มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2241

ในขณะเดียวกัน อสูรดูดจิตก็ส่งความรู้สึกหนึ่งที่ทำให้เขาวางใจออกมา ดูเหมือนว่าที่ใจกลางทะเลสาบเลือดจะมีมรดกทางสายเลือดของอสูรดูดจิตที่ดำรงอยู่มาตั้งแต่ยุคสมัยบรรพกาล สำหรับมันแล้วนี่เป็นโชคลาภอันยิ่งใหญ่ในการได้รับการกลายร่าง

หากอสูรดูดจิตสามารถยกระดับการกลายร่างได้สำเร็จ สิ่งนี้สำหรับหลัวซิวแล้วแน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องที่ดี ดังนั้นเขาจึงได้อยู่ที่ริมฝั่งทะเลสาบเลือด อดทนรอต่อไปอย่างใจเย็น

อีกทั้งดูเหมือนว่าจะได้รับผลกระทบจากออร่าทะเลสาบเลือด เมื่อเสียงประหลาดจากส่วนที่ลึกที่สุดของเทือกเขาลั่วหยุนดังขึ้น การยืนอยู่ริมฝั่งทะเลสาบเลือด จะไม่ได้รับผลกระทบจากมันแม้แต่น้อย

ทันใดนั้น แววตาของหลัวซิวก็พลันชะงักไป เนื่องจากเมื่อครู่นี้เพียงเสี้ยววินาที ตัวสำนึกอันทรงพลังได้กวาดลงมาบนตัวของเขา จากนั้นตัวสำนึกนี้ ก็ได้ตรึงตำแหน่งออร่าของเขาเอาไว้

ออร่าตัวสำนึกนี้ หลัวซิวคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะมันมาจากเจ้าเมืองเทียนหยุน!

ผลการฝึกตนของเจ้าเมืองเทียนหยุนสูงมาก พลังแห่งตัวสำนึกแข็งแกร่งกว่าเขาไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า ภายในเทือกเขาลั่วหยุนแห่งนี้ ตัวสำนึกของเขาถูกควบคุมให้อยู่ในรัศมีเพียงสิบกว่าลี้ แต่เจ้าเมืองเทียนหยุนอย่างน้อยก็ต้องสามารถสำรวจได้ในระยะร้อยลี้

ซึ่งนี่ก็หมายความว่า ในตอนที่เขาถูกตัวสำนึกของเจ้าเมืองเทียนหยุนตรวจพบ ระยะห่างของอีกฝ่ายกับตนนั้นมันได้ต่ำกว่าหนึ่งร้อยลี้แล้ว!

ระยะห่างหนึ่งร้อยลี้ สำหรับผู้แข็งแกร่งแดนจ้าวมหาเทพมันไม่ได้เป็นปัญหาแต่อย่างใดเลย ดังนั้นเมื่อหลัวซิวหันหลังกลับไป ในสายตาของเขา ก็ปรากฏร่างเงาของเจ้าเมืองเทียนหยุนขึ้นมาแล้ว

เจ้าเมืองเทียนหยุนในชุดสีขาวทั้งตัว สีหน้าขึงขัง เขาไม่แม้แต่จะพูดสิ่งใดออกมา แต่กลับลงมือโจมตีในทันที

หลัวซิวย่อมรู้ดีอยู่แล้ว เจ้าเมืองเทียนหยุนผู้นี้ตัดสินใจแน่ชัดแล้วว่าจะต่อสู้กับตน ทันใดนั้นจึงได้ยกมือขึ้นจับเป็นวิชาค่ายกล ให้อำนาจของผังค่ายคุ้มกันปลดปล่อยพลังออกมา

ตามด้วยเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว คลื่นอากาศระเบิด กลายเป็นระลอกคลื่นกวาดออกไป ทำลายทุกสรรพสิ่งรอบตัว

ผังค่ายคุ้มกันที่แขวนอยู่เหนือศีรษะของหลัวซิวสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ม่านแสงที่เปล่งประกาย ทำให้การโจมตีของเจ้าเมืองเทียนหยุนถูกต้านเอาไว้จนสิ้น ไม่สามารถทำร้ายถึงตัวของหลัวซิวได้แม้แต่ปลายเล็บ

ผลลัพธ์เช่นนี้ เห็นได้ชักว่าไม่สามารถทาให้เจ้าเมืองเทียนหยุนพอใจได้ ตลอดทั้งทางที่ไล่ล่าติดตามมา ในใจของเขาก็ควบแน่นไปด้วยไฟแห่งความโมหะ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คาดไม่ถึง ตนเป็นถึงผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพช่วงปลายผู้ยิ่งใหญ่ ไล่ตามมาอย่างเนิ่นนานแต่กลับไม่สามารถจับเหล่าผู้น้อยพวกนี้ไว้ได้ กระทั่งตนยังไม่ทันระวังบุกเข้าไปในพื้นที่ปิดผนึก มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าตลอดทั้งชีวิตนี้คงจะไม่สามารภออกไปจากที่นี่ได้

“ค่ายคุ้มกันช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน ของดีบนตัวเจ้ามีอยู่ไม่น้อยเลยจริง ๆ” เจ้าเมืองเทียนหยุนฝืนระงับความโกรธในใจเอาไว้ พยายามทำให้ตนอยู่ในสภาวะที่นิ่งสงบที่สุด

สามารถฝึกตนทีละก้าวจนถึงระดับแดนจ้าวมหาเทพช่วงปลายเช่นนี้ได้ เจ้าเมืองเทียนหยุนรู้ดีว่า ยิ่งเป็นช่วงเวลาเช่นนี้ยิ่งต้องใจเย็นและใช้สมองให้มาก