มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2623

แต่ว่าความเร็วในการจากไปของหลัวซิวและชายชุดคลุมยาวเทาเร็วเกินไป นายแห่งเผ่าจี้ก็เห็นเพียงเศษเงาดวงหนึ่งเท่านั้น 

“ไยหลัวซิวจึงต้องไปกับมันด้วย?”จีเสวียนคงขมวดคิ้วลงพลางพูด: “ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้ใด บังอาจบุกเข้ามาในแดนปริศนาเผ่าจี้ของเราก็เท่ากับรนหาที่ตาย หลัวซิวแค่ต้องถ่วงเวลาไว้ครู่เดียว เราทุกคนก็สามารถร่วมแรงร่วมใจกันโจมตี กำราบมันได้แล้ว!”

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร?”สีหน้าอารมณ์ของนายแห่งเผ่าจี้ดูตึงเครียดมาก “ฝ่ายตรงข้ามสามารถบุกเข้ามาในแดนปริศนาเผ่าจี้ของเราได้โดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง จึงต้องเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ดูเหมือนหลัวซิวจะถูกมันบีบบังคับให้จากไป มีความเป็นไปได้สูงมากว่าเขาไม่อยากให้มีการเข่นฆ่าเกิดขึ้นที่นี่ จนส่งผลให้แดนปริศนาของเผ่าข้าพังทลาย”

นายแห่งเผ่าจี้ไตร่ตรองปัญหาได้ลึกซึ้งมากกว่า เนื่องจากเขาค่อนข้างเข้าใจการวางตัวของหลัวซิว หากฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งที่แข็งแกร่งถึงระดับที่แน่นอน หลัวซิวไม่มีทางปฏิบัติตัวอย่างระมัดระวังเช่นนี้ด้วยซ้ำ 

อย่างน้อยสุดจากความเข้าใจของหลัวซิว เมื่อเขาที่เป็นนายแห่งเผ่าจี้และลาร์ร่วมมือกัน ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนดังกล่าว ฉะนั้นหลัวซิวจึงทำได้เพียงจากไปพร้อมกับฝ่ายตรงข้าม

ในขณะที่นายแห่งเผ่าจี้กำลังไตร่ตรองอยู่นั้น ลาร์ก็พุ่งออกไปอย่างไม่ลังเลใจแล้ว แม้นจะไม่สามารถใช้ตัวสำนึกผลการฝึกตน แต่ลางสังหรณ์ของลาร์ว่องไวและเฉียบแหลมมาก สามารถสัมผัสได้อยู่ว่าศักยภาพของชายชุดคลุมยาวเทานั่นแข็งแกร่งมาก เขากังวลว่าหลัวซิวจะตกอยู่ในความอันตราย 

เมื่อเห็นการกระทำของลาร์ นายแห่งเผ่าจี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่งเช่นกัน ก่อนจะพูดว่า: “ผู้อาวุโสทุกท่านคอยควบคุมสถานการณ์ใหญ่อยู่ในเผ่าก็แล้วกัน ข้าจักตามไปดูด้วย”

ราวกับบนตัวชายชุดคลุมยาวเทาจะมีภัณฑ์เศษณ์หนึ่งชิ้น ซึ่งมันสามารถทำให้เขาทะลุผ่านตัวต้องห้ามต่าง ๆ ที่ไม่ค่อยซับซ้อนได้อย่างง่ายดาย จนออกไปจากแดนปริศนาเผ่าจี้ได้อย่างราบรื่น ขณะที่ฝ่ายตรงข้ามทะลุผ่านตัวต้องห้ามก็ไม่เกิดคลื่นใด ๆ ด้วย 

จักรวาลกว้างใหญ่ไพศาล ทุกสรรพสิ่งในโลกหล้าล้วนส่งผลกระทบต่อกันและกัน ใช่ว่าวิถีค่ายกลจะไร้วิธีแก้ไร้เทียมทานเสมอไป ในฟ้าดินผืนนี้มักจะมีวิชาที่ส่งผลกระทบต่อกันและกันคงอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นหลัวซิวจึงไม่รู้สึกแปลกใจอะไร 

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง หลัวซิวก็ตามชายชุดคลุมยาวเทามาถึงห้วงดารานอกดารายอดอัมพร จู่ ๆ ชายชุดคลุมยาวเทาที่อยู่ด้านหน้าก็หยุดเคลื่อนที่ แล้วหันกลับมาพูด: “มีมดตัวจ้อยตามมาสองตัว ช่างน่ารำคาญเสียจริง”