มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2537

ออกจากแดนปริศนาเผ่าจี้ จากนั้นหลัวซิวก็มุ่งหน้าตรงไปยังเทือกเขาลั่วหยุนที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของยอดอัมพร 

เมื่อปีนั้นเขาเคยตกลงกับคาดิสลาร์ว่าจะกลับมาช่วยเขาออกไปภายในเวลาหนึ่งร้อยปีอย่างแน่นอน อ้างอิงจากการคาดคะเนเมื่อปีนั้นของหลัวซิว ภายในระยะเวลาร้อยปี เขาน่าจะสามารถบรรลุถึงแดนจ้าวมหาเทพได้อยู่ 

ถึงแม้บัดนี้เขายังไม่บรรลุเป็นจ้าวมหาเทพ แต่แดนกลั่นร่างบรรลุถึงร่างยุทธ์ระดับจักรพรรดิเทพตั้งนานแล้ว จึงถือว่าพอถูไถเพียงพออยู่ 

อสูรดูดจิตก็ฟื้นฟูกลับคืนมาตั้งนานแล้วเช่นกัน ปัจจุบันเกล็ดที่นับไม่ถ้วนบนร่างได้เปลี่ยนเป็นสีม่วงแล้ว อีกไม่นานก็จะแปรเปลี่ยนเป็นแดนจักรพรรดิเทพ 

ไม่นานนัก หลัวซิวก็เข้าไปยังส่วนลึกของเทือกเขาลั่วหยุนอีกครั้ง มาถึงหุบเขาที่คาดิสลาร์ถูกผนึก 

“มหาค่ายกักชีวีเทวโทษเวหากาล……”

ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นค่ายกลค่ายนี้แล้ว แต่หลัวซิวก็อดไม่ได้ที่จะอุทานอย่างตื่นตะลึงอยู่ดี 

วิถีค่ายกลเป็นวิชาที่มีความรู้ลึกซึ้งมากมาย ตั้งแต่โบราณกาลมา มีจอมยุทธ์จำนวนมากที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้แข็งแกร่งและผู้ภาคภูมิของสวรรค์ ทว่าผู้ที่สามารถเดินขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของวิถีค่ายกล และเป็นผู้แข็งแกร่งที่ตั้งตระหง่านอยู่บนจุดสูงสุดนั้น กลับมีน้อยมากถึงมากที่สุด

แท้จริงแล้วมหาค่ายกักชีวีเทวโทษเวหากาลก็คือค่ายกลประเภทหนึ่งที่ใกล้เคียงกับขั้นสูงสุดของค่ายกลแล้ว ในอดีตหลัวซิวทราบแค่ว่ามีค่ายกลประเภทนี้คงอยู่จริง แต่กลับเข้าใจไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก

ต่อมาเมื่อได้สัมผัสกับความลึกลับและมหัศจรรย์ของพลังแห่งสวรรค์อย่างต่อเนื่อง บวกกับการใช้วิชาฎีกาค่ายอนุมาน ทำให้เขามีความเข้าใจในค่ายกลดังกล่าวลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

ค่ายกลดังกล่าวมีสองคำหลัก คำแรกก็คือสวรรค์ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าหากต้องการจัดวางค่ายกลนี้ สิ่งแรกที่ต้องมีก็คือพลังแห่งสวรรค์