มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2693

“มดตัวจ้อยอย่างเจ้ายังค้นพบได้เลย เหตุใดเราจึงค้นพบไม่ได้เล่า?”หลัวซิวแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูดประโยคหนึ่ง คนดังกล่าวถูกค่ายกลที่เขาทิ้งไว้เมื่อชาติปางก่อนกักขัง ไม่ว่าผลการฝึกตนของเขาจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ทำอะไรไม่ได้ 

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น หลัวซิวก็เบื่อที่จะสนใจฝ่ายตรงข้ามเช่นกัน เงาร่างเขากระพริบทีหนึ่ง ก่อนจะย่างเท้าเดินไปข้างหน้า 

“ค่ายกลต้องห้ามของที่นี่ไม่โจมตีเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อเห็นกิริยาท่าทางของหลัวซิว เงาลวงร่างมนุษย์นั่นก็หัวเราะอย่างเยือกเย็นในใจ ทว่าหลังจากเขาเห็นหลัวซิวเดินเข้าไปอย่างราบรื่นแล้ว เขาก็อ้าปากค้างตะลึงงันไปเลย

“นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่เข้าใจค่ายกล เจ้าที่ไม่รู้ไม่เข้าใจในเรื่องค่ายกลเลยก็บังอาจบุกเข้ามาในนี้อย่างนั้นรึ นี่มันเป็นการรนหาที่ตายอยู่ชัด ๆ”

หลัวซิวหัวเราะอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง เขาดูจากตำแหน่งที่เงาลวงร่างมนุษย์นั่นถูกกักขัง ก็ทราบแล้วว่าเจ้าหมอนั่นต้องไม่เข้าใจเรื่องค่ายกลแน่นอน หากเป็นผู้ที่เข้าใจเรื่องค่ายกล ถึงแม้จะไม่ได้รับของที่อยู่ในนี้ ก็ไม่ควรถูกกักขังอยู่บริเวณนั้น 

“เจ้า……”หลัวซิวแทบจะทำให้เงาลวงร่างมนุษย์นั่นกระอักเลือด เขาคือผู้แข็งแกร่งแดนเทพมารระดับแปดขั้นสูง มดตัวจ้อยที่เป็นเพียงเทพมารระดับหกบังอาจเยาะเย้ยข้าอย่างนั้นหรือ?

ทว่าเขาก็เข้าใจเช่นกันว่าที่ชายหนุ่มคนนี้พูดมามันไม่มีผิดเลย เขาไม่เข้าใจเรื่องค่ายกลจริง ๆ บังเอิญค้นพบสถานที่แห่งนี้ แล้วเห็นว่ามีสมบัติที่ไม่สามารถประมาณค่าได้มากมายเช่นนี้ เมื่อนั้นปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือพุ่งเข้าไป สังเกตไม่เห็นเลยด้วยซ้ำว่าที่นี่มีค่ายกลต้องห้ามที่ทรงพลังคงอยู่ด้วย 

แต่ว่ามันสายเกินไปแล้วที่เขาจะรู้สึกเสียใจทีหลัง มาตรแม้นว่าผลการฝึกตนของเขาจะเป็นเทพมารระดับแปดขั้นสูง หลังจากถูกลายค่ายกักขังแล้ว เวลาก็ล่วงเลยมาสามแสนกว่าปีแล้ว เขาขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย 

“ตาแก่ถือว่าเจ้าโชคดีที่เจ้าแค่สัมผัสค่ายยากเย็นของที่นี่ หากสิ่งที่เจ้าสัมผัสคือค่ายสังหารละก็ เจ้าคงตายไปตั้งนานแล้ว”

หลัวซิวพูดอย่างดูถูกอีกหนึ่งประโยค จากนั้นเขาก็ไม่สนใจฝ่ายตรงข้ามอีกเลย โบกมือนำตัวเซียนพรสวรรค์ต่าง ๆ นานาที่กองกันเท่าภูเขาเก็บเข้าไปในแหวนเก็บของ

เมื่อมีเหล็กเศษณ์ทองเซียนที่มากมายเช่นนี้ เขามั่นใจว่าอนาคตตนสามารถชุบร่างยุทธ์ร่างเนื้อของตนให้ขึ้นไปถึงระดับที่แข็งแกร่งมากกว่าเดิม ถึงแม้จะถูกพันธนาการจากผลการฝึกตนตัวเขาเอง ร่างเนื้อของเขาจะยังคงอยู่ในสถานะร่างเทวระดับเจ็ด แต่ก็แข็งแกร่งกว่าอดีตหลายเท่าตัวอย่างแน่นอน 

สิ่งที่สำคัญมากที่สุดคือ เมื่อดูดกลืนพละกำลังพรสวรรค์แล้วชุบร่างเนื้อ จะทำให้ศักยภาพในร่างยุทธ์ร่างเนื้อของเขาแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ศักยภาพในการเจริญเติบโตก็เพิ่มมากยิ่งขึ้นด้วย 

“เจ้าหนู เก็บไว้ให้ข้าบ้างสิ!”

เมื่อเงาลวงร่างมนุษย์เห็นว่าหลัวซิวเอาของทั้งหมดไปแล้ว เขาจึงแหกปากตะโกนเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้ เขาติดอยู่ที่นี่สามแสนกว่าปีแล้ว แต่กลับไม่ได้อะไรเลยด้วยซ้ำ แล้วเขาจะยอมได้อย่างไร?

“ของที่อยู่ในนี้มันเป็นของข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เหตุใดข้าจึงต้องให้เจ้าด้วยเล่า?”

หลัวซิวเบ้ปากพลางพูด: “เจ้าควรรู้สึกโชคดีนะที่เจ้ายังไม่ได้แสดงเจตนาร้ายใด ๆ ต่อข้า มิเช่นนั้นละก็ ข้าคงกระตุ้นตัวต้องห้ามปลิดชีพเจ้าไปตั้งนานแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว เงาลวงร่างมนุษย์นั่นก็หุบปากทันที ถึงแม้เขาจะรู้สึกสงสัยอยู่เล็กน้อยก็ตามว่าผลการฝึกตนของเจ้าหมอนี่เป็นเพียงเทพมารระดับหก แล้วจักมีทางกระตุ้นค่ายกลต้องห้ามของที่นี่ได้อย่างไร ทว่าต้องเตรียมตัวให้พร้อมอยู่ตลอดเวลา เพราะเรื่องไม่คาดคิดอาจเกิดขึ้นได้เสมอ ผู้ที่ฝึกตนขึ้นมาถึงแดนอย่างเขานั้น ก็เป็นผู้ที่ทะนุถนอมชีวิตตัวเองมาก ๆ 

หลัวซิวก็ไม่ได้สนใจเขาเช่นกัน พาลาร์ออกไปจากที่นี่ ได้รับตัวเซียนพรสวรรค์มามากเช่นนี้ เขาจำเป็นต้องหาสถานที่ฝึกตนปิดขังก่อน

ส่วนตาแก่โชคร้ายที่ถูกค่ายกลกักขังนั้น หลัวซิวก็ไม่ได้ไปปล่อยเขาออกมาเช่นกัน อย่างไรเสียจิตใจมนุษย์ก็เป็นสิ่งที่คาดเดายากที่สุดแล้ว บนตัวเขามีทรัพย์สินที่น่าทึ่งเช่นนี้ แล้วผู้ใดจักไม่หวั่นไหวบ้างเล่า?

“นายท่าน ไม่มีความจำเป็นต้องฆ่าปิดปากหรือขอรับ?”ขณะที่เดินออกมา ลาร์ก็ยังคงรู้สึกสงสัยเล็กน้อยอยู่เช่นเคย 

เขารู้สึกว่าวิธีการที่ดีที่สุดก็คือการฆ่าปิดปาก เช่นนี้ก็จะไม่มีผู้ใดทราบแล้วว่าบนตัวนายท่านมีสมบัติที่มากมายเช่นนี้ 

อีกทั้งจากความเข้าใจของเขาที่มีต่อนายท่าน สำหรับเรื่องฆ่าคน นายท่านไม่เคยใจอ่อนมาก่อนเลยนะ

หลัวซิวแค่ยิ้มให้เขาเท่านั้น ความทรงจำของลาร์ที่มีต่อเขายังหยุดอยู่กับไท่ซ่างฉิงในอดีต ชาตินี้เขาคือหลัวซิว ซึ่งไม่ใช่ไท่ซ่างฉิงอีกต่อไปแล้ว 

การที่จะฆ่าหรือไม่ฆ่าผู้ที่ติดอยู่ในค่ายกลนั้น มันไม่มีความหมายอะไรต่อหลัวซิวแล้ว ยังไม่ต้องพูดถึงค่ายกลที่เขาทิ้งไว้เมื่อภพชาติก่อน จากผลการฝึกตนของคนดังกล่าว แทบจะไม่มีทางหลุดพ้นออกมาได้เลย 

ต่อให้เขาหลุดพ้นออกมาได้แล้วอย่างไร? เทพมารระดับแปดขั้นสูงคนหนึ่งยังทำอะไรเขาไม่ได้ เมื่อได้รับตัวเซียนพรสวรรค์ที่มากมายเช่นนี้มา ศักยภาพของเขาจะได้รับการพัฒนาอย่างก้าวกระโดด  

……

เวลาล่วงเลยไป กาลเวลาไร้ความปราณี เพียงชั่วพริบตาเดียวระยะเวลาก็ผ่านพ้นไป 30 ปีแล้ว

ตัวเซียนพรสวรรค์ที่ล้ำค่าอย่างยิ่งที่กองอยู่ข้างกายหลัวซิวกลายเป็นฝุ่นผงไปแล้ว หากผู้แข็งแกร่งเทพมารระดับเก้ามองเห็นภาพเหตุการณ์นี้ คงจะตีอกชกหัว เจ็บใจอย่างยิ่ง

พละกำลังพรสวรรค์ที่ไร้ขอบเขตผนึกรวมกันอยู่ในร่างกาย หลัวซิวโคจรวิชากลั่นร่างกลืนเศษณ์แล้วกลั่นแปรมันอย่างต่อเนื่อง ร่างยุทธ์ร่างเนื้อของเขามีการพัฒนาที่น่าทึ่งมาก บรรลุถึงแดนร่างเทวระดับเจ็ดขั้นสูงแล้ว

ผลการฝึกตนของเขาก็มีการยกระดับเช่นกัน จากเทพมารระดับหกขั้นปฐมภูมิ ขึ้นมาเป็นเทพมารระดับหกช่วงกลาง 

ความแข็งแกร่งของร่างยุทธ์ร่างเนื้อทำให้หลัวซิวไม่นำการข้ามผ่านทัณฑ์ของตัวเองมาใส่ใจแล้ว หลังจากทัณฑ์สายฟ้าสิ้นสุดไปแล้ว เขาก็สัมผัสได้ว่าภายในร่างกายตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังที่มากมายมหาศาลและแข็งแกร่งกว่าอดีต 

“แม้นจะเป็นเพียงร่างเทวระดับเจ็ดขั้นสูง ทว่ากลับเพียงพอที่จะสยบร่างเทวระดับแปดแล้ว”

หลัวซิวรู้สึกพึงพอใจต่อการบรรลุของตัวเองมาก ๆ มาตรแม้นว่าเป็นเขาเมื่อภพชาติก่อน ขณะที่อยู่ในแดนร่างเทวระดับแปด ร่างเนื้อก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าปัจจุบันเลย