มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2319

“การฝึกยุทธ์ต้องใช้วิธีการทุกอย่าง ไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกล”ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนกลับไม่รู้สึกอะไรมากนัก ในมนุษย์ธรรมดาทั่วไป ผู้ที่ปล้นทรัพย์สินของคนตายนั้นก็มีเยอะมาก ๆ หากเปลี่ยนเป็นเขา ถ้ามีแรงดึงดูดใจที่มากพอ เขาก็จะไม่ปฏิเสธการทำเรื่องเช่นนี้

ชีชีทำเสียงหึทีหนึ่ง ราวกับรู้สึกเหยียดหยามและไม่ชอบพฤติกรรมเช่นนี้อย่างลึกซึ้ง

“กาลเวลาของผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ยาวนาน ผลการฝึกตนยิ่งสูงก็คงอยู่ได้ยิ่งนาน แต่ญาติมิตรที่อยู่ข้างกายกลับใช่ว่าจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป กระทั่งท้ายที่สุด วัยชราของผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ ส่วนมากต้องเดินอยู่บนธรรมใหญ่อย่างสันโดษ โดดเดี่ยวเงียบเหงา มีคุณสมบัติเลิศล้ำทั้งชีวิต ตอนจบสุดท้ายก็อ้างว้างเช่นกัน”หลัวซิวพูดอย่างทอดถอนใจคำหนึ่ง

เขาสามารถเข้าใจผู้ที่ถือเรื่องการขุดเนินดินหลุมฝังศพของผู้อื่นอยู่ เนื่องจากตอนจบของผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์มันโดดเดี่ยวและอ้างว้างตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หลังจากตายไปก็อยู่อย่างสงบไม่ได้อีก หากเปลี่ยนเป็นตนเอง ก็คงไม่มีผู้ใดยินดีให้ผู้อื่นมาขุดหลุมฝังศพของตนหลังจากนั่งฌานละสังหารแล้วถูกฝังลงดินหรอกกระมัง?

ทว่าสำหรับเรื่องประเภทนี้นั้น แต่ละคนล้วนมีความคิดของตัวเอง หลัวซิวก็พูดได้แค่ตัวเองมีหลักการที่ยึดถือของตัวเอง ส่วนคนอื่นจะทำอย่างไรนั้น เขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย

ภายในเนินดินหลุมฝังศพบางหลุมไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงสุสานที่ฝั่งเฉพาะเสื้อผ้าและสิ่งของของผู้ตาย หลังจากที่ขุดออกแล้ว มีเพียงเสื้อผ้าและเครื่องใช้ที่เน่าเปื่อยแล้ว แต่ก็มีเนินดินหลุมฝังศพบางหลุมที่มีของดี ๆ เช่นกัน

“ฮ่า ๆ กระดูกชิ้นหนึ่งของผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน!”

หลัวซิวทั้งสามคนได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากข้างหน้า มีคนขุดเนินดินหลุมฝังศพออกหนึ่งหลุม แล้วเขี่ยกระดูกที่พร่างพราวดั่งหยกออกมาหนึ่งชิ้น มีออร่าที่น่าทึ่งแผ่กระจายออกมา

“ออร่าของกระดูกชิ้นหนึ่งก็แข็งแกร่งเช่นนี้เลยหรือ ครั้นเมื่อยังมีชีวิตผลการฝึกตนของคนดังกล่าวต้องล้ำเลิศเป็นหนึ่งอย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้นคืออาจอยู่เหนือจักรพรรดิเทพ!”

“หรือว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่มาจากโลกมหาศักดิ์?”

และในเวลานี้เอง ก็มีเสียงเข่นฆ่าที่ดุดันดังมาจากข้างหน้าอีกครั้ง หลัวซิวเห็นว่ามีคนในตระกูลมู่สรรพสิทธิ์กำลังต่อสู้กับญาณมรณะไร้เศียรร่างหนึ่งอย่างดุเดือด

ญาณมรณะตัวนั้น ก็คือตัวเดียวกันกับตัวที่หลัวซิวทั้งสามคนมองเห็นลาง ๆ ขณะอยู่นอกหุบเขาแห่งสุสานนั่นเอง

ศักยภาพของญาณมรณะตัวนั้นเกะกะระรานอำนาจล้นฟ้า เทียบทัดจักรพรรดิเทพช่วงปลาย ผู้อาวุโสตระกูลมู่และเฒ่าประหลาดเทียนหยุนร่วมมือกันควบคุมเรือรบม่วงทอง ต่อสู้กันอย่างดุเดือดนานมาก ทว่าก็ไม่สามารถกำราบมันได้เลย

“ให้ตายเถอะ ครั้นเมื่อยังมีชีวิตอยู่ญาณมรณะนั่นต้องเป็นเทพมารที่ไม่ต่ำกว่าระดับเจ็ดอย่างแน่นอน กลายเป็นญาณมรณะแล้วยังแข็งแกร่งเช่นนี้ กระบี่พัง ๆ ที่อยู่ในมือเขาก็เป็นสมบัติที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน!”ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนพูดด้วยดวงตาทั้งสองข้างที่เป็นประกาย

ศัสตราวุธระดับเจ็ดที่ไม่สมบูรณ์ สุดท้ายแล้วมันก็เป็นศัสตราวุธระดับเจ็ดอยู่ดี ญาณมรณะไร้เศียรถือกระบี่ที่ไม่สมบูรณ์เล่มหนึ่ง ทุกครั้งที่ลงมือโจมตี ก็ทิ้งร่องรอยไว้บนเรือรบม่วงทองเช่นกัน ทำให้ผู้อาวุโสตระกูลมู่รู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างยิ่ง