มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 276

บนโลกนี้ อำนาจใหญ่ต่างๆ จำนวนมาก พากันแย่งชิงแหล่งฝึกตน

แต่ก็มียอดฝีมือลึกลับบางส่วน ที่ไม่ก้าวก่ายทางโลก

ปรมาจารย์หลอมอาวุธ ที่หลินเจียเอ๋อร์พูดถึง เป็นยอดฝีมือลึกลับ แม้อยู่ในเมืองร้างแห่งนี้ คนที่รู้จักเขาก็มีไม่มาก

ส่วนเหตุที่หลินเจียเอ๋อร์รู้ว่ามีปรมาจารย์หลอมอาวุธ เพราะพ่อของเธอ ซึ่งก็คือหัวหน้าหอหย่งชาง เคยเป็นเพื่อนเก่ากับปรมาจารย์หลอมอาวุธท่านนี้

เมืองร้างใหญ่มาก หลินเจียเอ๋อร์บอกให้คนอื่นกลับไปก่อน ตัวเองพาหลัวซิวเดินในเมืองประมาณครึ่งชั่วยาม จึงมาถึงในซอยเล็กๆ ที่ค่อนข้างทรุดโทรม

หน้าห้องที่มีรอยด่างดำบนกำแพง มันดูเอียง เหมือนจะถล่มได้ตลอดเวลา หลินเจียเอ๋อร์ชะงักฝีเท้าลง “ที่นี่แหละ พ่อบอกว่าเขาเป็นปรมาจารย์หลอมอาวุธขั้น5 ซ่อนตัวอยู่ที่นี่เป็นเวลาเกือบร้อยปีแล้ว นิสัยค่อนข้างแปลกประหลาด ฉันก็ไม่มั่นใจว่าจะยอมหลอมนักยุทธ์ให้นายหรือเปล่า”

ระหว่างพูด หลินเจียเอ๋อร์เดินเข้าไป เคาะประตูเบา แล้วพูดเบาๆ ว่า “ผู้อาวุโสจุนหลู่ ผู้น้อยหลินเจียเอ๋อร์ มีสหายคนหนึ่งอยากให้ผู้อาวุโสช่วยหลอมนักยุทธ์ให้”

ประตูไม้ผุพังสั่นเล็กน้อย ใบหน้าที่ก่อตัวจากเปลวไฟ ปรากฏบนประตูไม้ เสียงแหบพร่า “เธอเป็นลูกสาวของหลินโยว่เทียนเหรอ แต่ข้าไม่ช่วยตามอำเภอใจหรอก”

สายตาของใบหน้าเปลวไฟ ไปหยุดลงที่หลัวซิว พูดเนิบๆ ว่า “ในเมื่อเป็นคนที่ลูกสาวของสหายเก่าพามา ให้ข้าช่วยก็ได้ นายจะหลอมนักยุทธ์ระดับไหนล่ะ ถ้าต่ำกว่าขั้นดินก็ไม่ต้องพูดแล้ว”

“ขั้นดิน” หลัวซิวเอ่ยปาก

“เข้ามาสิ” ใบหน้าเปลวไฟเอ่ยขึ้น และหายแวบไปทันที ประตูไม้ผุพัง เปิดออกช้าๆ

หลัวซิวกับหลินเจียเอ๋อร์เดินเข้ามาด้วยกัน เห็นว่าในห้องดูสร้างสรรค์และน่าค้นหา

ดูภายนอก ห้องนี้ผุพังทรุดโทรม ยากจะจินตนาการว่าเป็นที่อยู่ของปรมาจารย์หลอมอาวุธ

แต่หลังเข้ามาพบว่า ในห้องเต็มไปด้วยพลังจิตไฟอย่างรุนแรง พื้นที่ข้างในใหญ่มาก มีเตาหลอม โต๊ะหลอมอาวุธ บ่อน้ำ วางอยู่ตรงกลาง

อีกทั้งกำแพงรอบๆ มีลายเส้นและสัญลักษณ์ค่ายกล สลักเพิ่มความแข็งแกร่ง ล็อกไม่ให้ลมปราณหลุดออกไปด้านนอก

มุมหนึ่งในห้อง มีนักยุทธ์วางเรียงรายอยู่ มีทั้งดาบปืนกระบี่ง้าว อีกทั้งระดับของนักยุทธ์แต่ละอัน ล้วนอยู่ในระดับนักยุทธ์ระดับชั้นล่าง

นี่เป็นปรมาจารย์หลอมอาวุธขั้น5 อย่างไม่ต้องสงสัย ถึงดีไม่เท่าราชายุทธ์ปู้เฉิน แต่ก็ไม่ห่างกันมากเท่าไร

ขณะเดียวกัน หลัวซิวก็สังเกตปรมาจารย์หลอมอาวุธขั้น5 ท่านนี้ เป็นผู้เฒ่าที่ผมแดงเหมือนเปลวไฟ บนตัวสวมชุดคลุมยาวเทา อ่านหนังสือโบราณในมือ ที่เป็นสีเหลืองจากความเก่า อย่างใจจดใจจ่อ

“ไอ้หนุ่ม เอาวัตถุดิบที่นายจะใช้หลอมนักยุทธ์ออกมา อีกทั้งข้าหลอมอาวุธให้คนอื่น ต้องมีค่าตอบแทนเป็นหินพลังจิตชั้นกลางร้อยก้อน” ผู้เฒ่าผมแดงปิดหนังสือโบราณลง วางไว้อีกข้าง แล้วเอ่ยขึ้น

หินพลังจิตชั้นกลางร้อยก้อน เท่ากับหินชั้นล่างหมื่นก้อน ค่าตอบแทนนี้ดูแพงสักหน่อย เพราะราคานักยุทธ์ระดับชั้นล่างชิ้นหนึ่ง โดยทั่วไปแค่หินชั้นล่างสองหมื่นก้อนเท่านั้น

แต่หลัวซิวต้องการสร้างนักยุทธ์ ที่ตรงตามความต้องการของตัวเอง ต้องจ่ายแพงหน่อย ก็ถือว่ายังสมเหตุสมผล

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลัวซิวไม่ครุ่นคิดเยอะ เอาหินพลังจิตชั้นกลางออกมาร้อยก้อน

ผู้เฒ่าผมแดงไม่แม้แต่จะมอง ยกมือขึ้นมาเก็บหินพลังจิต พูดด้วยเสียงแหบพร่า “หินพลังจิตชั้นกลางร้อยก้อน เป็นค่าตอบแทนขั้นพื้นฐาน จากระดับวัตถุดิบที่นายเอามา รวมถึงความยากง่ายของการหลอมนักยุทธ์ ข้าจะเก็บค่าตอบแทนเพิ่มเติมด้วย”

เมื่อหลัวซิวได้ยิน ก็อดอึ้งไปไม่ได้ คิดในใจว่าหลินเจียเอ๋อร์พูดไม่ผิด ตาเฒ่านี่นิสัยประหลาดตามคาด มีค่าตอบแทนเพิ่มเติม แต่ไม่บอกก่อน เพิ่งบอกตอนที่เก็บหินพลังจิตชั้นกลางไปแล้วร้อยก้อน

ไม่รอให้หลัวซิวได้พูด ผู้เฒ่าผมแดงพูดขึ้นมาอีกว่า “ข้าหลอมนักยุทธ์ให้นาย นายห้ามไปพูดกับคนอื่น ตอนนี้เอาวัตถุดิบที่นายจะหลอมนักยุทธ์ออกมา”

หลัวซิวไม่ได้พูดอะไร เอาเขี้ยวยาวที่ส่องแสงเย็นยะเยือกออกมาจากแหวนเก็บของ

“เขี้ยวอสูรกายขั้น5 เหรอ” ผู้เฒ่าผมแดงหรี่ตาลง และรีบมองอย่างละเอียดอีกครั้ง จู่ๆ แววตาเป็นประกาย “แถมยังเป็นเขี้ยวเสือสองหัวเขมือบลึก อสูรกายขั้น5 ด้วย”

ผู้เฒ่าผมแดงมองเขี้ยวเสือแวบเดียว ก็ดูออกว่ามาจากไหน แต่หลัวซิวกลับไม่แปลกใจ ปรมาจารย์ที่เชี่ยวชาญด้านการหลอมอาวุธ สัมผัสวัตถุดิบมานับไม่ถ้วน มีความรู้เกี่ยวกับวัตถุดิบในการหลอมอาวุธ เป็นเรื่องปกติมาก

จากนั้น หลัวซิวเอาเหล็กเสวียนหยิน ขนาดประมาณกำปั้นออกมาก้อนหนึ่ง

“เหล็กเสวียนหยินขั้น5” แววตาของผู้เฒ่าผมแดงเป็นประกายอีกครั้ง “นี่เป็นสมบัติอย่างดี ที่มีในแดนหยินสุดขั้วเท่านั้น”

จากนั้นหลัวซิวก็เอาวัตถุดิบออกมาอีกสองสามชนิด ล้วนอยู่ในขั้น5 ทั้งนั้น อีกทั้งยังเป็นวัตถุดิบที่เป็นAttrหยิน

สำหรับวัตถุดิบที่แฝงAttrความตาย ระดับสูงกว่านี้ หลัวซิวยังไม่เคยเห็นมาก่อน

ในความเป็นจริง ถ้าเพิ่มวัตถุดิบAttrหยาง ไปสักหน่อย นักยุทธ์ที่หลอมรวมหยินหยาง จะเป็นตัวช่วยในการยกระดับพละกำลังของเขา มากยิ่งขึ้นไปอีก

แต่การหลอมนักยุทธ์ก็เหมือนการฝึกยุทธ์ วัตถุดิบที่มีคุณสมบัติตรงข้ามกันอย่างชัดเจน แทบจะไม่สามารถหลอมรวมกันได้ หลัวซิวก็ไม่คิดว่าผู้เฒ่าผมแดงคนนี้จะทำได้

ถึงเป็นนักหลอมสมบัติในสมัยโบราณ คนที่สามารถหลอมรวม สิ่งที่มีคุณสมบัติตรงข้ามกันอย่างชัดเจน อย่างเช่นน้ำแข็งกับไฟ หยินกับหยาง ความเป็นกับความตาย ก็มีอยู่น้อยมาก อีกทั้งยังใช้วิชาลับสุดพิเศษมาเป็นตัวช่วย

เห็นวัตถุดิบที่หลัวซิวเอาออกมา ผู้เฒ่าผมแดงพยักหน้า ราวกับพอใจเป็นอย่างมาก จากนั้นจึงพูดว่า “วัตถุดิบถือว่าไม่เลว ควรค่าแก่การให้ข้าลงมือ นังหนูหลิน เธอไปได้แล้ว ข้าไม่ชอบให้คนมาดู เวลาหลอมนักยุทธ์”

“ส่วนไอ้หนุ่มนี่ อยู่ต่อได้” ผู้เฒ่าผมแดงชี้ไปที่หลัวซิว

หลินเจียเอ๋อร์ทำความเคารพอย่างนอบน้อม และออกจากห้อง

“วัตถุดิบที่นายเอาออกมา ล้วนเป็นAttrหยิน ที่อยู่ในสองระดับหยินหยาง นายน่าจะฝึกตนวิชาที่เอนเอียงไปทางAttrหยินสินะ” ผู้เฒ่าผมแดงถามขึ้น

หลัวซิวพยักหน้า ผายฝ่ามือขึ้นมาช้าๆ เพลิงมรณะลุกโชนขึ้นมา

“เปลวไฟแข็งแกร่งจริงๆ” ผู้เฒ่าผมแดงหรี่ตาลง “เปลวไฟของนาย ไม่ได้แฝงAttrหยิน แต่เป็นAttrความตาย! อีกทั้งระดับความแข็งแกร่งของเปลวไฟ นักหลอมอาวุธขั้น4 ที่เป็นชีวีอัคคีแท้ จำนวนมาก ก็ไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนนาย”

หลัวซิวคิดไม่ถึงว่าผู้เฒ่าผมแดงจะดูออกว่าพลังจิตแท้ของเขา มีAttrความตายแฝงอยู่ สีหน้าของเขาตกใจและหวาดระแวง

ปฏิกิริยาของเขาอยู่ในสายตาของผู้เฒ่าผมแดง แต่กลับเห็นอีกฝ่ายเบะปาก ยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะสนใจวิชาฝึกตนของนายหรอก ข้าฝึกตนวิชาธาตุไฟที่เอนเอียงไปทางAttrหยาง ถึงนายเอาวิชาให้ข้า ข้าก็ไม่สามารถฝึกตนได้”