มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2254

ทว่าภพชาตินี้กลับแตกต่างกัน เขายึดกุมการสืบสานฎีกาค่ายฉบับสมบูรณ์ แดนค่ายกลนับล้านล้วนมีบ่อเกิดมาจากฎีกาค่าย มาตรแม้นว่าเป็นค่ายกลที่ริเริ่มโดยสวรรค์ ก็อยู่ในขอบเขตของฎีกาค่ายอยู่ดี

ถึงแม้บัดนี้เขาจะอยู่เพียงแดนมกุฎเทพ แต่กลับสามารถสัมผัสการเปลี่ยนแปลงของมหาค่ายกักชีวีเทวโทษเวหากาลนี้ได้เล็กน้อย สามารถอนุมานค้นหาวิธีการทลายมัน แต่จากศักยภาพของเขา ณ ปัจจุบัน ต่อให้ทราบวิธีการทลายมันแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

หลัวซิวพูดคุยกับคาดิสลาร์อยู่นานมาก กาลเวลาที่ยักษ์ตัวนี้ถูกผนึกมานั้นยาวนานมาก ๆ ทำให้เขาแทบจะกลายเป็นขี้โม้คนหนึ่ง น่าจะเป็นเพราะไม่เคยพูดคุยสื่อสารกับคนโลกภายนอกมานานมาก ๆ แล้ว

“พอแล้ว ลาร์ข้าก็ควรจากไปแล้ว หากเจ้าอยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดละก็ ส่งสิ่งของที่เจ้าเก็บสะสมมาออกมาให้ข้า ทำให้ผลการฝึกตนของข้าบรรลุถึงเทพมารระดับสี่ให้เร็วที่สุด”

หลังจากผ่านไปสามวัน หลัวซิวก็ค่อย ๆ ลุกตัวขึ้น

คาดิสลาร์ไม่อยากให้เขาจากไปเร็วเช่นนี้ แต่เมื่อได้ยินว่าอนาคตตนเองจะหลุดพ้นออกไปจากที่ เขาจึงทำได้เพียงกลืนคำพูดที่จะรั้งหลัวซิวเอาไว้ลงท้องไป

เห็นเพียงเขาโบกมือใหญ่ครั้งหนึ่ง วัตถุดิบต่าง ๆ และสมบัติก็กองกันจนเป็นภูเขาขนาดเล็กหนึ่งลูก ตลอดกาลเวลาที่ผ่านมาอย่างยาวนาน ก็เคยมีผู้แข็งแกร่งจำนวนมากย่างกรายมาถึงที่นี่เช่นกัน คนเหล่านั้นล้วนไม่สามารถหลุดพ้นออกไปจากมหาค่ายกักชีวีเทวโทษเวหากาลหลังจากที่คาดิสลาร์ฟื้นขึ้นมาแล้ว ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นก็เหล่ากลายเป็นอาหารในท้องเขา กลายเป็นอาหารชั้นดี

ผู้แข็งแกร่งที่ถูกคาดิสลาร์กลืนกิน ไม่ขาดแคลนผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเทพ มูลค่าของวัตถุดิบสมบัติบางอย่างนั้นน่าทึ่งมาก ซึ่งเทียบเท่าคลังสมบัติภูมิฐานของแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งเลย

หลัวซิวก็ไม่เกรงใจเช่นกัน โบกมือเก็บสมบัติวัตถุดิบทั้งหมดมา สิ่งที่เขาขาดแคลนมากที่สุดก็คือทรัพยากร แม้มีของบางอย่างที่ไม่มีประโยชน์ต่อตนเอง แต่ก็สามารถนำสิ่งเหล่านั้นไปแลกเปลี่ยนกับสิ่งของที่ตนต้องการได้ อย่างไรคาดิสลาร์ก็ถูกผนึกขังอยู่ที่นี่ ซึ่งของทั้งหมดนี้ก็ไม่มีประโยชน์ต่อเขาอยู่แล้ว