มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2170

การเดินทางด้วยเรืออนัตตาในครั้งนี้ถือว่าค่อนข้างราบรื่นเลย หลังจากที่ลงมาจากเรืออนัตตาแล้ว หลัวซิวก็ไปหาสถานที่ที่รกร้างเปล่าเปลี่ยวที่หนึ่ง ก่อนจะปลดการกดอัดผลการฝึกตนของตนในครั้งเดียว

จุดลมปราณเปิดออก ดาราผนึกรวมกัน ผลการฝึกตนที่มีท่าทีที่จะบรรลุในตอนแรก วินาทีนี้จึงทลายประตูแห่งกฎเกณฑ์อย่างไร้อุปสรรค

มีโอสถแก่นแท้จำนวนมากกองอยู่รอบกายหลัวซิว โอสถแก่นแท้จำนวนมากถูกเขาดูดซับเข้าไปในร่างกายแล้วดูดกลืนกลั่นแปรมัน ราวกับว่าร่างกายของเขาคือดินเหนียวที่อยู่ในน้ำแห้งขอด แทบจะดูดกลืนทุกสรรพสิ่งอย่างโลภ

โครมคราม……

ประตูแห่งกฎเกณฑ์ของผลการฝึกตนถูกทลาย ทัณฑ์สายฟ้าพิโรธจึงย่างกรายมาถึง เรื่องเล็ก ๆ อย่างการข้ามผ่านทัณฑ์นั้น ถือเป็นเรื่องที่หลัวซิวคุ้นเคยจนมองเป็นเรื่องปกติแล้ว มาตรแม้นว่าพลานุภาพของทัณฑ์สายฟ้าพิโรธในครั้งนี้จะทรงพลังมาก ๆ แต่หลัวซิวกลับปล่อยให้แสงอัสนีทั้งหลายไหลทะลักเข้าสู่ร่างกายตนเต็มที่

โคจรร่างอมตะตลอดเวลา และหลัวซิวก็ไม่ได้ใช้กฎชีวิตคุ้มกันป้องกันเช่นกัน แต่เป็นการปล่อยให้ทัณฑ์สายฟ้าพิโรธผ่าลงมาเต็มที่ ในขณะเดียวกันร่างกายเขาก็กลืนกินดูดซับพลังในทัณฑ์สายฟ้าอย่างบ้าระห่ำ

“น่าเสียดายที่อ่อนเกินไป……”

สำหรับคนทั่วไปทัณฑ์สายฟ้าพิโรธมีอานุภาพอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่สำหรับหลัวซิวแล้วมันกลับอ่อนไปหน่อย กระทั่งทัณฑ์สายฟ้าพิโรธสลายหายไปแล้ว ร่างยุทธ์ร่างเนื้อของเขาก็ไม่ได้รับการยกระดับในการล้างบาปผ่านทัณฑ์สายฟ้าแม้แต่น้อย

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้นั้น เป็นเพราะร่างยุทธ์ร่างเนื้อของเขาแข็งแกร่งมากเกินไป ซึ่งไม่มีประสิทธิผลด้านการกลั่นร่างแล้ว

มีความทรงจำในอดีตของไท่ซ่างฉิง เรียกได้เลยว่าในสมองของหลัวซิวนั้นมีวรยุทธ์กลั่นร่างชั้นยอดอยู่ไม่น้อยเลย ทว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาล้วนอาศัยกำลังภายนอกมากลั่นร่าง ไม่เคยทำให้เส้นทางการกลั่นร่างของตนเองเป็นรูปเป็นร่างเลย