มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2239

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยนางฟื้นฟูในตอนนี้ แต่สถานที่ในตอนนี้มันแปลกประหลาดมาก ทั้งยังมีเจ้าเมืองเทียนหยุนที่ตามติดมาเพื่อไล่ล่าเขาเหมือนเสือที่จ้องตระครุบเหยื่อ ถ้ายังแก้วิกฤตไม่ได้ เขาจะไม่สามารถรักษานางได้อย่างสบายใจ

“ได้ ข้าว่าตามที่เจ้าพูด เช่นนั้นตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไร?” หนิงหันหลิงเอ่ยถาม

ถึงแม้ว่าผลการฝึกตนของนางจะสูงกว่าหลัวซิว แต่สัญชาตญาณกลับเชื่อมั่นในตัวหลัวซิวมาก ยินยอมให้เขาเป็นผู้นำ

หลัวซิวพยักหน้า พร้อมกับพูดว่า “สถานที่ที่เราอยู่ในตอนนี้ คือส่วนที่ลึกที่สุดของเทือกเขาลั่วหยุน ข้าไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของสถานที่แห่งนี้ แต่สามารถวิเคราะห์ออกมาได้ ที่นี่ถูกค่ายเทพต้องห้ามค่ายหนึ่งที่ทรงพลังมากผนึกเอาไว้”

“ตามการคาดเดาของข้า ระดับของค่ายเทพต้องห้ามแห่งนี้สูงมาก อีกทั้งยังเป็นค่ายกลประเภทปิดกั้น พวกเราเข้ามาได้แล้ว แต่หากจะออกไปถือเป็นเรื่องยากมาก”

เขาหันไปมองหนิงหันหลิงแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บ ถ้าหากไม่มีค่ายกลของข้าที่คอยคุ้มกันอยู่ เสียงประหลาดนั่นจะทำให้อาการบาดเจ็บของเจ้ายิ่งสาหัสกว่าเดิม ถ้าหากว่าเจ้าเชื่อใจข้า ก็ทำเหมือนในตอนแรก ที่เจ้าแบซีโรว่เข้าไปในของขลังของข้าก่อน ข้าจะคิดหาวิธีพาพวกเจ้าออกไป”

“แน่นอนว่าข้าต้องเชื่อในตัวเจ้าอยู่แล้ว ผู้ชายของน้องโรว่ ต้องไม่ใช่คนเลวร้ายเป็นแน่” หนิงหันหลิงถึงแม้ว่าจะบาดเจ็บอยู่ก็ตาม แต่กลับมองโลกในแง่ดีอย่างมาก ในเวลาเช่นนี้ยังมีอารมณ์มาพูดหยอกล้อได้

เหยียนซีโรว่นิสัยบอบบางอ่อนโยน ขี้อาย เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ สีหน้าก็พลันแดงก่ำขึ้นมาทันที

หลัวซิวนั้นกลับไม่ได้มีสีหน้ายินดียินร้ายแต่อย่างใด แม้ว่าจะยังไม่เคยได้เปิดเผยสิ่งใดออกมา แต่เศษเสี้ยวของอดีตที่เคยใช้เวลาร่วมกันนั้น ในใจของเขาก็ยอมรับแล้วถึงตำแหน่งของซีโรว่ที่อยู่ในหัวใจของตน

เขาเก็บเอาแม่นางทั้งสองกลับเข้าไปในตำหนักวัฏสงสาร จากนั้นก็เริ่มหยิบทรัพยากรต่าง ๆ ออกมาอีกครั้ง ฝึกเซ่นผังค่ายออกมาชิ้นหนึ่ง

ต่อให้เขาเป็นผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพขั้นเจ็ด ณ ที่แห่งนี้ก็ยังต้องระมัดระวังตัวรอบด้าน เพราะเขานั้นรู้เป็นอย่างดีว่า เคยมีผู้แข็งแกร่งจำนวนไม่น้อยมาเยือนในที่แห่งนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีผู้ใดเคยได้กลับออกไปแม้แต่คนเดียว

ค่ายกลปิดผนึกั่วทั้งอาณาเขตใจกลางของเทือกเขาลั่วหยุน เมื่อใดก็ตามที่ก้าวเข้าไป ก็จะไม่มีมีทางออกมาได้ ไม่สามารถถอยหลังกลับ เจ้าเมืองเทียนหยุนก็ทำได้เพียงฝืนทนบุกเข้าไปด้วยความระมัดระวังตลอดทั้งทาง ทุกครั้งที่มีเสียงประหลาดดังขึ้น แม้ว่าการกดขี้อันน่าสะพรึงกลัวที่แฝงอยู่ในนั้นจะส่งผลกระทบต่อเขาด้วยเช่นกัน แต่ผลกระทบนั้นก็ไม่ได้มากเท่าใดนัก

“มีร่องรอยการจัดวางค่ายกล?”

เจ้าเมืองเทียนหยุนสำรวจอย่างละเอียด ถึงแม้ว่าหลัวซิวจะได้ลบร่องรอบการจัดวางค่ายกลของตนไปแล้ว แต่ก็ยังคงถูกตัวสำนึกอันแข็งแกร่งสัมผัสได้ถึงเศษเสี้ยวของร่องรอยอยู่ดี