มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2680

“เปรี้ยง......”

ตรงขอบฟ้าไกลโพ้น มีเสียงคำรามดังก้องอย่างต่อเนื่อง ทหารม้าเหยียบอนัตตาจนแหลกละเอียดแล้วมุ่งหน้ามา สิ่งที่ทุกคนกำลังขี่มาคือกิเลนกาฬสีดำ ความเร็วดุจสายฟ้า ในชั่วพริบตา เศษเงาสีดำเป็นสายก็ปรากฏขึ้นกลางอนัตตา

ขี่กิเลนกาฬสีดำ สวมชุดเกราะสีดำแวววาว พร้อมด้วยหอกที่ดำขลับจนยากจะเปรียบ แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน เป็นนักรบที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี !

ทหารม้ากองนี้มีจำนวนคนไม่มากนัด มีเพียงหนึ่งร้อยแปดคนเท่านั้น บนตัวของแต่ละคนล้วนมีออร่าของเจตนาฆ่าที่รุนแรงแผ่ซ่านออกมา เย็นชาจนหาที่เปรียบไม่ได้ เจตนาฆ่าที่สูงเสียดฟ้า ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

“ปีศาจขี่กาศนภา !”

เมื่อเห็นทหารม้ากองนี้ คนจำนวนไม่น้อยก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ทั่วทั้งอาณาจักรบูรพาโลกร้าง ไม่มีใครที่ไม่รู้จักชื่อของสัตว์ขี่เหล็กเจ๋อจื๋อ

พวกเขามาจากตระกูลฉิน ปีศาจขี่กาศนภาใช้อำนาจบาตรใหญ่ไปทั่วฟ้าดิน ใช้อำนาจบาตรใหญ่ไปทั่วอาณาจักรบูรพา ไม่เคยเป็นสองรองใครมาแต่ไหนแต่ไร !

“เผ่ามกุฎต้าฉิน !”

กษัตริย์ของประเทศสรรพมารหรี่ตาลง ถึงแม้ประเทศสรรพมารจะเจริญรุ่งเรือง แต่ก็ยังไม่กล้าล่วงเกินตระกูลฉินง่าย ๆ

ตำนานเล่าว่าตระกูลฉินมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ในยุคไท่ชูเคยมีราชวงศ์หนึ่งที่ปกครองฟ้าดิน และครอบครองอาณาจักรดาราทั้งห้าของโลกร้าง และปกครองแต่เพียงผู้เดียว

ราชวงศ์นี้ก็คือราชวงศ์ต้าฉิน ภายหลังเมื่อไท่ชูเกิดภัยพิบัติ ราชวงศ์จึงล่มสลาย คนรุ่นหลังยังคงถือตัวว่าตนเองเป็นคนของราชวงศ์ต้าฉิน และใช้ชีวิตอย่างรุ่งเรืองมาโดยตลอด

คนที่เป็นผู้นำของปีศาจขี่กาศนภากองนี้ เป็นชายคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะสีดำทั้งตัว แววตาทั้งคู่ของเขาดูเย็นชาจนหาที่เปรียบไม่ได้ กิเลนกาฬที่เขาขี่ ก็ดูแข็งแกร่งและสง่ายิ่งกว่าของปีศาจขี่กาศนภาคนอื่น ๆ

“หรือเขาผู้นี่จะเป็นหนึ่งในซื่อจื่อของตระกูลฉินในรุ่นนี้ ?” เจ้าหอจื่อหยุนถามขึ้นอย่างสงบ

ตระกูลฉินในรุ่นนี้มีซื่อจื่อทั้งสิ้นแปดคน ซื่อจื่อทุกคนล้วนเป็นผู้กล้าที่มีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม ต่อให้เป็นซื่อจื่อที่มีชื่ออยู่ในลำดับล่างสุด ฝึกตนไม่ถึงหนึ่งพันปีก็กลายเป็นผู้แข็งแกร่งในแดนเทพมารระดับเจ็ดแล้ว

อีกทั้งซื่อจื่อแปดยังไม่ใช่เทพมารระดับเจ็ดธรรมดา ๆ แต่เป็นมกุฎเทพระดับเจ็ด !

หลังจากนั้น สำนักตระกูลต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ ตามมา แต่ไม่มีของทัพไหนที่ดูน่าเกรงขามไปกว่าปีศาจขี่กาศนภาอีกแล้ว อย่างไรเสีย ตระกูลฉินสามารถยืนหยัดจากยุคไท่ชูมาจนถึงปัจจุบันได้ ก็เป็นเพราะมีมรดกและความสามารถที่น่ากลัวอย่างยิ่งอยู่ในครอบครอง

ที่ตั้งของหุบเขาปีศาจ ตั้งอยู่บนพสุธาห้วงดาราแห่งหนึ่ง พสุธาห้วงดาราผืนนี้ไม่ถือว่าใหญ่นัก ไม่ช้าก็มีผู้คนล้นหลาม มีกองกำลังจำนวนมากมาจากธาตุดารานับร้อยทั่วทั้งอาณาจักรบูรพาของโลกร้าง และดาวเคราะห์จำนวนนับไม่ถ้วน

กำลังพลของสำนักเซียนต้าโหลวรวมตัวกัน และกวาดสายตามองไปยังกำลังพลของกองกำลังต่าง ๆ เพื่อหาร่องรอยของภูเขาว่านเริ่น

“หึ คงไม่ใช่ว่าภูเขาว่านเริ่นไม่กล้าเดินทางมาหรอกใช่ไหม ?” ผู้อาวุโสที่สวมชุดคลุมยาวสีขาวซึ่งเป็นผู้นำพูดเยาะเย้ยขึ้นมา

“โฮก !”

ตอนนี้เอง มีเสียงคำรามที่ดังสนั่นหวั่นไหวเกิดขึ้นจากที่ไกล ๆ ของห้วงดารา เสียงคำรามนี้ราวกับเสียงร้องของมังกร และฟังเหมือนเสียงหอน เกิดลมและสายฟ้าขึ้นกลางท้องฟ้า อนัตตาสั่นไหว

ทั่วทั้งห้างดาราพสุธาต้องสั่นสะเทือนเพราะเสียงคำราม กองกำลังต่าง ๆ ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย จากนั้นก็เห็นภูเขาสีม่วงทอดยาวอยู่กลางท้องฟ้า

นี่คืออสูรโหดที่ดุร้ายขนาดมหึมา มีเกล็ดสีม่วงปกคลุมทั่วร่างกาย มีเขาขนาดใหญ่สามเขาที่ดูเหมือนภูเขาอยู่บนหัว สูงเด่นเป็นสง่าราวกับศัสตราวุธที่แหลมคม

บนหลังของอสูรโหด มีคนยืนอยู่อย่างหนาแน่น น่าจะมีจำนวนมากกว่าแสนคน !

“คนเยอะขนาดนี้เชียวหรือ ? คนพวกนี้เป็นคนของกองกำลังไหนกัน ?”

คนจำนวนไม่น้อยตกใจจนหน้าถอดสี หุบเขาสยบปีศาจเปิด คนของกองกำลังต่าง ๆ ที่เดินทางมา อย่างมากก็แค่หนึ่งถึงสองร้อยคน ยังไม่เคยพบเห็นจำนวนที่เยอะขนาดนี้มาก่อน

เมื่อเดินทางมาถึงสถานที่ในวันวานอีกครั้ง หลัวซิวก็ยืนเอามือไพล่หลังอยู่บนอสูรดูดจิต ด้วยสีหน้าตื้นตันใจอย่างสุดแสน

หุบเขาสยบปีศาจเรียกได้ว่าเป็นรังเก่าที่เขาเคยดูแลมานาน ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ ได้เดินทางกลับมายังสถานที่ในวันวานอีกครั้ง จะไม่ให้เขารู้สึกตื้นตันใจได้อย่างไร ?

“จากนี้เป็นต้นไป หุบเขาสยบปีศาจจะเป็นอาณาเขตของข้า ส่วนพวกเจ้า มาทางไหนก็จงกลับไปทางนั้น”

สายตาของหลัวซิวสังเกตเห็นกองกำลังต่าง ๆ ที่อยู่บนห้วงพสุธาด้านล่างนานแล้ว ครั้งนี้เขาพาคนที่อยู่ข้างกายเขามาด้วยทั้งหมด ย่อมไม่มีทางอนุญาตให้มีใครเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับหุบเขาสยบปีศาจได้อย่างแน่นอน

“อะไรนะ ?”

“เมื่อได้ยินดังนั้น กำลังพลของกองกำลังต่าง ๆ ก็ผงะไป จากนั้นก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่หัวเราะร่าออกมา

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ? เจ้าบอกว่าหุบเขาสยบปีศาจเป็นอาณาเขตของเจ้าอย่างนั้นหรือ ? ทำไมเจ้าไม่พูดว่าทั่วทั้งอาณาเขตบูรพาโลกร้างล้วนเป็นของเจ้าทั้งหมดเสียเลยล่ะ ?” มีคนพูดเยาะเย้ยขึ้น

“เจ้าคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง สำนักเซียนต้าโหลวของเราขอดูหน่อยซิว่า เจ้ามีความสามารถแค่ไหนถึงกล้าพูดเช่นนี้ออกมา !”

คราวนี้ผู้อาวุโสที่นำทัพสำนักเซียนต้าโหลวเหาะขึ้นไปในอากาศ และตะโกนขึ้นอย่างดุดัน

ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีกำลังพลนับแสน แต่กองกำลังต่าง ๆ ที่มาจากอาณาเขตบูรพาโลกร้างกลับไม่ได้ใส่ใจ เพราะถึงแม้จะมีกำลังพลมาก แต่ความสามารถโดยรวมกลับไม่แข็งแกร่งเท่าไรนัก ส่วนใหญ่ล้วนมีผลการฝึกตนอยู่เพียงแค่ระดับเทพมารระดับสี่เท่านั้น ถึงขั้นว่า มีอีกจำนวนมากที่เป็นเหมือนมดตัวเล็ก ๆ เพราะมีผลการฝึกตนอยู่เพียงแค่เทพมารระดับสามเท่านั้น