให้ข้าเกิดความโลภหรือ?”