มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 278

นักยุทธ์ที่อยู่ในระดับเดียวกัน ถ้าแบ่งตามเกณฑ์การหลอมอาวุธ ก็มีข้อแตกต่างสูงต่ำทางด้านคุณภาพ

แต่ความแตกต่างนั้น เป็นความแตกต่างที่ละเอียดอ่อนมาก เว้นแต่เป็นคนระดับปรมาจารย์หลอมอาวุธ คนทั่วไปไม่มีทางดูออก

ปรมาจารย์หลอมอาวุธยิ่งระดับสูง ยิ่งมีชื่อเสียง นักยุทธ์ระดับเดียวกัน ที่หลอมออกมา ก็ยิ่งมีคุณภาพสูง นี่เป็นเหตุให้นักยุทธ์จำนวนมาก หาปรมาจารย์หลอมอาวุธที่มีชื่อเสียง

อาจารย์จุนหลู่ไม่ได้มีอะไรที่มีชื่อเสียงออกมา อยู่อย่างลึกลับ แต่ระดับการหลอมอาวุธสูงส่งมาก คุณภาพของกระบี่อาถรรพ์ฟันเสือเล่มนี้ ในบรรดาขั้นดินล่าง เรียกได้ว่ามีคุณภาพสูง

วัตถุดิบของเสือสองหัวเขมือบลึก หลัวซิวใช้โอกาสนี้จัดแจงมัน เอายาอสูรให้อาจารย์จุนหลู่ เป็นค่าตอบแทนเพิ่มเติม อาจารย์จุนหลู่ ลงมือผลิตหนังเสือเป็นเกราะหนังสามชุดด้วยตัวเอง

หลัวซิวเอาเกราะหนังเสือดำมาหนึ่งชุด ให้หลินเจียเอ๋อร์หนึ่งชุด เพราะถ้าไม่มีการแนะนำจากเธอ หลัวซิวคงไม่มีทางเจออาจารย์จุนหลู่ มาหลอมนักยุทธ์ให้ตัวเองได้ ส่วนชุดสุดท้าย อาจารย์จุนหลู่เก็บเอาไว้เป็นของสะสม

สวมเกราะหนังเสือดำเอาไว้ใต้ชุดคลุมยาวดำ แบกกระบี่อาถรรพ์ฟันเสือเล่มยาวใหญ่ไว้ด้านหลัง หลัวซิวก้าวออกจากเมืองร้าง ไปตามหาร่องรอยของภูตอัคคีต่อ

......

หลังผ่านไปอีกครึ่งเดือน หลัวซิวมาถึงตำแหน่งภูตอัคคี ที่ทำเครื่องหมายเอาไว้ แต่กลับไม่รับรู้ถึงลมปราณ Attrไฟสักนิด

บริเวณมุมเนินทราย ที่เป็นจุดไม่ค่อยน่าสนใจ หลัวซิวเห็นโพรงสีดำขลับโพรงหนึ่ง ขนาดประมาณกำปั้นเท่านั้น ถึงคนทั่วไปสังเกตเห็น ก็ไม่คิดว่ามีอะไร

“ที่ลับตาขนาดนี้ คงยังไม่มีใครเจอสินะ”

ระหว่างที่คิด หลัวซิวง้างมือไปตบ พลังจิตแท้ระเบิดออกมา ทำให้หินดินรอบๆ แตกออก โพรงที่ไม่น่าสนใจ เปิดกว้างออกเป็นหลายเท่า จนสามารถก้มลงไปได้

ก่อนลงไปในโพรง หลัวซิวสะบัดมือวางค่ายกลซ่อนงำ เมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่ปรมาจารย์ค่ายกลขั้น4 ก็ไม่มีทางมองเห็นแม้แต่โพรงดำขนาดเท่ากำปั้นก่อนหน้านี้

ในโพรงมืดสนิท ไม่มีใครรู้ว่าด้านในมีอันตรายอะไรบ้าง หลัวซิวรวมพลังจิตแท้ไว้ที่ตาทั้งสองข้าง ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงปรับตัวกับความมืดได้ ตัวสำนึกสังเกตความเคลื่อนไหวบริเวณรอบๆ

ระหว่างที่ค้นหาลึกลงไปอย่างระมัดระวัง ขณะเดียวกันหลัวซิวสังเกตสถานการณ์ในโพรงนี้อย่างละเอียด พบว่าโพรงแห่งนี้ไม่ได้ขุดโดยมนุษย์ ไม่มีร่องรอยขวานหรือสิ่วแม้แต่น้อย

แต่ถ้าสร้างจากธรรมชาติ ก็ไม่น่าจะใช่

“เหมือนกับ เหมือนกับช่องไฟที่เผาดินหินละลาย” ใช้มือวางลงบนกำแพงหินในโพรง ไม่มีความรู้สึกร้อนระอุ หรือเมื่อก่อนมี แต่หลังจากผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน ส่วนใหญ่จึงสลายหายไปแล้ว

หลัวซิวสามารถควบคุมอัคคีไฟได้ ถ้าพูดกันด้านความหมายบางอย่าง ถึงเป็นการฝึกตนธาตุไฟ มีสัมผัสในการรับรู้ออร่าอัคคีได้อย่างรวดเร็ว แต่ในนี้ กลับสัมผัสอะไรไม่ได้สักนิด

ไม่รู้ผ่านไปนานขนาดไหน ทางเดินในโพรงที่มืดสนิท มีความยาวแค่ไหน ราวกับว่ามันไม่มีปลายทาง

ในที่สุดแววตาของหลัวซิวเป็นประกาย รู้สึกถึงเศษของออร่าอัคคีที่หลงเหลืออยู่เล็กน้อย ถึงความรู้สึกนี้จะน้อยนิด แต่ก็ทำให้เขารู้สึกดีใจ

ในเมื่อมีออร่าอัคคี งั้นแสดงว่าที่นี่อาจมีภูตอัคคีฟ้าดินอยู่จริง!

ใช้สัมผัสของตัวสำนึก หลัวซิวสามารถแยกแยะทิศทางในความมืด เดินไปตามความรู้สึกจากออร่าอัคคีอันน้อยนิด เขาค้นหาลึกลงไป ในใจยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น ออร่าอัคคีอันรุนแรง โถมเข้ามา ยิ่งเข้าไปลึก ออร่าอัคคีก็ยิ่งรุนแรง ตามที่หลัวซิวเดินลึกลงไป ถึงเป็นจอมยุทธ์พรสวรรค์ ก็ไม่น่าจะต้านทานความร้อนระอุที่โดนร่างกายได้

ออร่าอัคคีบริเวณรอบๆ ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น สีหน้าของหลัวซิวก็ยิ่งเคร่งขรึม เพราะความแข็งแกร่งของอัคคี ถึงระดับที่ปรมาจารย์ฝึกจิตก็ต้องยอมถอย

แม้เป็นเช่นนี้ ใบหน้าเคร่งขรึมของเขา ฉายแววดีใจอย่างบ้าคลั่ง

ในที่สุด ปรากฏแสงสว่างอยู่ข้างหน้าทางที่มืดมิด นั่นเป็นแสงสว่างสีแดงเพลิง หลังจากหลัวซิวเดินถึงปลายทางเดิน มีโพรงขนาดใหญ่ที่ลึกลงไป ปรากฏอยู่ตรงหน้า ในโพรงขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยอัคคีนับไม่ถ้วน ราวกับทะเลสาบ

อุณหภูมิของอัคคีที่รวมตัวอยู่ในโพรง สูงจนกลายเป็นของเหลวเหนียวหนืด เหมือนกับแมกมา แต่ก็ต่างจากแมกมา

“ความอัศจรรย์ที่สร้างจากธรรมชาติ เป็นสิ่งที่น่าตกใจจริงๆ” หลัวซิวเห็นภาพตรงหน้า อดชมเชยออกมาไม่ได้

นี่เป็นจุดที่รวบรวมพลังAttrไฟเอาไว้ แอบเห็นร่องรอยของค่ายกลธรรมชาติ ไม่ได้สร้างจากมนุษย์ แต่เป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้น

“ไม่แน่ที่นี่อาจมีภูตอัคคีจริงๆ” มังกรไร้ร่างปรากฏกายออกมา หัวขนาดใหญ่โผล่ออกมาทางด้านหลังหลัวซิว มองทะเลไฟข้างในโพรง แล้วพูดขึ้น

ถึงในสมัยโบราณ จิตฟ้าดินก็เป็นสิ่งที่หายากมาก ผู้แข็งแกร่งที่ควบคุมจิตฟ้าดินทุกคน ล้วนเป็นบุคคลที่สะท้านฟ้า สะเทือนดิน

ทันใดนั้น หลัวซิวหรี่ตาลง ในสัมผัสแห่งชีวิตของเขา ออร่าแห่งชีวิตอย่างรุนแรง เคลื่อนไหวอยู่ในทะเลไฟที่อยู่ในโพรงด้านหน้า

“โฮก!”

เสียงคำรามดังสนั่นขึ้น จากนั้นทะเลไฟแยกออก มีลำแสงอัคคีขนาดใหญ่พวยพุ่งขึ้นมา สัตว์ขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากทะเลอัคคี

หัวเหมือนสิงโต มีขนสีแดงเพลิง สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือ มันมีตาแดงก่ำสีเลือดสี่ตา ในแววตามีประกายสีทอง

นี่ต้องเป็นอสูรจิตแปลกประหลาด ที่ก่อตัวมาจากอัคคีอย่างแน่นอน ออร่ารอบตัวที่แผ่ออกมา ถึงระดับฝึกจิตขั้น9 แต่เพราะสภาพแวดล้อมพิเศษในที่แห่งนี้ บวกกับอสูรกายตัวนี้ มีความประหลาดอย่างอัศจรรย์ ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งราชายุทธ์มาด้วยตัวเอง ก็ไม่น่าจะทำให้มันยอมจำนนได้

“สิงห์ทิพย์อัคคีอร่าม ไอ้นี่เป็นสิ่งประหลาดสมัยโบราณ วิวัฒนาการมาจากการกัดกินอัคคี สมัยโบราณก็มีภูตอัคคีฟ้าดิน ที่กัดกินอัคคีแบบสิงห์ทิพย์อัคคีอร่ามเหมือนกัน ผู้แข็งแกร่งมหาจักรพรรดิยุทธ์เจอมันก็ต้องหลีกทางให้ ไม่กล้าไปยั่วโมโห”

มังกรไร้ร่างหดหัว เหมือนคิดถึงความทรงจำบางอย่าง ที่ยังกลัวไม่หาย พูดพึมพำว่า “ท่านชายหลงอย่างฉัน สมัยโบราณเคยล่วงเกินจักรพรรดิอสูรสิงห์ทิพย์ตัวนั้น เกือบโดนมันเผากินแล้ว”

ดวงตาทั้งสองข้างของหลัวซิวนิ่ง ในเมื่อมันเป็นตัวประหลาดในสมัยโบราณ ที่วิวัฒนาการมาจากการกัดกินอัคคี อย่าบอกนะว่าภูตอัคคีที่นี่ โดนมันกัดกินไปหมดแล้ว

อีกทั้งในแผนที่ ที่ชิวลั่วสุ่ยให้เขา ไม่ได้บอกว่าที่นี่มีสิงห์ทิพย์อัคคีอร่าม เหมือนไอ้นี่มาถึงที่นี่ในระยะเวลาประมาณหลายสิบปี

“โฮก!”

สิงห์ทิพย์อัคคีอร่ามส่งเสียงคำรามอย่างโมโห เหมือนกับไม่พอใจที่มีคนบุกรุกมาในดินแดนของตัวเอง ร่างยาวกว่าสามสิบสามเมตรขยับ กรงเล็บขนาดใหญ่พุ่งมาที่หลัวซิว กับมังกรไร้ร่าง ที่อยู่ตรงทางออกทางเดิน