มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2567

หลัวซิวเข้าใจดีมาก ๆ ว่าถ้าเกิดชางเทียนหมิงอุบัติขึ้นมาอีกครั้ง จากตัวตนบำเพ็ญปรปักษ์ของเขา เขาเป็นผู้ที่ต้องถูกกำจัดทิ้งอย่างแน่นอน 

ไม่ว่าจะทำเพื่อตัวเองก็ดี หรือทำเพื่ออาณาประชาราษฎร์ในห้วงดารานี้ก็ช่าง อันตรายทั้งปวงที่แฝงเร้นล้วนต้องถูกขจัดทิ้ง 

เมื่อกลับออกมาจากแท่นบูชาเทพมาร หลัวซิวก็มาถึงด้านนอกของวังเทียนหมิงโดยตรง ที่นี่มีค่ายกลที่เขาจัดวางไว้เมื่อปีนั้นผนึกอยู่ อีกทั้งมีคนในเผ่าจี้เฝ้าอยู่ที่นี่ ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ สถานที่แห่งนี้ถูกปิดไม่ให้คนเข้าออกตลอดมา 

เมื่อเห็นว่าหลัวซิวมาถึงที่นี่ ผู้คนในเผ่าจี้ที่มีหน้าที่เฝ้าดูแลสถานที่แห่งนี้จึงพากันทำความเคารพ 

“พวกเจ้ากลับไปได้ละ และไปบอกกับนายแห่งเผ่าจี้ด้วยว่าต่อไปไม่ต้องส่งคนมาเฝ้าที่นี่อีกแล้ว”หลัวซิวพยักหน้าพลางพูด

“นะนี่……”ผู้คนในเผ่าจี้ต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน ถึงแม้พวกเขาจะรู้อยู่ว่าหลัวซิวเป็นผู้ที่นายแห่งเผ่าจี้ให้ความสำคัญ แต่ผู้ที่ออกคำสั่งให้เฝ้าดูแลหุบเขาทุคติคือหัวหน้าเผ่า ในเมื่อไม่มีคำสั่งของหัวหน้าเผ่า แล้วพวกเขาจะกล้ากลับไปโดยตรงได้อย่างไร?

“พวกเจ้าบอกแค่ว่าข้าเป็นผู้ออกคำสั่งก็พอแล้ว”หลัวซิวรู้ความคิดของพวกเขาอยู่ เขาเชื่อว่าถ้าเกิดนายแห่งเผ่าจี้รู้ว่าเขาเป็นคนให้คนเหล่านี้กลับไป นายแห่งเผ่าจี้ต้องไม่ว่าอะไรแน่นอน 

เขาไม่ได้พูดมากกับผู้คนในเผ่าจี้ที่เฝ้าดูแลสถานที่แห่งนี้อีก เปิดตัวต้องห้ามที่ผนึกสถานที่แห่งนี้เอาไว้ออกอย่างสบายมือ เงาร่างกระพริบทีหนึ่ง ก่อนจะหายเข้าไปในหุบเขาทุคติ

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง หลัวซิวก็มาถึงหน้าวังเทียนหมิงอีกครั้ง อีกทั้งเดินเข้าไปภายในอย่างคุ้นเคย มาถึงละแวกใกล้เคียงของศิลาที่มีคำว่าชางเทียนหมิงสลักอยู่ 

แต่ครั้งนี้เขาสัมผัสออร่าพิเศษจากศิลาก้อนนี้ไม่ได้แต่อย่างใด เขาจำได้ดีมาก ๆ ว่าครั้งแรกที่มาถึงที่นี่ แก่นแท้เลือดปราณของเหล่าจักรพรรดิเทพที่เดินทางมาพร้อมกันถูกดูดจนแห้งเหือดภายในพริบตา จากนั้นก็ถูกคำว่าชางเทียนหมิงที่สลักอยู่บนศิลาดูดซับกลืนกิน

หลัวซิวรู้อยู่ว่าเมื่อปีนั้นสาเหตุที่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นนั้น เป็นเพราะจิตปณิธานเสี้ยวหนึ่งของชางเทียนหมิงได้สถิตอยู่บนศิลาก้อนนั้น