มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2315

มีการคุ้มกันจากลิ่งฮู๋จื่อเซวียนและชีชี หลัวซิวจึงอนุมานการเปลี่ยนแปลงของค่ายกลพรสวรรค์ชี่มรณะนี้อย่างสุดกำลังสามารถ ในระหว่างที่เขากำลังอนุมานอยู่นั้น ก็มีนักยุทธ์คนอื่น ๆ พยายามลองทะลุข้ามผ่านหนองน้ำเช่นกัน

อย่างไรก็ตามค่ายกลในหนองน้ำนี้มันน่าแปลกมากเกินไป เมื่อผู้แข็งแกร่งแดนจ้าวมหาเทพขั้น 9 ขั้นสูงคนหนึ่งบุกเข้าไปภายใน ก็มีวิญญาณอันน่าสยดสยองที่นับไม่ถ้วนปรากฏทันที แล้วพุ่งเบียดเสียดไปทางผู้แข็งแกร่งคนนั้น

ผู้แข็งแกร่งคนนั้นก็ถือว่าใจเย็นอยู่ ตวาดเสียงดังแล้วโคจรพลังอมตะ อัคคีเทพลุกโชนออกไปเป็นวงกว้าง วิญญาณที่นับไม่ถ้วนถูกแผดเผา กรีดร้องเสียงสูงจนแสบแก้วหู ทำให้คนฟังขนหัวลุกซู่

“หึ วิญญาณกระจอก ๆ ก็บังอาจกำเริบเสิบสานอย่างนั้นหรือ?”

ผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพขั้นสูงคนนั้นแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ทว่าวินาทีต่อไป ความรู้สึกบนใบหน้าเขาก็แข็งทื่อลงไปภายในพริบตา มีใบหน้าผีที่ใหญ่โตหน้าใบหนึ่งยื่นออกมาจากหนองน้ำ ดวงตาที่แดงเถือกกำลังเขม็งมองเขา

“โฮกก!”

เจ้าของหน้าผีขนาดใหญ่ใบนี้คือญาณโหดที่แข็งแกร่งตัวหนึ่ง มันกรีดร้องเสียงสูง คลื่นเสียงที่เหมือนดังแก่นแท้แผ่กระจายออกมา อนัตตาสั่นเทิ้มจนเกิดเป็นระลอกคลื่น

ผู้แข็งแกร่งแดนจ้าวมหาเทพขั้นสูงคนนั้นอยู่ใกล้มันมากที่สุด จึงประสบภัยพิบัติเป็นคนแรก ทั้งร่างกายหยุดนิ่งอยู่กับที่ คลื่นเสียงกวาดผ่านร่างเขา ทำให้ร่างกายเขาดับสลายไปทีละนิด จนกลายเป็นฝุ่นผง

“พระเจ้า แม้แต่ผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพขั้นสูงยังข้ามผ่านไปไม่ได้ หรือว่ามีเพียงให้จักรพรรดิเทพลงมือ ถึงจะสามารถตะลุยผ่านไปได้?”

“คนจากกองกำลังทั้งห้าข้ามผ่านไปแล้ว เราสายไปหนึ่งก้าว หากยังไม่รีบเร่งข้ามผ่านไปละก็ เกรงว่าเราคงไม่มีส่วนได้รับของดี ๆ ในโบราณสถานเทพมารไท่ชูแล้ว”

มีคนตายอย่างน่าเวทนาอยู่ในหนองน้ำอย่างต่อเนื่อง ภายในเวลาชั่วขณะคนอื่นที่เหลือจึงรู้สึกกลัวสุดขีด ไม่มีคนกล้าพุ่งเข้าไปอย่างอุกอาจอีกแล้ว

ต่อให้โบราณสถานเทพมารไท่ชูจะน่าดึงดูดใจมากแค่ไหน ถ้าเกิดฝากชีวิตอันน้อยนิดไว้ที่นี่ เกรงว่าคงไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของโบราณสถานเทพมารไท่ชู จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงโอกาสและโชคอะไรเลย

ในดวงตาทั้งสองข้างของหลัวซิวมีสัญลักษณ์ที่นับไม่ถ้วนกำลังวิวัฒนาการ ทุก ๆ สัญลักษณ์ล้วนประกอบมาจากลายค่ายที่นับไม่ถ้วน ซึ่งมีความลี้ลับที่ไร้ขอบเขตแฝงซ่อนอยู่