มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2256

ณ บัดนี้วินาทีนี้ ภายในห้องพักหนึ่งของร้านขายยาทิพย์ ตรงหน้าของช่าจื่อเยียนมีคนนั่งอยู่สองคน คนหนึ่งคือสตรีวัยกลางคนที่งดงาม ส่วนอีกคนหนึ่งคือชายที่ผมเผ้าขาวหงอก

ทั้งสองคนนี้คือเพื่อนผู้ยุทธ์คู่สามีภรรยา ซึ่งเป็นผู้อาวุโสในสำนักลั่วสุ่ย และสตรีวัยกลางคนที่งดงามนั่นก็คือผู้ที่ช่วยชีวิตช่าจื่อเยียนเอาไว้เมื่อปีนั้น มีนามว่าเมืองหยุนโจวสามีเพื่อนผู้ยุทธ์ของนางมีนามว่าเหอตงซวิน

ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ หลังจากช่าจื่อเยียนเข้าร่วมสำนักลั่วสุ่ยแล้ว สามีภรรยาคู่นี้ก็ดูแลนางอย่างดีมาโดยตลอด

“จื่อเยียน เจ้าจะไม่พิจารณาอีกแล้วหรือ? ฝ่ายตรงข้ามคือคนในตระกูลหานเชียวนะ สำนักลั่วสุ่ยก็กำลังแบกรับแรงกดดันที่มากล้นเช่นกัน”หยุนไต้เสว่พูดอย่างรู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย

“ผู้อาวุโสหยุนไม่ต้องโน้มน้าวข้าแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่มีทางตกลงแน่นอน นอกเสียจากข้าตาย มิเช่นนั้นข้าไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ชอบแน่นอน”ช่าจื่อเยียนก็จนปัญญามากเช่นกัน หากเป็นเรื่องอื่น นางต้องตกลงออกหน้าแทนผู้มีพระคุณของตนเองอย่างแน่นอน นางไม่มีทางไม่ยินยอม

“ข้าก็ทราบเช่นกันว่าเรื่องนี้ทำให้เจ้ารู้สึกลำบากใจมาก ทว่าคนดังกล่าวในตระกูลหานกลับชี้เจาะจงต้องการตัวเจ้าให้ได้ มิเช่นนั้นละก็การเปิดแดนหุบเขาทุคติในครั้งนี้ เกรงว่าสำนักลั่วสุ่ยของเราคงไม่มีโควต้าแล้ว”เหอตงซวินถอนหายใจแล้วพูด

“ผู้อาวุโสทั้งสองท่านเจ้าคะ ช่าจื่อเยียนผิดต่อพวกท่านจริง ๆ และผิดต่อสำนักลั่วสุ่ยเช่นกัน ทว่าหากจะให้ข้าแต่งงานกับคนคนนั้น ข้ายอมตายเสียยังดีกว่า”ลักษณะท่าทีของช่าจื่อเยียนแน่วแน่มาก

ทันทีที่สิ้นเสียงนาง ได้ยินเพียงเสียงตู้มดังลั่นขึ้นมา ประตูของห้องพักถูกผู้อื่นใช้อำนาจโจมตีจนระเบิดแตกออก ถัดจากนั้นก็มีเงาดำร่างหนึ่งปรากฏตรงหน้าช่าจื่อเยียนภายในพริบตา

“เจ้าคือช่าจื่อเยียนหรือ?”เงาร่างที่ปรากฏนี้ คือสตรีที่อยู่ในชุดกระโปรงสีเขียวคนหนึ่ง สีหน้าอารมณ์ดูหยิ่งยโสเย็นเยือก

เมื่อเห็นการปรากฏของสตรีชุดกระโปรงเขียว สีหน้าของเหอตงซวินและหยุนไต้เสว่ผู้อาวุโสทั้งสองจึงเปลี่ยนไปอย่างมาก หยุนไต้เสว่รีบเดินขึ้นไปพูด: “เทพธิดาหาน พวกเรา……”

เพี๊ยะ!

ช่าจื่อเยียนไม่มีโอกาสที่จะตอบสนองใด ๆ เลยด้วยซ้ำ สตรีชุดกระโปรงเขียวที่แซ่หานฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้านางทันที ทิ้งรอยนิ้วมือที่แดงสดห้านิ้วไว้บนใบหน้านาง

“เป็นเพียงนางคนใช้ชั้นต่ำราชาเทพขั้น 9 กระจอก ๆ ที่น้องชายข้าต้องตาเจ้านั้นมันเป็นบุญบารมีของเจ้า เจ้าบังอาจปฏิเสธอย่างนั้นหรือ? ผู้ใดเป็นผู้มอบความกล้าเช่นนี้ให้แก่เจ้า?”

สตรีชุดกระโปรงเขียวก้มมองช่าจื่อเยียนด้วยสายตาที่เหยียดหยาม แสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูด: “ขืนเจ้ายังกล้าพูดคำว่าไม่อีก ข้าก็จะโยนเจ้าเข้าไปในคุกใต้ดินของตระกูลหาน ที่นั่นไร้แสงไร้สี กลิ่นเหม็นเน่าลอยคลุ้งฟ้า มีนักโทษนับพันถูกขังอยู่ในนั้น หากข้าผนึกผลการฝึกตนของเจ้าแล้วโยนเจ้าเข้าไปภายใน ข้าคิดว่านักโทษเหล่านั้นไม่เพียงจะทำให้เจ้าด่างพร้อย เพลิดเพลินกับเรือนร่างเจ้า แต่จะกลืนกินเลือดเนื้อของเจ้าทีละคำด้วย!”

คำพูดของข่มขู่ที่อำมหิตเช่นนี้ทำให้จิตใจของช่าจื่อเยียนโกรธเกรี้ยวอย่างมาก โกรธมากจนร่างกายที่อ่อนช้อยสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้