มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2352

จักรพรรดิเทพห้าคน ถูกสังหารภายในพริบตาสองคน ในจักรพรรดิเทพทั้งสองคนที่ถูกหลัวซิวสังหารนั้น ยิ่งมีหนึ่งคนที่เป็นผู้อาวุโสของตระกูลมู่ ซึ่งมีผลการฝึกตนจักรพรรดิเทพช่วงกลาง และยึดกุมเศษณ์มหาจักรพรรดิยุทธ์อย่างเรือม่วงทอง!

เพี๊ยะ!

หลัวซิวหกระเหินเดินฟ้ามา ห้วงอากาศอันว่างเปล่าที่อยู่ใต้เท้าเขาพังทลายลงอย่างต่อเนื่อง จนวิวัฒนาการกลุ่มธาตุอากาศสลัวที่เชี่ยวกรากออกมา

จิตสังหารที่อยู่บนตัวเขาพุ่งทะยานขึ้นฟ้าอย่างอุกอาจ เหมือนดั่งอสูรโหดดึกดำบรรพ์ตัวหนึ่งที่กำลังคำราม ทำให้จิตใจของเจ้าหอยอดอัมพรเข้มงวดขึ้นมา

“หลัวซิว ไม่นึกเลยว่ามึงจะสามารถสังหารจักรพรรดิเทพได้แล้วอย่างนั้นหรือ วันนี้กูจะไว้ชีวิตมึงไม่ได้!”

ดวงตาของเจ้าหอยอดอัมพรเข้มงวดขึ้นมา เขาทราบอยู่ว่าระยะเวลาที่ชายดังกล่าวฝึกตนมานั้นยังไม่ถึงหนึ่งพันปี สำหรับผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ที่ผลการฝึกตนอยู่เหนือเทพมารแล้ว ระยะเวลาหนึ่งพันปีนั้นมันเล็กน้อยมากจนไม่มีค่าพอที่จะให้พูดถึงจริง ๆ!

อย่างไรก็ตามภายในระยะเวลาสั้น ๆ เช่นนี้  ชายหนุ่มผู้นี้กลับมีศักยภาพในการสังหารผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเทพ นี่จึงทำให้เจ้าหอยอดอัมพรมองเห็นศักยภาพที่น่ากลัวและน่าทึ่งจากตัวเขา

เกรงว่าใช้เวลาอีกไม่นาน บางทีชายหนุ่มดังกล่าวก็อาจจะมีศักยภาพในการสังหารตนเอง ตลอดจนล้มล้างหอยอดอัมพรแล้ว!

“เวิ่ง!”

ไม้เซียนยอดอัมพรสีเขียวล้วนปรากฏ เห็นเพียงไม้เซียนที่สูงระฟ้าต้นนั้นกำลังหดเล็กลงอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็กลายเป็นไม้เซียนที่มีขนาดประมาณหนึ่งเมตร แล้วถูกเจ้าหอยอดอัมพรกำไว้ในมือราวกับศัสตราวุธ

ชัวะ!

เจ้าหอยอดอัมพรกวัดแกว่งไม้เซียนที่อยู่ในมือ จึงมีแสงสีเขียวปรากฏเป็นวงกว้าง กระตุ้นเศษณ์มหาจักรพรรดิยุทธ์หนึ่งชิ้นด้วยผลการฝึกตนจักรพรรดิเทพขั้น 9 ของเขา พลานุภาพนั้นยิ่งใหญ่มากจนไม่อาจจินตนาการได้!

เสียงตู้มดังขึ้น รูปปั้นบรรพบุรุษที่ผู้อาวุโสเผ่าจี้ควบคุมง้างหมัดพุ่งฆ่าออกไป พุ่งชนเข้ากับแสงสีเขียว จนมีพลานุภาพอันน่าทึ่งที่ล้นฟ้าไร้ขอบเขตปะทุออกมา

เห็นได้ชัดเจนเลยว่าสิ่งที่เจ้าหอยอดอัมพรนี่ฝึกคือหนึ่งในสว่างมืดสองขั้วอย่างกฎสว่าง!

ถึงแม้กฎประเภทนี้จะไม่ใช่กฎชั้นยอดก็ตาม แต่ก็เป็นพลังอันลึกลับและมหัศจรรย์ที่เป็นรองเพียงกฎชั้นยอด

เมื่ออยู่ภายในอาณาจักร สว่างเจ้าหอยอดอัมพรก็เหมือนดั่งเทพเจ้าองค์หนึ่ง มือถือไม้เซียน ยึดกุมหอเทพ มีอำนาจน่าเกรงขามที่ไร้ขอบเขตพรั่งพรูออกมาจากร่างกาย มโหฬารพพันธุ์ลึกอย่างไรที่สิ้นสุด

หลัวซิวนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เขาแค่ลูบไล้กระบี่ร่องฟ้าที่อยู่ในมือเบา ๆ สีหน้าอารมณ์ดูใจคอเหี่ยวแห้งเล็กน้อย

สายตาของเจ้าหอยอดอัมพรก็ร่วงลงบนกระบี่เทพเล่มนั้นเช่นกัน มีรังสีแห่งความเย็นเยือกกระพริบอยู่ในดวงตา “สิ่งที่มึงพึ่งพาคือกระบี่เทพเล่มนี้หรือ? การที่สามารถทำให้มึงข้ามขั้นสังหารจักรพรรดิเทพได้นั้น มันศัสตราวุธวิเศษที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ทว่าผลการฝึกตนของกูอยู่เหนือมึง ซึ่งระยะความต่างนี้ไม่สามารถทดแทนได้ด้วยของขลังอาวุธสงคราม!”

“ในฐานะที่มึงเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งในมหาโลกายอดอัมพร เก่งแค่เรื่องพูดจาบาตรใหญ่หรือ?”หลัวซิวหัวเราะเยาะ จู่ ๆ เขาก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว