มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2527

มีรังสีแห่งความสุขใจปรากฏบนใบหน้าหลัวซิว เดิมทีเขาคิดว่าต้องใช้อำนาจฝืนบุกเข้าไปถึงจะได้ครอบครอง ไม่นึกเลยว่าแค่พลังแห่งชิงเทียนที่แฝงซ่อนอยู่ในศิลาผนึกปีศาจก็สามารถดึงดูดให้โลหิตแห่งชิงเทียนบินออกมาได้แล้ว 

อย่างไรก็ตามความคิดนี้ของเขากลับไร้เดียงสามากไปหน่อย สิ่งที่ตลบฟุ้งอยู่ในเขตพื้นที่แห่งนี้ไม่ได้มีเพียงพลังแห่งชิงเทียนของพลังเต๋าเท่านั้น ยังมีพลังเต๋าของพลังแห่งนิพพานด้วย!

ตราประทับที่ตรานาบอยู่ในอนัตตาก็ผนึกรวมมาจากพลังแห่งนิพพานนี่แหละ แล้วความหมายที่มันคงอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้นั้น ก็คือกดอัดโลหิตแห่งชิงเทียนของสถานที่แห่งนี้ 

เพราะฉะนั้นขณะที่โลหิตแห่งชิงเทียนถูกศิลาผนึกปีศาจดึงดูดแล้วบินออกมา จู่ ๆ ตราประทับที่ตรานาบอยู่ในอนัตตาก็สั่นเทิ้มขึ้นมา ก่อนจะมีมือใหญ่ที่ดำสนิทดั่งหมึกกดอัดลงมา

เสี้ยววินาทีที่ตราประทับดังกล่าวกดอัดลงมา หลัวซิวก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าตัวเองดับหายไปหมด ราวกับทั้งฟ้าดินในเหลือเพียงตราประทับสีดำนั่น สรรพวิชาและทุกสรรพสิ่งในโลกหล้าล้วนถูกทำลายล้าง ไม่คงอยู่อีกต่อไปเมื่ออยู่ภายใต้ตราประทับดังกล่าว!

หลัวซิวตกตะลึงหนักมากจนหน้าถอดสี เขาโคจรวิถีไร้ลักษณ์โดยที่ไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย วิวัฒนาการกฎห้วงเวลา พยายามลองต้านทานมือใหญ่ที่กดอัดลงมา แต่ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าตราประทับดังกล่าว กฎทั้งปวงก็เหมือนภาพมายา ไม่มีแรงที่จะต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย 

ตู้มม!

หลัวซิวเผาผลาญพลังและเลือด เมื่ออยู่ภายใต้การกระตุ้นและเผาผลาญพลังและเลือดทั้งร่างกาย ตรงหว่างคิ้วเขาก็ปริแยกออก จากนั้นศิลาผนึกปีศาจก็บินออกมา

ขณะที่ศิลาผนึกปีศาจถูกเขาเรียกออกมา ตราประทับสีดำก็ประชิดใกล้ศีรษะเขาแล้ว เพราะฉะนั้นหลังจากศิลาผนึกปีศาจบินออกมาแล้ว มันก็ได้พุ่งชนเข้ากับตราประทับสีดำ

ไม่มีเสียงดังลั่นที่มโหฬารพันลึก มีเพียงความเงียบเหงาในฟ้าดิน ระลอกคลื่นที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่ากระเพื่อมออกไป ทุกตำแหน่งที่ระลอกคลื่นเคลื่อนผ่าน ทุกสิ่งอย่างล้วนดูเงียบสงบมาก แต่มันกลับเงียบสงัด 

หลัวซิวกระอักเลือดสีแดงสดออกมาจากปากอย่างบ้าคลั่ง เขาถึงขั้นลืมไปแล้วว่าตัวเองกระอักเลือดออกมามากเท่าไหร่ เขารู้สึกว่าพลังชีวิตในร่างกายตัวเองแทบจะสูญสิ้นไปหมดแล้ว ร่างกายเปราะบางมากจนสามารถพังทลายได้ทุกเมื่อ แล้วกลายเป็นฝุ่นผง

พวกพระโอรสจ้านเทียนก็ตกตะลึงหนักมากจนหน้าถอดสีเช่นกัน ต่างพากันถอยหลังกลับไปอย่างรวดเร็วโดยที่หวาดผวามาก ระลอกคลื่นสั่นกระเพื่อมขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างเงียบ ๆ ทุกคนล้วนรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ต่างกระอักเลือดเฮือกใหญ่