มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2250

ว่ากันว่า ค่ายกลประเภทนี้มีต้นกำเนิดในยุคไท่ชูที่เก่าแก่ที่สุด มันถูกสร้างโดยรุ่นของเวหากาลที่ควบคุมกฎเทียนเต้า

ค่ายกลประเภทนี้ ผสมผสานค่ายยากเย็นและค่ายสังหารเข้าด้วยกัน เมื่อใดก็ตามที่มีคนถูกมหาค่ายแห่งนี้ขังไว้ ลายค่ายก็จะกลายเป็นกฎ ตรึงชีวีของอีกฝ่ายเอาไว้ เมื่อใดก็ตามที่ก้าวเท้าออกจากขอบเขตค่ายกล ก็จะมีเทวโทษเวหากาลเคลื่อนลงมาเยือน ทำลายชีวีของผู้นั้น ทำให้ฐานยุทธ์พังทลาย รากพรตดับมอด วิญญาณแตกกระจาย

แน่นอนว่า ถึงแม้ร่างของหลัวซิวจะอยู่ภายในมหาค่ายแห่งนี้ แต่กลับไม่ได้ถูกมหาค่ายแห่งนี้กักขังชีวี เพราะฉะนั้นถ้าหากว่าเขาจากไป ก็จะไม่ถูกการสังหารโดยเทวโทษเวหากาล

แต่ว่ายักษ์เขียวตนนี้ที่หลับใหลอยู่ในหุบเขา กลับถูกมหาค่ายกักชีวีเทวโทษเวหากาลกักขังเอาไว้อย่างแน่นหนาแล้ว

ดังนั้นจึงหมายความว่า ยักษ์เขียวตนนี้อาจจะไม่สามารถออกจากที่แห่งนี้ได้ตลอดกาล เพื่อที่จะยื้อเวลาชีวิตของตนไว้ ยักษ์ตนนี้จึงได้จารึกสัญลักษณ์ค่ายกลกักขังชีวีเอาไว้บนร่างของตนเอง ทำให้ตนเขาเข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนาน

“จิตใจโหดเหี้ยมเหลือเกิน นี่ต้องเป็นความเกลียดชัง ความเคียดแค้นนี้มากเพียงใดกัน?”

หลัวซิวมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ ถูกผนึกเอาไว้ด้วยค่ายกลกักขังชีวีในตำนาน สามารถกล่าวได้ว่ารู้สึกแย่เสียยิ่งกว่าการสังการคนผู้หนึ่งอีก

ถ้าคนที่ติดอยู่มีความกล้าที่จะตาย ก็จะเป็นเรื่องง่ายทีเดียว เพียงแค่ต้องเหยียบออกไปนอกบริเวณค่ายกล ก็จะถูกเทวโทษเวหากาลโจมตีทำลายล้าง ไม่เหลือแม้แต่กระดูก วิญญาณแหลกสลาย

แต่ลองถามว่าในใต้หล้านี้ จะมีสักกี่คนในโลกที่สามารถเผชิญกับความตายเช่นนี้ได้?

ดวงตาคู่นี้จ้องมองมาที่เขา โดยไม่มีข้อสงสัย เมื่อใดที่อีกฝ่ายเพียงแค่ขยับความคิดเล็กน้อย เขาก็สามารถดับมอดไปได้ในทันที

แม้ว่าในอดีตเขาคือไท่ซ่างฉิงที่มีผลการฝึกตนครอบจักรวาลไร้เทียมทาน แต่ในวันนี้ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงแค่มดตัวเล็ก ๆ แห่งแดนมกุฎเทพขั้นหนึ่งตัวหนึ่งเท่านั้น เผชิญหน้ากับยักษ์ตนนี้ที่พลังอำนาจอย่างน้อยก็อยู่ที่แดนเทพมารขั้นเจ็ด เขาไม่มีทางที่จะต่อต้านได้เลยแม้แต่น้อย

ต่อให้มีกระบี่เหล็กที่เจี้ยนเฉินมอบให้เขา ก็ยังไร้ประโยชน์ไม่ต่างกัน ยังไม่รวมถึงว่าเขาคงไม่มีเวลามาอัญเชิญของขลัง หรือต่อให้มีเวลาอัญเชิญออกมาแล้ว เนื่องด้วยพลังที่ลดลงของเจี้ยนเฉิน การโจมตีของห้วงกระบี่ภายในกระบี่เหล็ก ก็ไม่สามารถคุกคามอีกฝ่ายได้อยู่ดี

ปัง!