มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2269

“ข้าบอกไปแล้วว่าถึงแม้ข้าจะเป็นร่างที่กลับชาติมาเกิดของไท่ซ่างฉิง แต่ข้ากลับไม่ใช่ไท่ซ่างฉิง ภพชาตินี้ข้าเป็นเพียงหลัวซิว บางทีความเย็นชาของไท่ซ่างฉิงเมื่อปีนั้นอาจจะทำร้ายเจ้า แต่ภพชาตินี้ข้าหวังว่าจะมีโอกาสได้ชดเชยเจ้า”หลัวซิวพูดอย่างทอดถอนใจ

“ชดเชย? เจ้าคิดว่าทำให้ข้าฟื้นคืนชีพ แล้วจะสามารถชดเชยให้ข้าได้หรือ?”จู่ ๆ เมิ่งเสี้ยหัวเราะออกมา ทว่าในขณะที่กำลังหัวเราะอยู่นั้นนางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นร้องไห้

“ข้าทราบอยู่ว่าบางทีนี่อาจชดเชยบาดแผลในใจเจ้าไม่ได้ แต่ไท่ซ่างฉิงไม่คงอยู่อีกต่อไปแล้ว ส่วนภพชาตินั้นของเมิ่งเสี้ยก็เดินถึงสุดเขตปลายทางแล้วเช่นกัน ข้าหวังว่าสักวันหากข้าฟื้นคืนชีพเจ้าแล้ว เจ้าจะมีชีวิตที่ใหม่เอี่ยมในรูปแบบของตนเอง”

หลัวซิวถอนหายใจทีหนึ่ง “เจี้ยนเฉินทำสำเร็จแล้ว เขาผนึกร่างตนอดทนข้ามผ่านกาลเวลามายาวนานอย่างไม่รู้จบ ปัจจุบันเขาก็เกิดใหม่แล้วเช่นกัน”

“เจ้าหมายถึงศิษย์พี่หรือ? เขายังไม่ลืมเลือนจี้หวูชวงใช่หรือไม่? เหมือนดั่งข้าที่ปฏิบัติต่อเจ้าเมื่อปีนั้น?”เมิ่งเสี้ยยิ้มอย่างเศร้าสลด ดวงตาที่งดงามคู่นั้นเขม็งมองหลัวซิว “เจ้าและไท่ซ่างฉิงในอดีตไม่เหมือนกันจริง ๆ ด้วย เจ้ามีความเห็นอกเห็นใจมากกว่าเขา หากเมื่อปีนั้นเขาเป็นเจ้าในปัจจุบันละก็ มันจะดีเพียงใดกันนะ? แล้วจะทำให้ความรู้สึกที่ข้ามอบให้สูญเปล่าได้อย่างไรเล่า?”

เงาร่างของนางค่อย ๆ เลือนลาง เสี้ยวความคิดดังกล่าวนอนหลับใหลอยู่ในกระบี่ร่องฟ้ามานานมาก ๆ แล้ว ปัจจุบันถูกปลุกตื่นขึ้นมา อีกไม่นานก็จะสลายหายไป

หลัวซิวนิ่งเงียบไปแล้ว มีการหลอมรวมกับความทรงจำของไท่ซ่างฉิง เขาต้องทราบเป็นธรรมดาอยู่แล้วว่าเมื่อปีนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ จากแนวคิดของเขา เขารู้สึกว่าการกระทำเมื่อปีนั้นของไท่ซ่างฉิงมันทำร้ายจิตใจคนมากเกินไปจริง ๆ เขาลงไปยังโลกามนุษย์เพื่อฝึกฝนตัวธรรมของตัวเอง และได้รู้จักกับสตรีที่จิตใจเมตตางดงามอย่างเมิ่งเสี้ย แต่หลังจากที่เขารู้สึกว่าตัวธรรมของตนเองได้รับการฝึกฝนถึงระดับที่เพียงพอแล้ว ก็ฟันกระบี่ตัดสายใยรักอย่างแน่วแน่เด็ดขาด ไม่มีความปราณีเลยแม้แต่น้อย

กระบี่นั้นได้ตัดสายใยรัก แต่ก็ทำร้ายหัวใจของเมิ่งเสี้ยเช่นกัน แต่เมิ่งเสี้ยกลับไม่เคยนึกเสียดาย นางยังคงไล่ตามรอยเท้าของเขาอย่างยึดมั่นถือมั่น

ต่อมาบางทีอาจจะเป็นเพราะไท่ซ่างฉิงก็อยากชดเชยนางเช่นกัน ศึกการต่อสู้ขั้นเด็ดขาดในครั้นนั้นระหว่างเขาและเมิ่งเชียนชาง เดิมทีเมิ่งเสี้ยก็จะตามไปเช่นกัน แต่เขากลับลงมือกะทันหัน ทำการผนึกเมิ่งเสี้ยไว้ ณ สถานที่แห่งหนึ่ง เมื่อเมิ่งเสี้ยหลุดพ้นจากพันธนาการแล้ว ศึกสงครามนั้นก็ได้จบลง เขาและเมิ่งเชียนชางดับสลายสูญสิ้นไปพร้อมกับกงล้อวัฏจักรธรรม

เมื่อลองทบทวนอดีตและประสบการณ์ทั้งชีวิตของไท่ซ่างฉิงอย่างละเอียด หลัวซิวค้นพบว่านอกเหนือจากการตระหนักรู้และฝึกวิถียุทธ์แล้ว ส่วนมากล้วนเป็นบุญคุณความแค้นต่าง ๆ

ในชื่อของไท่ซ่างฉิงมีคำว่าฉิงซึ่งมีความหมายว่าเมตตา แต่เขากลับเป็นคนที่แทบจะไร้ความเมตตาคนหนึ่ง เขาเมื่อปีนั้นเป็นผู้รุ่งโรจน์แห่งยุค พรสวรรค์ปราดเปรื่องในหมื่นจักรวาล มีเทพธิดาที่นับไม่ถ้วนหลงใหลในตัวเขา เป็นหนี้บุญคุณความรักเยอะมากจนนับไม่ถ้วน