มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2317

“น่าเสียดายจัง มองเห็นแต่กลับครอบครองไม่ได้ ทรมานเหลือเกิน!”เขาหลับตาลง สิ่งใดที่ทำให้จิตใจแปดเปื้อนก็อย่าไปมอง

ชีชียิ้มอย่างงดงาม แต่หลัวซิวกลับไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินนำอยู่ด้านหน้าต่อ

โครม! โครม! โครม!

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ก็มีเสียงที่ดังสนั่นหูสะท้อนมาจากด้านหน้าของหนองน้ำ หลัวซิวโบกมือทีหนึ่ง ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนและชีชีที่อยู่ด้านล่างจึงพากันหยุดเคลื่อนที่

ทั้งสามคนหยุดเคลื่อนที่แล้วเบิ่งมองในระยะไกล ๆ เห็นว่าเรือรบม่วงทองของตระกูลมู่สรรพสิทธิ์ถูกผีกลุ่มหนึ่งรายล้อมไว้

ตระกูลมู่สรรพสิทธิ์ก็มีปรมาจารย์ค่ายกลติดตามมาด้วยเช่นกัน แม้จะไม่สามารถทำถึงขั้นมองเห็นค่ายกลพรสวรรค์ชี่มรณะได้ทะลุปรุโปร่งอย่างหลัวซิว ทว่าก็สามารถมองความลี้ลับได้บ้างเล็กน้อย แล้วอาศัยศักยภาพที่เกะกะระรานฝืนบุกเข้ามา

แต่ทว่าสุดท้ายเรือรบม่วงทองของตระกูลมู่สรรพสิทธิ์ก็เผลอสัมผัสโดนค่ายกลอยู่ดี จนดึงดูดผีกลุ่มหนึ่งมา

ผีพวกนั้นมีหัวสามหัว แล้วพ่นกฎน้ำแข็ง เพลิงอัคคีและพิษออกมาแตกต่างกัน ร่างกายดั่งมนุษย์ สูงประมาณ 53 เมตร ร่างกายภายนอกมีเกร็ดสีดำสนิทปกคลุม

เมื่อหลัวซิวทั้งสามคนไปถึงละแวกใกล้เคียง ดวงตาหกข้างที่ดุร้ายของผีสองสามตัวจึงกวาดมองมา ทำให้สีหน้าอารมณ์ของลิ่งฮู๋จื่อเซวียนและชีชีต่างดูเข้มงวดขึ้น ราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

แต่ผีพวกนั้นกลับดึงสายตากลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ลงมือโจมตีต่อพวกเขาแต่อย่างใด

“อย่าบุ่มบ่าม ขอแค่เราไม่สัมผัสโดนค่ายกลพรสวรรค์ชี่มรณะของที่นี่ ญาณโหดวิญญาณและผีของที่นี่ก็จะไม่โจมตีเรา”หลัวซิวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

ชี่มรณะภายในสถานฌาปนนภาสวรรค์นี้ผนึกรวมกันมายาวนานอย่างไม่รู้จบ ญาณโหดวิญญาณและผีที่กำเนิดในนี้ล้วนแข็งแกร่งน่าสยดสยองมาก ยิ่งกว่านั้นคือผีวิญญาณบางส่วนยังมีศักยภาพที่ไม่ด้อยไปกว่าจักรพรรดิเทพด้วย

ชีชีก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยมาก ๆ เช่นกัน ดวงตาที่งดงามคู่นั้นร่วงลงบนตัวหลัวซิวอยู่เป็นระยะ ภายในจิตใจรู้สึกสงสัยในตัวผู้ที่มีนามว่าไท่ซ่างนี้อย่างมาก ๆ

นางแทบจะสามารถยืนยันได้แล้วว่าคนดังกล่าวไม่มีทางใช่คนในมหาโลกาพันสามอย่างแน่นอน แม้ฝีมือค่ายกลของคนดังกล่าวจะอยู่ที่ระดับปรมาจารย์ แต่กลับเก่งกาจกว่าปรมาจารย์ทั่วไปเยอะมาก ๆ

หลังจากทะลุผ่านหนองน้ำมาได้แล้ว ก็มีหุบเขาหนึ่งที่ถูกปกคลุมโดยพยับหมอกชี่มรณะปรากฏด้านหน้า มีพลังออร่าที่แข็งแกร่งแผ่กระจายออกมาจากหุบเขาลาง ๆ ออร่าดังกล่าวเก่าแก่และผ่านโลกมาอย่างโชกโชน กว้างใหญ่ลึกซึ้ง

“สุสาน! สถานที่ฝังกระดูกของผู้แข็งแกร่ง!”

ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนหรี่ตาลง เขากวาดตาสังเกตพื้นที่บริเวณรอบ ๆ หุบเขาแห่งนี้ และมองออกทันทีว่าที่นี่คือสุสานแห่งหนึ่ง

หลัวซิวมองเห็นลาง ๆ ว่ามีเงาไร้ศีรษะร่างหนึ่งกำลังลอยไปลอยมาอยู่ในหุบเขา บนตัวคนดังกล่าวมีออร่าของความเน่าผุปนอยู่ด้วย ในมือถือกระบี่ไม่สมบูรณ์ที่มีรอยร้าวทั่วกระบี่ บนตัวสวมใส่ชุดเกราะที่เก่าและพัง กำลังเคลื่อนไหวไปมาอย่างงงงวย มีเลือดสีดำสนิทไหลหยดลงมาจากบาดแผลบริเวณต้นคอ น่าสยดสยองอย่างยิ่ง