มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2863

เมิ่งเชียนชางสีหน้าบึ้งตึง กล่าวเย้ยหยัน: “ไท่ซ่างฉิง ในเมื่อเจ้าแข็งแกร่งเช่นนี้มีความสามารถเอาชีวิตของมกุฎเทพระดับเก้าได้ ข้าเองก็เป็นมกุฎเทพระดับเก้าเช่นกัน เหตุใดเจ้าถึงไม่กล้าประมือกับข้า?”

เมิ่งเชียนชางอยากจัดการกับหลัวซิวให้ได้ในตอนนี้เลย แต่เขาเองก็ทราบดีว่ามีฮวงหวูจี๋อยู่ข้างกายหลัวซิว นอกเสียจากว่าหลัวซิวจะเป็นคนลงมือก่อนเอง มิเช่นนั้นเขาไม่มีโอกาสที่จะกำจัดหลัวซิวอยู่ที่นี่ให้ได้แน่

“เมิ่งเชียนชาง เจ้ากลัวหรือ?” หลัวซิวพลันยิ้มออกมา

“เหลวไหล! ข้าน่ะหรือกลัวเจ้า?” เมิ่งเชียนชางกล่าวอย่างดุดัน

“หากเจ้าไม่กลัวข้า ก็คงไม่รีบอยากลงมือกับข้าเช่นนี้ แต่ข้าได้บอกไปแล้ว รอผลการฝึกตนของข้าบรรลุถึงราชาเทพขั้นเก้า ต่อให้เจ้าไม่มาหาข้า ข้าก็จะเป็นคนไปหาเจ้าเอง”

สังหารมกุฎเทพคนหนึ่งของจ่างเทียนตี้ มันทำให้อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของหลัวซิวค่อย ๆ สงบลง สีหน้าท่าทางของเขาก็ได้กลับคืนสู่ความสงบเป็นมิตร น้ำเสียงก็ราบเรียบลง

เข้าทราบเป็นอย่างดี เมิ่งเชียนชางอยากกำจัดตนเองมาก ส่วนตนก็อยากทำลายกองกำลังจ่างเทียนตี้เช่นกัน ในเมื่อเมิ่งเชียนชางได้กลายเป็นโอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์ของจ่างเทียนตี้ไปแล้ว เช่นนั้นผลลัพธ์ก็มีเพียงไม่เจ้าก็ข้าต้องตายกันไปข้างหนึ่ง

เมิ่งเชียนชางไม่ได้พูดอะไรอีก สะบัดแขนเสื้อหันหลังพาทุกคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาเดินจากไปพร้อมกัน เขาได้แอบตัดสินใจอยู่ภายในใจแล้วว่า จักต้องกำจัดไท่ช่างฉิงให้ได้โดยเร็ว ไม่อย่างนั้นหากให้เขาเติบโตขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นสำหรับเขาหรือจ่างเทียนตี้ ต่างก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

เจ้าเมืองต้าฮวงบรรลุแดนผู้สูงส่งในครั้งนี้ โดยทั่วไปกองกำลังที่มีหน้ามีตาในโลกร้างต่างก็ได้ส่งคนมาแสดงความยินดี

เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองต้าฮวงโบราณ ย่อมไม่อาจรอดพ้นจากหูตาของกองกำลังต่าง ๆ ไปได้ เพียงชั่วขณะเท่านั้น ชื่อของหลัวซิวนายน้อยแห่งอาณากระบี่หวูจี๋ ก็มักถูกคนกล่าวถึงอยู่บ่อย ๆ

“คิดไม่ถึงเลยว่าจ่างเทียนตี้จะส่งโอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์มา......”

ในโถงประชุมของตำหนักหลักเมือง เจ้าเมืองต้าฮวงที่เพิ่งบรรลุถึงแดนผู้สูงส่ง มีสีหน้าเคร่งเครียด ผู้อาวุโสทุกคนต่างก็มากันครบแล้ว แต่จะคนต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด

กองกำลังจ่างเทียนตี้นั้นลึกลับมา ก่อกำเนิดขึ้นเร็วสุดในยุคไท่ชู มหาทัณฑ์บำเพ็ญปรปักษ์และตระกูลสำนักต่าง ๆ ต่อต้านประมุขเต๋าสวรรค์ในแต่ละครั้งนั้น ล้วนมีเงาของจ่างเทียนตี้อยู่เบื้องหลัง

ในตอนแรกเริ่ม ตระกูลโบราณในทุกรอบด้านต่างไม่เห็นกองกำลังนี้อยู่ในสายตา จนกระทั่งมาถึงสมัยวัฏสงสาร การเคลื่อนไหวของจ่างเทียนตี้ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ถึงได้ตกอยู่ในสายตาของตระกูลโบราณในทุกรอบด้านอย่างจริงจัง

การสืบทอดจ่างเทียนตี้ดำรงมาจนถึงปัจจุบัน ได้รวบรวมสะสมรากฐานและความสามารถเอาไว้ไม่รู้มากน้อยเพียงใด แม้แต่บรรพโบราณทั้งแปดท่านที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ก็ยังยำเกรง

ตามรายงานที่ชนเผ่าฮวงมีอยู่ในมือ โอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์อยู่ในระดับเดียวกันกับนายน้อย มีอำนาจเท่ากันกับผู้อาวุโส ในระดับที่สอดคล้องกันกับโอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์นั้น ยังมีโอรสเต๋าธรณี โอรสเต๋าธรณีในชาตินี้คือผู้ใดนั้น ยังไม่มีผู้ใดทราบ

แต่สิ่งที่ชนเผ่าฮวงใส่ใจที่สุดนั้นไม่ใช่ว่าใครคือโอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์ แต่คือพวกเขาคิดไม่ถึงว่าคนของจ่างเทียนตี้จะปรากฏออกมาในที่แจ้ง

“ในเมื่อคนของจ่างเทียนตี้กล้าปรากฏตัวขึ้นในโลกร้างอย่างโจ่งแจ้ง กระทั่งที่ว่าปรากฏตัวขึ้นในเมืองต้าฮวงโบราณของพวกเราโดยตรง นั่นแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่กลัวชนเผ่าฮวงของเราเลยสักนิด”

“ในทางกลับกันหากพวกเราลงมือควบคุมตัวโอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์คนนี้เอาไว้ อาจทำให้จ่างเทียนตี้หาข้ออ้างมาเล่นงานชนเผ่าฮวงของเราได้ แม้ว่าพวกเรามีผู้บุกเบิกประจำการอยู่ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร แต่ผู้บุกเบิกก็เคยได้กล่าวเอาไว้ว่า ผู้ที่ควบคุมอยู่เบื้องหลังจ่างเทียนตี้ อาจไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้บุกเบิกของพวกเราเลย!”

“มหาทัณฑ์ครั้งนี้ อาจเป็นประวัติการณ์ที่ไม่เคยมีมาก่อน ต่อให้เป็นแปดตระกูลโบราณอย่างพวกเราก็ต้องระมัดระวัง เหมือนกำลังเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ หากไม่ทันระวังบังเอิญเข้าไปเกี่ยวข้อง ร่างตายเต๋าสลายถือเป็นเรื่องเล็ก หากทำให้ทั้งชนเผ่าขาดการสืบทอดต่อไป จะไม่ทำให้ผู้บุกเบิกที่สร้างสายของเราขึ้นมาเสียใจหรอกหรือ?”

......

ในเรือนแห่งหนึ่งของเมืองต้าฮวงโบราณ เมิ่งเชียนชางมีสีหน้าเคร่งขรึมอย่างสุดขีด เดินไปมาอยู่ภายในห้อง

พักใหญ่หลังจากนั้น เขาก็หยุดฝีเท้าลง พลิกมือเอาไข่มุกสื่อสารเม็ดหนึ่งออกมา แล้วกล่าวพึมพำ: “ไท่ซ่างฉิงนะไท่ซ่างฉิง แม้ข้าจะอยากสังหารเจ้าเองกับมือ แต่เพื่อเอาชีวิตของเจ้าให้ได้โดยเร็ว ข้าคงได้แต่ขอให้คนอื่นลงมือกำจัดเจ้าแทนแล้ว!”

เมื่อคนของกองกำลังอื่น ๆ ทยอยกันมามากขึ้นเรื่อย ๆ เมืองต้าฮวงโบราณก็ได้จัดงานเลี้ยงขึ้น เพื่อต้อนรับบรรดาตัวแทนจากกองกำลังต่าง ๆ ที่ได้มาแสดงความยินดี

หลัวซิวได้ปฏิเสธคำชักชวนให้อยู่ต่อของฮวงหวูจี๋ เหาะเหินเดินอากาศเพียงลำพัง ออกไปจากเมืองต้าฮวงโบราณ

แม้เขาจะเดาว่าเมิ่งเชียนชางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อต่อกรกับเขา แต่สำหรับหลัวซิวที่ครอบครองตรีภพหวูจี๋ยอดสุดแล้ว นอกเสียจากว่าจะมีมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นเก้าเป็นคนลงมือเอง มิเช่นนั้นแค่อาศัยความสามารถของเมิ่งเชียนชางไม่อาจรั้งเขาเอาไว้ได้

ไม่แน่ว่าเขาอาศัยอานุภาพของเตาตรีภพหวูจี๋ อาจจะกำจัดเมิ่งเชียนชางได้ด้วยก็เป็นได้

หากไม่จำเป็นจริง ๆ ไพ่ใบสำคัญอย่างเตาตรีภพหวูจี๋ หลัวซิวไม่อยากจะใช้มันสักเท่าไรนัก เพราะมันเป็นสมบัติที่เขาจะใช้ตั้งหลักเป็นเวลานานในอนาคตของเขา

ทว่าที่หลัวซิวคิดไม่ถึงก็คือ เขาเพิ่งออกมาจากเมืองต้าฮวงโบราณได้ไม่ไกล คนของเมิ่งเชียนชางยังไม่ทันไล่ตามมา เสียงขิมสายหนึ่งก็ได้ดังลอยมาในอากาศ

เสียงขิมประดุจดั่งคมมีด กลายเป็นตัวสำนึกบุกเข้าโจมตีตัวหยั่งรู้ของเขา

ร่างของหลัวซิวหยุดลงในอากาศ ปากก็ส่งเสียงทอดถอนใจเบา ๆ “ชีชี เจ้าทำแบบนี้แล้วได้อะไร?”

การโจมตีตัวสำนึกที่แปลงมาจากเสียงขิมไม่สามารถสั่นคลอนตัวหยั่งรู้ของเขาได้เลย เพราะตัวหยั่งรู้ของเขามีหอคอยฮวงเฝ้ารักษาอยู่ แม้ว่าจะเป็นเพียงเงาสายหนึ่งของหอคอยหวง แต่นั่นก็เป็นต้นกำเนิดส่วนหนึ่งของหอคอยฮวง

และนี้ก็เป็นการปกป้องอย่างหนึ่งที่หอคอยฮวงมีต่อผู้สืบทอด เว้นเสียแต่จะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก มิเช่นนั้นแม้ร่างกายจะตาย แต่เงาที่แปลงมาจากหอคอยฮวงดั้งเดิม ก็สามารถคุ้มครองวิญญาณดั้งเดิมวิญญาณดั้งเดิมของผู้สืบทอดไม่ให้ดับได้

ในอนัตตาที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ดรุณีที่สวมชุดกระโปรงยาวพลิ้วไสว โฉมสะคราญงามหยดย้อยผู้หนึ่งก้าวเดินออกมา ใบหน้าเย็นชา มือถือขิมโบราณ

ดรุณีนางนี้ ก็คือชีชีนั่นเอง วินาทีที่ได้ยินเสียงขิม หลัวซิวก็รู้ทันทีว่าเป็นนาง เพราะเสียงของขิมเก้าบรรเลงอาดูร เป็นเสียงเต๋าที่ไม่เหมือนใครในโลก

“แค่ก ๆ ......”

ของชีชี

“คือว่า......ข้าว่าสหายหลัว ชีชีจะมาสังหารเจ้าให้ได้ ข้าแค่มาเป็นเพื่อนนาง ไม่ได้ประสงค์ร้ายอะไรกับเจ้าเลย......"

ลิ่งฮู๋จื่อเซวียนมีความรู้สึกหวาดเกรงหลัวซิวโดยสัญชาตญาณ ดังนั้นพอปรากฏตัวก็ประกาศจุดยืนทันที