มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2234

ความรู้สึกที่ถูกตรึงเอาไว้ได้หายไป ทำให้หลัวซิวแอบผ่อนคลายลงได้เล็กน้อย ถึงแม้เผชิญหน้ากับเจ้าเมืองเทียนหยุน เขามีความมั่นใจอย่างมากว่าจะสามารถรอดออกมาได้ แต่ที่เขากังวลใจจริง ๆ นั้นกลับไม่ใช่เจ้าเมืองเทียนหยุน แต่กังวลกองกำลังเสริมของเจ้าเมืองเทียนหยุน เมื่อใดก็ตามที่เฒ่าประหลาดเทียนหยุนถูกเชิญมา ด้วยผลการฝึกตนระดับจักรพรรดิเทพของเขา ตนต้องพบเจอปัญหาอีกมากมายทีเดียว

ความกังวลใจของหลัวซิวไม่ได้เกินจริงแต่อย่างใด แต่เจ้าเมืองเทียนหยุนกลับไม่ได้ส่งข้อความแจ้งไปยังสำนักในทันที นั่นก็เพราะว่าถ้าหากเขาสามารถจับหลัวซิวได้ด้วยตนเอง เช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นสมบัติหรือความลับใดบนตัวของเขา ตนก็จะเป็นคนแรกที่ได้รับผลประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ถือเป็นหนึ่งในความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะขอความช่วยเหลือมาตั้งแต่แรก

ลึกลงไปในแกนกลางของเทือกเขาลั่วหยุน ทั้งสี่ทิศนิ่งสงบ เงียบเชียบ ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ ปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดประเภทนี้ ทำให้หลัวซิวรู้สึกราวกับมีอันตรายอยู่ทุกทิศทุกทาง นั่นจึงทำให้เขารักษาความระมัดระวังไว้ในระดับสูงอยู่เสมอ

ตัวสำนึกของเขาในตอนนี้อย่างมากสามารถส่งกระแสสัมผัสได้เพียงสิบกว่าลี้ ระยะห่างเพียงเท่านี้ สำหรับผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์แล้วนั้นเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่เพียงพอให้อีกฝ่ายได้มีเวลาตอบสนองแม้แต่น้อย

“ฮู่……”

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นโดยไม่มีการสัญญาณล่วงหน้า ราวกับเสียงลมโหยหวน ราวกับเสียงของยักษ์ที่กำลังหลับลึกจนมีเสียงกรนออกมา เสียงนั้นดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ไม่สามารถเตรียมตัวตั้งรับได้เลย

แต่ในขณะที่เสียงนั้นดังก้องอยู่ หลัวซิวรู้สึกราวกับว่ามีแรงบีบอัดที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ราวกับภูเขาลูกใหญ่กดทับลงมาบนร่างของเขา มันทำให้เขารู้สึกว่าการไหลเวียนของเลือดทั่วร่างกายของเขาหยุดนิ่ง ความรู้สึกหดหู่ทรมาน มีความรู้สึกเหมือนว่าอยากจะกระอักเลือดออกมา

สิ่งนี้ทำให้หลัวซิวมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที มีความคิดที่จะหันหลังกลับและจากไปเกิดขึ้นทันที เพราะเขาสัมผัสได้ว่า ส่วนที่ลึกที่สุดของเทือกเขาลั่วหยุนแห่งนี้ มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าจะมีบางสิ่งที่ทรงพลังอย่างยิ่งกำลังหลับใหลอยู่ ด้วยพลังผลการฝึกตนของเขาในวันนี้ ยังห่างไกลและไม่มีทางต่อสู้กับสิ่งนั้นได้

หลังจากนั้นไม่นาน หลัวซิวค้นพบพื้นที่ว่างเปล่า ที่พื้นที่แกนกลางของเทือกเขาลั่วหยุนแห่งนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอสูรกายใดดำรงอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติมาก ถึงอย่างไรสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้ อสูรกายก็ไม่ต้องการที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

หลังจากตรวจดูสภาพพื้นที่ว่างเปล่าแล้ว หลัวซิวก็พยักหน้ากับตนเองเบา ๆ จากนั้นเขาก็เริ่มหยิบทรัพยากรหลากหลายชนิดออกมาจากแหวนเก็บของ จากนั้นก็ใช้อัคคีเทพชีวีกลั่นแปร ใช้มันจารึกลายค่าย ประทับตราอนัตตา

ครอบครองวิชาฎีกาค่าย หลัวซิวจึงบรรลุถึงแดนก่อค่ายเป็นยันต์มาก่อนแล้ว วิถีแห่งค่ายกลสำหรับเขาได้กลายเป็นพลังอมตะชนิดหนึ่ง ถือเป็นเรื่องง่ายเพียงแค่ปลายสะบัดมือ