มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2826

สะพานเซียนเชื่อมต่อไปยังอนัตตา นี่จึงทำให้ผู้คนที่อยู่บนสะพานเซียนต่างรู้แล้วว่าแดนเซียนนอกนภากำลังจะเปิดออกแล้ว 

ตำนานเล่ากันว่าแดนเซียนดังกล่าวเป็นสิ่งที่ตกทอดมาจากเซียนนอกนภา ซึ่งมีความลับในการบรรลุเป็นเซียนคงอยู่ภายใน ตลอดจนการถ่ายทอดสืบสานของเซียนนอกนภา

แต่ทว่าดูเหมือนหลัวซิวและเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนจะไม่มีท่าทีที่จะยั้งมือเลย หลัวซิวมองเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนเป็นภัยคุกคามของตน เนื่องจากทันทีที่ปล่อยให้เจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนมีชีวิตรอดออกไปจากพสุดารานอกนภาได้ละก็ เช่นนั้นเรื่องราวที่เขายึดกุมศิลาเทวชิงเทียนก็จะถูกวังชิงเทียนทราบแน่นอน

ถึงครานั้น เกรงว่าผู้แข็งแกร่งระดับผู้สูงส่งทุกคนของวังชิงเทียนคงจะลงมือโจมตีเขาแล้ว อย่างไรเสียสมบัติอย่างอาวุธเทพธรรมเวชก็มีความเกี่ยวข้องกับการถ่ายทอดสืบสานที่เป็นแกนกลาง ฝ่ายตรงข้ามจึงมิอาจปล่อยให้เขาที่เป็นคนนอกยึดกุมอยู่แล้ว 

และเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน ยิ่งกว่านั้นคือสำหรับเขาแล้ว โอกาสในแดนเซียนนอกนภายังเทียบเคียงกับหอคอยฮวงไม่ได้เลย ถ้าเกิดสามารถสังหารหลัวซิว อีกทั้งได้รับตราประทับที่ได้รับการยอมรับจากหอคอยฮวงจากตัวหลัวซิว ไม่แน่อนาคตเขาก็อาจจะสามารถบรรลุเป็นผู้แข็งแกร่งที่เทียบทัดบรรพโบราณทั้งแปดท่านนั้น

หลัวซิวรับรู้ได้ถึงจิตใจอันแน่วแน่ของเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนที่จะสังหารตน ในเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ตายไม่สิ้น จึงไม่มีพื้นที่ให้เจรจากันอยู่แล้ว เห็นเพียงในระหว่างที่เงาร่างเขากระพริบ ก้าวเท้าออกมาหนึ่งก้าวแล้วปรากฏตรงหน้าเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียน ก่อนจะปะทะกันอย่างรุนแรงดุเดือดอีกครั้ง 

ไร้ลักษณ์ของวิถีไร้ลักษณ์สามารถวิวัฒนาการสรรพวิชา เมื่ออยู่ในพสุดารานอกนภา เขาก็สามารถวิวัฒนาการสรรพเกณฑ์และพลังอมตะของฟ้าดินผืนนี้ได้เช่นกัน รัศมีของพลังอมตะทั้งหลายจึงแย้มบานอยู่ในมือเขา 

การเข่นฆ่าในครั้งนี้ดุเดือดและรุนแรงกว่าเมื่อครู่นี้มาก ทั้งสองต่างโจมตีกันอย่างเอาเป็นเอาตาย จุดประสงค์ของทุกกระบวนท่าล้วนจักทำให้คู่ต่อสู้ตายสถานเดียว 

ยันต์ค่ายทั้ง 99 ยันต์ลอยวนเวียนอยู่รอบกาย หลัวซิวก็ระเบิดกำลังรบทั้งหมดออกมาเช่นกัน ทุกครั้งที่โจมตีจะมีเลือดสีแดงสดสาดกระเด็น มีทั้งเลือดของเขา และมีเลือดของเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียน

ศึกการต่อสู้ในครั้งนี้ก็ทำให้จอมยุทธ์คนอื่น ๆ ที่อยู่บนสะพานเซียนตะลึงงันอย่างยิ่ง เจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนนั่นก็แล้วไป แม้นศักยภาพที่อยู่ในพสุดารานอกนภาจะถูกกดอัด แต่พื้นฐานของเขากลับเป็นผู้แข็งแกร่งมหาจักรพรรดิยุทธ์ระดับเก้าคนหนึ่ง ส่วนหลัวซิวที่มีผลการฝึกตนเทพมารระดับแปดกลับสามารถต่อกรกับเขาได้ กำลังรบที่น่าทึ่งเช่นนี้ ไม่ว่าผู้ใดมองเห็นก็ล้วนแต่ต้องตะลึงงันกันทั้งนั้นแหละ 

ง้าวเทวทัณฑ์สวรรค์และศิลาเทวชิงเทียนยังคงคุมเชิงกันอยู่เช่นเคย ทั้งสองก็ไม่ได้ใช้ของขลังอาวุธเทพอื่น ๆ ด้วย แค่อาศัยร่างเนื้อที่เกะกะระรานเข่นฆ่าก็ในระยะประชิดอย่างเดียว เพียงพริบตาเดียว ไม่ว่าจะเป็นเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนหรือหลัวซิว ร่างกายของทั้งสองก็ต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยบาดแผล แม้จะอาศัยชีวีดั้งเดิมที่มีชีวิตชีวามาฟื้นฟู สภาพอาการบาดเจ็บบนตัวก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ

ทันใดนั้นเอง ก็มีจิตสังหารดวงหนึ่งจุติลงมา หลัวซิวและเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนซัดหมัดใส่กันคนละที ร่างกายต่างถอยหลังกลับไปพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ดึงระยะห่างออกไป ตัวสำนึกและแววตากวาดสำรวจบริเวณรอบ ๆ เพื่อตามหาต้นกำเนิดของจิตสังหารดวงนั้น

จิตสังหารในเมื่อครู่นี้ได้ผนึกพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ นี่จึงทำให้พวกเขาทั้งสองต่างตระหนักได้ถึงความอันตราย อย่างไรเสียที่นี่ก็คือบนสะพานเซียน บริเวณรอบ ๆ ยังมีผู้แข็งแกร่งคนอื่น ๆ จ้องตาเป็นมัน หากพวกเขาทั้งสองต่างบาดเจ็บสาหัสอยู่ที่นี่ ไม่ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ชนะ สุดท้ายก็มีโอกาสถูกผู้อื่นรอฉกฉวยประโยชน์ทีหลังเช่นกัน

จิตสังหารในเมื่อครู่นี้เกิดขึ้นเร็ว แต่ก็หายไปเร็วเช่นกัน หลัวซิวและเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนต่างไม่พบเลยว่าตกลงจิตสังหารในเมื่อครู่นี้มาจากผู้ใดกันแน่  

“จักไว้ชีวิตเจ้าชั่วคราวก็แล้วกัน!”เจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนทำเสียงหึอย่างเยือกเย็นทีหนึ่ง ไม่ได้ลงมือโจมตีต่อ

หลัวซิวก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน แม้นบัดนี้เขาจะอยากกำจัดคู่ต่อสู้ที่มีภัยคุกคามต่อตนทิ้งมาก ๆ แต่ก็ไม่อยากถูกผู้อื่นรอฉวยโอกาสทีหลัง

ทว่าก็เข้าใจมากเช่นกันว่าศึกการต่อสู้ระหว่างเขาและเจ้าศักดิ์สิทธิ์สิงเทียนดูเหมือนจะจบลงแล้ว แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องชั่วคราวเท่านั้น ความสงบในตอนนี้เป็นเพียงความสงบก่อนพายุมรสุมจะมาเยือน

ทั้งสองเพิ่งยั้งมือได้ไม่นาน จู่ ๆ สะพานเซียนที่เคลื่อนตัวอยู่ในอนัตตาก็หยุดกะทันหัน ทุกคนจึงเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นเพียงบริเวณรอบ ๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยแสงเซียนที่ตลบฟุ้งไปทั้ว ตรงสุดปลายขอบเขตของสะพานเซียน มีเงาลวงของหอคอยหลังหนึ่งปรากฏในแสงเซียน เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่

หอมิราจ!

จักรพรรดิเทพเทียนสุ่ยก้าวเท้าเดินออกไป มองดูหอคอยหลังนี้ที่มีแสงเซียนตลบฟุ้งด้วยสภาพอารมณ์ที่ตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย พลางพูดพึมพำคนเดียว 

หอมิราจคืออะไร?

คนจำนวนมากต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน ใบหน้าล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย อย่างไรเสียจำนวนคนส่วนมากก็เพิ่งขึ้นมาบนสะพานเซียนเป็นครั้งแรก ผู้ที่รอคอยมานานสามหมื่นล้านปีอย่างจักรพรรดิเทพเทียนสุ่ยนั้น สามารถพูดได้เลยว่ามีน้อยมากถึงมากที่สุดเลย 

อย่างไรก็จักรพรรดิเทพเทียนสุ่ยกลับไม่ได้อธิบายอะไร เห็นเพียงเขาหกระเหินเดินฟ้า มุ่งหน้าเดินตรงไปยังหอคอยแสงเซียนหลังนั้น มีพลังออร่าที่แข็งแกร่งแผ่กระจายออกมาจากตัว ทำให้จอมยุทธ์ทั้งหมดที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ถูกบีบอัดจนต้องถอยหลังกลับไป

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิเทพเทียนสุ่ยเดินเข้าไปแล้ว จอมยุทธ์คนอื่น ๆ จึงพากันเดินตามไป ทว่าต่างรักษาระยะห่างกับจักรพรรดิเทพเทียนสุ่ยที่เดินนำอยู่ด้านหน้า

พื้นที่ภายในหอมิราจไม่ได้กว้างใหญ่มากนัก ทันทีที่เข้าไปก็สามารถสัมผัสได้ถึงอนุภาพเซียนที่มากมายมหาศาลจนไม่อาจคาดเดาได้ ภายใต้การแผ่คลุมจากอนุภาพเซียนประเภทนี้ ทุกคนล้วนสัมผัสได้ว่าผลการฝึกตนศักยภาพของตนถูกกดอัด

ผู้แข็งแกร่งที่เดินขึ้นสะพานเซียนมีหลักพันคน แม้พื้นที่ภายในหอมิราจหลังนี้จะไม่ได้กว้างใหญ่มากนัก แต่เมื่อคนนับพันมาถึงที่นี่ ก็ไม่ได้รู้สึกเบียดและอึดอัดเลยแม้แต่น้อย 

หอมิราจหลังนี้เหมือนดั่งสถานที่พักของเซียน การตกแต่งภายในประณีตสวยวิจิตรอย่างยิ่ง เรียบง่ายและโบราณแต่ก็ดูหรูหราในเวลาเดียวกัน พร้อมกับออร่าที่ผ่านพ้นกาลเวลามาอย่างยาวนาน บนผนังห้องมีภาพวาดภูเขาแม่น้ำและผู้คนต่าง ๆ ของตกแต่งส่วนมากดูเหมือนจะธรรมดา แต่ล้วนมีอนุภาพเซียนตลบฟุ้งอยู่

แต่ว่าสายตาของทุกคนกลับมองไปที่เบาะนั่งทรงกลมใบหนึ่ง ข้าง ๆ ของเบาะนั่งทรงกลมใบนั้นมีโต๊ะหนึ่งตัว บนโต๊ะมีหนังสือโบราณวางอยู่สองม้วน