มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2242

“แต่หากเจ้าคิดว่าอาศัยเพียงผังค่ายคุ้มกันหนึ่งชิ้นก็จะสามารถต้านทานข้าไว้ได้ เช่นนั้นเจ้าก็คงจะใสซื่อเกินไปแล้ว” ระหว่างที่เจ้าเมืองเทียนหยุนพูด เจตนาฆ่าที่น่าหวาดกลัวก็แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา

ความสงบนิ่งของเจ้าเมืองเทียนหยุน ทำให้ดวงตาของหลัวซิวรี่ลงเล็กน้อย คนผู้นี้สมแล้วที่สามารถฝึกตนเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนจ้าวมหาเทพช่วงปลาย ถึงแม้จะหยิ่งทะนงและมั่นใจในตนเอง แต่กลับไม่ได้ตามืดบอด ไม่ใช่สติปัญญาหายไปเพียงเพราะความโมโห ทั้งหมดนั้นเป็นท่าทางดุจสิงโตที่ยังคงใช้พละกำลังทั้งหมดเพียงเพื่อจะฆ่ากระต่าย

ว่ากันตามเหตุผล หากเปลี่ยนเป็นจ้าวมหาเทพช่วงปลายคนอื่น ๆ ไม่มีทางที่จะมาให้ความสำคัญกับเขาซึ่งเป็นเพียงแค่มกุฎเทพขั้นหนึ่งตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น แต่กับเจ้าเมืองเทียนหยุนผู้นี้กลับแตกต่างออกไป เขาไม่ได้มองข้ามเพียงเพราะว่าผลการฝึกตนของเขาต่ำ แต่เป็นการปฏิบัติต่อหลัวซิวอย่างคู่ต่อสู้ที่อยู่ในระดับเท่าเทียมกัน

ปัง!

พลังอำนาจบนร่างของเจ้าเมืองเทียนหยุนเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว พลังอันมหาศาลของจ้าวมหาเทพช่วงปลายม้วนออกเป็นเกลียวคลื่น โหมกระหน่ำมาทางหลัวซิวอย่างรุนแรง

เหวิง เหวิง เหวิง……

ผังค่ายคุ้มกันสั่นสะเทือนขึ้นมา ม่านแสงบิดเบี้ยวและผิดรูปไปด้วยพลังอำนาจ แต่กลับไม่ได้ถูกทำลายไป

“วิถีแห่งทอง อยู่ยงคงกระพัน!”

เจ้าเมืองเทียนหยุนคำรามออกมาเสียงดัง สาวเท้าก้าวออกมาด้านหน้า แสงสีทองเปล่งประกายระยิบระยับไร้ที่สิ้นสุดถักทอหลอมรวมอยู่บนร่างของเขา พลังแห่งกฎธาตุทองขั้นที่เก้า กลายเป็นหอกรบเล่มหนึ่ง!

ท่ามกลางเบญจธาตุทั้ง5 ธาตุทองถือเป็นที่สุด การโจมตีแข็งแกร่งที่สุด เชี่ยวชาญที่สุดในการทะลวงการป้องกันของคู่ต่อสู้ด้วยพลังทำลายล้าง จนศัตรูถึงแก่ชีวิต!

ถึงจะบอกว่าผลการฝึกตนของเจ้าเมืองเทียนหยุนผู้นี้เพิ่งจะบรรลุถึงจ้าวมหาเทพขั้นเจ็ดได้ไม่นาน แต่อาศัยพลังการโจมตีอันทรงพลังของกฎธาตุทองขั้นที่เก้า ในแง่ของการโจมตีเพียงอย่างเดียว มีเพียงไม่กี่คนในแดนเดียวกันที่สามารถเทียบเคียงเขาได้

“ไม่ได้การ!”

หลัวซิวหน้าถอดสี เมื่อเห็นเจ้าเมืองเทียนหยุนหลอมรวมกฎธาตุทองเป็นหอกรบคงกระพัน เขาก็รู้ได้ทันทีว่าค่ายคุ้มกันของตนไม่อาจต้านทานได้แล้ว

ลักษณะเฉพาะของกฎธาตุทองคืออยู่ยงคงกระพัน ไม่ใช่เพียงแค่คำพูดเพื่อโอ้อวดเท่านั้น

ผลการฝึกตนของอีกฝ่ายสูงกว่าตนอยู่มาก หลัวซิวย่อมไม่ฝืนต่อต้านอย่างแน่นอน กฎปริภูมิและความเร็วโคจร ร่างของเขากระพริบครั้งหนึ่ง หลีกหนีจากการโจมตีนี้

ไม่เช่นนั้น ถ้าหากยังยืนอยู่ที่เดิมและฝืนต้าน เดิมทีผังค่ายคุ้มกันของเขาก็สามารถต้านได้เพียงไม่กี่ครั้งจากนั้นก็จะพังทลายลงอย่างสมบูรณ์

พลังอมตะหอกทองฉีกฟ้าของเจ้าเมืองเทียนหยุนมีอำนาจเหนือกว่ามาก แต่ไม่ว่าพลังโจมตีจะรุนแรงเพียงใด ถ้าโจมตีคู่ต่อสู้ไม่ได้ แล้วจะมีประโยชน์ได้อย่างไร?

พลังอมตะที่เต็มไปด้วยอำนาจความแข็งแกร่ง แต่แม้แต่ชายเสื้อของอีกฝ่ายยังไม่สามารถแตะต้องได้แม้แต่น้อย การโจมตีที่รุนแรงถึงเพียงนี้ แต่กลับรู้สึกราวกับโจมตีลงบนสำลีนุ่ม ๆ มันทำให้เจ้าเมืองเทียนหยุนจิตใจหดหู่จนแทบกระอักเลือด

“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะสามารถหลบหลีกไปได้ตลอด!”

เจ้าเมืองเทียนหยุนหน้าดำคร่ำเครียด พลังอมตะกฎธาตุทองในมือของเขา พลังการโจมตีไม่เพียงแค่แข็งแกร่งเท่านั้น ความเร็วในการโจมตีก็ไม่อาจมองข้ามได้ ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งในแดนเดียวกันการจะหลบหลีกก็ยังถือเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

เขาลงมือโจมตีอย่างต่อเนื่อง แต่ความเร็วของหลัวซิวกลับรวดเร็วราวกับวิญญาณ ถึงแม้ว่าตัวสำนึกจะตรึงตำแหน่งของเขาเอาไว้ได้ อีกฝ่ายก็ยังสามารถสลัดการตรึงของตัวสำนึกได้ในวินาทีสุดท้าย ทำให้การโจมตีทั้งหมดหลังจากนั้นตกไปสู่ความว่างเปล่า ราวกับเป็นเรื่องที่เหนือธรรมชาติอย่างไรอย่างนั้น