มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2268

ภายใต้การกลั่นแปรอย่างต่อเนื่อง ตัวสำนึกของหลัวซิวจึงค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในกระบี่ร่องฟ้า ก่อนจะมองเห็นเงาร่างที่งดงามในพื้นที่ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยปราณกระบี่

นางกำลังขดตัวอยู่ในปริภูมิปราณกระบี่ ราวกับกำลังนอนหลับใหลอยู่ ทว่าขณะที่ตัวสำนึกของหลัวซิวย่างกรายมาถึง นางก็ได้สติฟื้นคืนมา ดวงตาที่งดงามคู่นั้นเพ่งมองไปทางตัวสำนึกของหลัวซิว ภายในรูม่านตาราวกับมีการวิวัฒนาการและการเปลี่ยนแปลงของดาราจักรวาล

“สหายเก่าท่านใดเป็นผู้ปลุกตื่นกระบี่ร่องฟ้า?”น้ำเสียงที่สดใสไพเราะค่อย ๆ สะท้อนมา

“เมิ่งเสี้ย ไม่ได้พบหน้ากันมาหลายล้านปี เจ้าลืมข้าไปแล้วหรือ?”

ตัวสำนึกของหลัวซิวปรวนแปรไปกะทันหัน กลายเป็นรูปร่างลักษณะของไท่ซ่างฉิงในอดีต บนใบหน้าเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย พลางมองไปทางสตรีที่อยู่ในปริภูมิปราณกระบี่นั่น

“ไท่ซ่างฉิง? คือเจ้าอย่างนั้นหรือ!”เมิ่งเสี้ยทำหน้ารู้สึกเหลือเชื่อ “เจ้าดับสลายสูญสิ้นไปพร้อมกับกงล้อวัฏจักรธรรมแล้วมิใช่หรือ? เจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่ เจ้าไม่ใช่ไท่ซ่างฉิง ถึงแม้เจ้าจะแปลงกายเป็นรูปร่างลักษณะของเขา แต่ออร่าตัวสำนึกของเจ้ากลับไม่ใช่เขา!”จู่ ๆ สีหน้าของเมิ่งเสี้ยก็เปลี่ยนไป ภายในดวงตาที่งดงามมีจิตสังหารที่รวดเร็วและดุดันถึงขีดสุดทะลุออกมา

โครม!

ปริมภูมิปราณกระบี่ที่อยู่รอบกายนางก็เดือดพล่านขึ้นมาตามกัน ปราณกระบี่ที่นับไม่ถ้วนหยุดนิ่งลงภายในเสี้ยววินาที ปลายกระบี่ชี้ไปทางหลัวซิว ราวกับขอแค่เพียงนางออกคำสั่งเดียว ปราณกระบี่ที่นับไม่ถ้วนนี้ก็จะพุ่งเบียดเสียดเข้าไป เฉือนสับร่างผันตัวสำนึกนี้ของหลัวซิวให้ดับสูญ

“ข้าคือไท่ซ่างฉิง แต่ก็ไม่ใช่ไท่ซ่างฉิง หากพูดให้แม่นยำ ข้าคือร่างที่กลับชาติมาเกิดของเขา”หลัวซิวอธิบาย รูปร่างของเขาปรวนแปร เปลี่ยนกลับมาเป็นรูปร่างลักษณะของร่างแท้อีกครั้ง แล้วค่อย ๆ พูดว่า: “ภพชาตินี้ ข้ามีนามว่าหลัวซิว”

นาง ณ วินาทีนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวความคิดหนึ่งเท่านั้น ฝากฝังชีวีของตัวเองไว้ในศัสตราวุธชีวีอย่างกระบี่ร่องฟ้า นอนหลับใหลอยู่ในกระบี่ร่องฟ้าตลอดกาล และทันทีที่ถูกปลุกตื่นละก็ เศษเสี้ยวความคิดนี้ของนางก็ถูกลิขิตแล้วว่าต้องสลายหายไป

เศษความคิดสลายไป เช่นนั้นร่องรอยทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนางเมิ่งเสี้ยในโลกใบนี้ ก็จะสลายหายไปตามกันด้วย

“ไม่ เมิ่งเสี้ยเจ้าคิดผิดแล้ว ในจักรวาลฟ้าดินผืนนี้ สิ่งมีชีวิตทั้งปวงล้วนจะทิ้งร่องรอยไว้ในวัฏสงสาร บางทีอาจจะไม่มีเจ้าคงอยู่บนฟ้าดินผืนนี้แล้ว แต่ในวัฏสงสารยังมีร่องรอยของเจ้าถูกเก็บรักษาไว้อยู่ ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้กลับชาติมาเกิด แต่สักวันหากข้าอยู่เหนือวัฏสงสารจักรวาลฟ้าดินเมื่อไหร่ ก็จะสามารถตามหาร่องรอยของเจ้าได้ในวัฏสงสาร ให้เจ้ากลับมายืนอยู่บนฟ้าดินผืนนี้อีกครั้ง”หลัวซิวกล่าวเช่นนี้

“เจ้าใช่ไท่ซ่างฉิงจริง ๆ หรือ? หากเจ้าคือไท่ซ่างฉิงจริง ๆ เจ้าจักไม่ทำเช่นนี้”เมิ่งเสี้ยมองหลัวซิวด้วยสายตาที่แปลกประหลาดเล็กน้อย ไท่ซ่างฉิงเป็นคนอย่างไรนั้น นางเข้าใจดีไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ในสายตาและหัวใจของเขามีเพียงวิถียุทธ์ของตัวเขาเอง และไม่มีสิ่งอื่นใดอีก เขาไม่มีทางทำเรื่องที่ไร้ความหมายเช่นนี้ด้วยซ้ำ