มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2222

ในทีนี้ มีกฎลึกลับมากมาย รวมถึงกฎการเวียนว่ายตายเกิด กฎห้วงเวลา เบญจธาตุ หยินหยาง ตรีภพ...

ภายใต้แสงแห่งกฎที่ไม่มีที่สิ้นสุด ร่างหนึ่งค่อยๆ ลุกขึ้น เปล่งแสงไปทั่วร่างของเขา สว่างไสวราวกับเทพเจ้า

ร่างกายของหลัวซิวอาบไปด้วยกฎฟ้าดิน ในขณะที่จิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับอนุมานหมื่นจักรวาลไร้รูป

ก่อนหน้านั้น เขาได้อนุมานร่างยุทธ์หมื่นจักรวาลไร้รูปออกมาวิชาไร้ลักษณ์ด้วย กลายเป็นวิชาทวยเทพ ซึ่งเกือบจะรวมถึงกฎใดๆ ที่มีอยู่ในหมื่นจักรวาลด้วย

ไม่ว่าจะเป็นกฎการเวียนว่ายตายเกิด กฎห้วงเวลา เบญจธาตุหรืออัสนีวายุ หยินหยางและตรีภพ เขาสามารถอนุมานความลึกลับประเภทใดก็ได้อย่างง่ายดายของกฎทวยเทพ

แต่ในอย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาอนุมานยังคงเป็นกฎแห่งหมื่นจักรวาล วิถีแห่งหมื่นจักรวาล บนถนนสายนี้ เขาที่เคยเป็นไท่ซ่างฉิงเกือบจะบรรลุถึงสถานะสูงสุดแล้ว

ดังนั้นก่อนเวลาอันยาวนานนับไม่ถ้วน เขาจึงเลือกที่จะตาย และใช้ประโยชน์จากโอกาสการที่ทำลายกงล้อวัฏจักรธรรมเพื่อวางแผนทุกอย่างแล้วกลับชาติมาเกิดพร้อมกับวิญญาณเล็กน้อย

ในชีวิตนี้ เขากำลังตามหาหนทางใหม่ หนทางที่เหนือกว่าวิถีหมื่นจักรวาล!

ถ้าเขาต้องการที่จะเหนือกว่าหมื่นจักรวาล เขาต้องกระโดดออกจากหมื่นจักรวาล ซึ่งหมายความว่าเขาต้องสร้างกฎ กฎที่ไม่มีอยู่หมื่นจักรวาล!

ในอดีต ผลการฝึกตนของเขาไม่เพียงพอ และเวลาไม่ถึง แต่ตอนนี้การทะลุผ่านมกุฎเทพเป็นโอกาสหนึ่ง เพราะอยู่ในแดนนี้ เขาได้ก้าวผ่านวิถีแห่งกฎไปก้าวใหญ่ แต่เขายังไม่ได้ก้าวล่วงวิถีแห่งกฎไปมากนัก หนทางข้างหน้ายังไม่ถึงที่สุด

“กฎที่ข้าต้องการสร้างคือกฎไร้ลักษณ์ ซึ่งอยู่เหนือหมื่นจักรวาล ไม่ใช่ภายในหมื่นจักรวาล!”

หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาที่ปิดสนิทของหลัวซิวก็เปิดขึ้น และในพริบตา แสงแห่งกฎที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่ห่อหุ้มเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที

ราวกับเวหากาลพิโรธ ไม่อนุญาตให้ใครหนีจากหมื่นจักรวาล พฤติกรรมแบบนี้ที่ฝ่าฝืนเจตจำนงของจักรวาลเทียนเต้าจะถูกลบล้างโดยเวหากาล!

ความโกรธเกรี้ยวของเวหากาล ทำให้หัวใจของทุกคนเต้นรัว แม้แต่เจ้าตระกูลจี้ที่ทรงพลังที่สุดของตระกูลจี้ในโลกาแดนปริศนานี้ก็ยังรู้สึกเย็นเฉียบถึงกระดูกสันหลังเมื่อเขารู้สึกถึงพิโรธของฟ้าดิน

พิโรธของฟ้าดินนั้นยิ่งใหญ่ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเป็นเหมือนมด แข็งแกร่งเทียบเท่ากับจักรพรรดิเทพ ภายใต้พิโรธของฟ้าดินที่แท้จริง เป็นเพียงมดที่กำยำกว่าเล็กน้อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความโกรธเกรี้ยวที่น่าสะพรึงกลัวของฟ้าดิน หลัวซิวก็ตะคอกอย่างเย็นชาด้วยความดูถูก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเหยียดหยาม

“ถ้าเป็นยุคช่วงเวลาแรกๆ ที่เวหากาลกุมชะตากรรม หรือในยุคที่จ้าววัฏสงสารกุมชะตากรรม บางทีในวันนี้ข้าคงรอดไปไม่ได้ แต่ในโลกตอนนี้ เวหากาลถูกปราบปราม หมดยุคของสมัยวัฏสงสารแล้ว พิโรธฟ้าดินจะทำอะไรข้าได้?”

เหนือท้องฟ้าสูง พิโรธฟ้าดินคำราม แต่หลังจากนั้น ความต้องการของจักรวาลเทียนเต้าจำเป็นต้องเป็นไปตามเกณฑ์บางอย่าง และเป็นไปไม่ได้ที่จะส่งการลงโทษจากสวรรค์ลงมาอย่างง่ายดาย