มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2915

เมื่อเห็นว่าม่านแสงค่ายกลถูกฉีกกระชากไปอย่างง่ายดาย ผู้อาวุโสทั้งหลายรวมไปถึงทุกคนในอาณากระบี่หวูจี๋ล้วนผงะไปหมดเลย

ถัดจากนั้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าศัตรูตัวฉกาจที่มารุกล้ำกำลังพุ่งเข้ามาในอาณากระบี่ด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย จากความผงะบนใบหน้าก็กลายเป็นความสิ้นหวังแทน!

“หยุดยั้งมัน!”

“ทุกคนหนี!”

ผู้อาวุโสไท่ซ่างทั้งสองคนตะคอกเสียงดังลั่น มีความรู้สึกที่ไม่ยี่หระต่อความตายทะลุออกมาจากแววตา จากนั้นพวกเขาก็พุ่งสังหารเข้าไปทางเมิ่งเชียนชางอย่างไม่ลังเลใจ

พวกเขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าค่ายพิทักษ์เขาที่สำนักพึ่งพิงจักถูกทำลายง่ายดายเช่นนี้ เหตุร้ายเช่นนี้เป็นสิ่งที่ผู้คนคาดคิดไม่ถึงจริง ๆ

เมื่อไม่มีการคุ้มครองจากค่ายพิทักษ์เขา วินาทีนี้ผู้คนในอาณากระบี่หวูจี๋ก็เหมือนสตรีที่เสื้อผ้าถูกฉีกกระชาก ไม่สามารถต้านทานการรุกรานของศัตรูที่น่ากลัวคนนี้ได้เลยด้วยซ้ำ

“เมิ่งเชียนชาง ไอ้เดรัจฉาน!”

เมื่อเห็นว่าเมิ่งเชียนชางพุ่งเข้ามาสังหารในอาณากระบี่อย่างอุกอาจ เพียงพริบตาเดียวก็มีศิษย์ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ที่ตายอย่างน่าเวทนาอยู่ภายใต้เงื้อมมือเขา

ดวงตาของตู๋กูเจี้ยนเฉินแดงเถือก โกรธมากจนดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า เขาไม่มีเวลาไปสนใจแล้วว่าสภาพอาการบาดเจ็บของตัวเองยังไม่ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิมโดยสิ้นเชิง ควบคุมแสงกระบี่ดวงหนึ่งแล้วพุ่งสังหารเข้าไป

“ปั้ง!”

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังโจมตีที่บ้าคลั่งของตู๋กูเจี้ยนเฉิน มีรอยยิ้มที่ดูหมิ่นปรากฏตรงมุมปากเมิ่งเชียนชาง เห็นเพียงเขาสะบัดแขนเสื้อทีหนึ่ง ก็ทำให้ตู๋กูเจี้ยนเฉินที่พุ่งสังหารเข้ามากระเด็นออกไปภายในพริบตา พร้อมกับกระอักเลือดอย่างบ้าคลั่ง

แม้นจะอยู่ในแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์แปดกงล้อเหมือนกัน ตู๋กูเจี้ยนเฉินก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเมิ่งเชียนชาง มิหนำซ้ำยิ่งเมิ่งเชียนชางในวินาทีนี้ฆ่าคนมากเท่าไหร่ พลังวัฏสงสารสูงสุดก็จะทำให้ผลการฝึกตนของเขาเพิ่มขึ้นมากเท่านั้นเอง

ตู๋กูเจี้ยนเฉินกัดฟันแน่นแล้วลุกขึ้นมาจากพื้น ทว่าสภาพอาการบาดเจ็บของเขาสาหัสมากเกินไป เข้าใจดีมาก ๆ ว่าต่อให้ตัวเองทุ่มสุดชีวิต ก็ไม่สามารถสร้างผลกระทบและขัดขวางเมิ่งเชียนชางได้เลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกที่จนปัญญาเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง แววตาจึงจ้องมองไปยังทิศทางของหุบเขากระบี่ ทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่เจ้าแดนผู้ลึกลับท่านนั้นแล้ว

“ไสหัวไป!”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงตะคอกหนึ่งดังก้องขึ้นมา ในทิศทางของหุบเขากระบี่ มีปราณกระบี่เล่มหนึ่งพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ปราณกระบี่เปล่งแสงแพรวพราย

เห็นเพียงปราณกระบี่ดังกล่าวผนึกรวมกันอย่างไม่หยุดหย่อน แล้วกลายเป็นรูปร่างลักษณะของชายหนุ่มคนหนึ่ง จ้องมองไปทางเมิ่งเชียนชางด้วยสายตาที่เยือกเย็น จิตสังหารเข้มงวด

คำว่าไสหัวไปหนักอึ้งดั่งค้อน ทำให้ร่างกายของเมิ่งเชียนชางสั่นไหวไปทีหนึ่ง ตัวหยั่งรู้สั่นสะเทือน มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากทั้งสองข้าง

“เจ้าแห่งอาณากระบี่หรือ?”

เมิ่งเชียนชางเงยหน้ามองขึ้นไป หรี่ตาลง เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าแห่งอาณากระบี่ที่ลึกลับมาตั้งแต่ไหนแต่ไรคนนี้ เขาก็สัมผัสได้ถึงออร่าแห่งความตาย

แต่บนใบหน้าเมิ่งเชียนชางกลับไม่มีความหวาดหวั่นและหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากเขาเป็นโอรสฟ้าศักดิ์สิทธิ์ของจ่างเทียนตี้ และยิ่งเป็นศิษย์ของอาจารย์ อาจารย์ไม่มีทางมองดูเขาถูกผู้แข็งแกร่งผู้สูงส่งโจมตีแล้วไม่ทำอะไรแน่นอน

“ตาย!”

ตู๋กูตะคอกอย่างเยือกเย็น ง้างมือขึ้นมาขยำอนัตตาทีหนึ่ง ปราณกระบี่เล่มหนึ่งผนึกรวมกันแล้วปรากฏในมือเขา

ปราณกระบี่เล่มนี้เหมือนดังกระบี่เทพของจริง รัศมีกระบี่ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ฉีกกระชากทุกสรรพสิ่ง ห้วงกระบี่ผนึกไปที่เมิ่งเชียนชาง แล้วฟาดฟันกระบี่ออกไป!

จากผลการฝึกตนของเขา พลังโจมตีในครั้งนี้เพียงพอที่จะสามารถสังหารผู้สูงส่งทั่วไปได้แล้ว!

และในเวลานี้เอง ก็มีระลอกคลื่นลูกหนึ่งปรากฏข้างกายเมิ่งเชียนชางกะทันหัน ถัดจากนั้นก็มีเงาดำร่างหนึ่งเดินออกมาจากระลอกคลื่น ปล่อยพลังฝ่ามือออกไปหนึ่งครั้ง แล้วต้านทานปราณกระบี่ของตู๋กูเอาไว้ได้

คนดังกล่าวคือชายวัยกลางคนที่หน้าตาธรรมดา ๆ คนหนึ่ง อยู่ในชุดคลุมยาวสีเหลือง ภายในดวงตาคู่นั้นไม่มีตาขาว ราวกับกงล้อวัฏสงสารสองวง

ตรงหว่างคิ้วของเขามีสัญลักษณ์ของวัฏสงสารหนึ่งวง หลังศีรษะไม่มีกงล้อเทพแต่อย่างใด มีเพียงรูเล็ตขนาดใหญ่หนึ่งชิ้น และกำลังโคจรช้า ๆ เหมือนฟันเฟือง

พลังอำนาจระดับประมุขเต๋าแผ่กระจายออกมา……

“ประมุขเต๋า? ทั้งยังเป็นประมุขเต๋าที่บรรลุมรรคผลด้วยวัฏสงสาร?”

ตู๋กูตกตะลึงมากจนหน้าถอดสี สีหน้าดูตะลึงและสงสัย ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้

“เจ้าคือผู้ใดกันแน่?”ตู๋กูตะคอกถาม

“ศิษย์เต็มตัวรุ่นแปดของท่านมกุฎ!”

ชายวัยกลางคนตอบกลับอย่างเรียบนิ่ง มองเมิ่งเชียนชางที่อยู่ข้างกายรอบหนึ่งแล้วพูดอย่างเย็นชา: “รุ่นเก้า เจ้าไปทำเรื่องที่เจ้าควรทำซะ”

“ขอรับ ศิษย์พี่!”เมิ่งเชียนชางพยักหน้า จากนั้นสายตาก็ผนึกไปที่หุบเขาสยบปีศาจ ก่อนจะพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว

“รุ่นแปด? รุ่นเก้า?”

ตู๋กูสูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง “มกุฎเต๋าสังสารวัฏใจร้อนเช่นนี้เลยรึ?”

ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ของมกุฎเต๋าหวูจี๋ ทั้งติดตามมกุฎเต๋ามานานหลายปี ได้รับการไว้เนื้อเชื่อใจจากมกุฎเต๋าอย่างลึกซึ้ง ตู๋กูจึงทราบข่าวลับต่าง ๆ ที่คนส่วนมากไม่ทราบ

เขารู้อยู่ว่าผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในยุคสมัยเดียวกันกับมกุฎเต๋าหวูจี๋มีมกุฎเต๋าทั้งหมด 14 คน บรรพโบราณทั้งแปดแห่งสวรรค์ ดิน เสวียน เหลือง จักรวาล จักรภพ ล้นและร้างล้วนเป็นหนึ่งในนั้น มกุฎเต๋านอกนภาหนึ่ง บวกกับมกุฎเต๋าหวูจี๋อีกคนหนึ่งก็คือสิบ

ผู้ที่บุกเบิกสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนหวงแห่งโลกาฟ้าดินหลิงหลงก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน รวมไปถึงบรรพอาจารย์สองคนของเผ่ามังกรแห่งโลกาเทพมังกรไท่ชู

และในบรรดามกุฎเต๋าทั้ง 14 คนนี้ ผู้ที่ลึกลับที่สุดกลับเป็นคนสุดท้าย หรือมกุฎเต๋าสังสารวัฏนั่นเอง เขาเป็นผู้ริเริ่มเส้นทางแห่งวัฏสงสารหรือวิถีวัฏสงสาร เคยควบคุมยุคสมัยหนึ่ง ทำให้ทั้งโลกมหาศักดิ์ทั้งแปดที่อยู่ในยุคสมัยนั้นล้วนถูกยึดกุมอยู่ในกำมือของเขาเพียงผู้เดียว

“ทางเดินปณิธานที่แตกต่าง ไม่อาจหารือด้วยกันได้”

“เจ้าพูดถูก ทางเดินปณิธานของเราแตกต่างกัน ฉะนั้นครั้งนี้ข้าจักไม่ร่วมมือกับเจ้าและสวะแปดตัวนั้นอีกแล้ว”

มกุฎเต๋าสังสารวัฏพูดอย่างไม่แยแส

พอสิ้นเสียง มกุฎเต๋าทั้งสองก็นิ่งเงียบไป มกุฎเต๋าสังสารวัฏยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีท่าทีที่จะจากไปแต่อย่างใด

ทว่ามกุฎเต๋าหวูจี๋กลับเข้าใจดีมาก ๆ ว่าสาเหตุที่มกุฎเต๋าสังสารวัฏปรากฏตัวที่นี่นั้น ก็เพื่อจะขัดขวางเขา ทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกาภายนอก

จู่ ๆ ก็คล้าย ๆ กับเวลาย้อนกลับไปถึงยุคสมัยที่พวกเขายังนั่งฟังราชาเซียนธรรมกถา นั่นเป็นช่วงเวลาที่มกุฎเต๋าหวูจี๋รู้สึกว่าเป็นวันเวลาที่เงียบสงบที่สุดในชีวิตตัวเอง

พวกเขาทั้ง 14 เหมือนเป็นพี่น้องกัน ค่อย ๆ ฝึกฝนและเจริญเติบโตอยู่ภายใต้การถ่ายทอดธรรมวิถีของราชาเซียน พวกเขาเคารพราชาเซียนเป็นอาจารย์ แต่ราชาเซียนกลับไม่ยอมรับว่าเป็นอาจารย์ของพวกเขา ในทางตรงกันข้ามบุตรสาวของราชาเซียนกลับปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นพี่ชายพี่สาว

แต่น่าเสียดายที่วันชื่นคืนสุขไม่ยั่งยืน มีผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังย่างกรายมา ซึ่งเป็นศัตรูเก่าของราชาเซียน

ราชาเซียนต่อสู้เข่นฆ่ากับฝั่งตรงข้าม สุดท้ายทั้งสองฝ่ายต่างก็บาดเจ็บสาหัส แม้นจักสังหารคู่ต่อสู้ได้ แต่ราชาเซียนก็ใกล้จะสิ้นแล้วเหมือนกัน

เมื่อมกุฎเต๋าหวูจี๋รำลึกถึงเรื่องราวเหล่านี้ จู่ ๆ ก็มีไฟโกรธที่ล้นฟ้าปรากฏในแววตาเขา……

เนื่องจากเขาไม่มีวันลืมเลยว่า ศิษย์สองคนที่อาจารย์ราชาเซียนให้ความสำคัญและทะนุถนอมมากที่สุดจะตั้งใจวางแผนแย่งชิงราชาเซียนดั้งเดิมขณะที่ท่านใกล้จะสิ้นใจ!

มาตรแม้นว่าช่วงเวลานั้นพวกเขาทั้ง 14 คนจะฝึกฝนฟังราชาเซียนธรรมกถา แต่ความแตกต่างด้านพรสวรรค์ปัญญา ทำให้ศักยภาพของทั้ง 14 คนต่างก็แตกต่างกันด้วย

ในบรรดาพวกเขาทั้ง 14 คน ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือหวูซินและมังกรคู่อิมไท่ชู จู่ ๆ มังกรคู่อิมไท่ชูก็อาละวาด เพียงพริบตาเดียวก็ทำให้บรรพโบราณทั้งแปดแห่งสวรรค์ ดิน เสวียน เหลือง จักรวาล จักรภพ ล้นและร้างบาดเจ็บสาหัส แทบจะดับสลายสูญสิ้น

และเริ่มตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา พวกเขาพี่น้องทั้ง 14 ก็กลายเป็นอริต่อกันอย่างฉับพลัน ยุคสมัยและกาลเวลาก็ผ่านพ้นมายาวนานอย่างไม่รู้จบ

แม้นราชาเซียนจะตายไปแล้ว แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังเป็นราชาเซียนอยู่ดี ขณะที่เขาใกล้หมดลมหายใจ แม้จะไม่มีศักยภาพในการไปสังหารศิษย์ที่ทรยศตัวเอง แต่กลับนำร่างกายที่ใกล้หมดลมหายใจบินหนีจากไปไกล และไม่ทราบเบาะแสร่องรอยอีกเลย

กาลเวลาล่วงเลยไปยาวนานอย่างไม่รู้จบ ทุกคนล้วนกำลังตามหาเบาะแสของอาจารย์ราชาเซียน แต่กลับไม่เจอตลอดมา

เมื่อปีนั้น มกุฎเต๋าสังสารวัฏที่อยู่ตรงหน้าเคยร่วมมือกับเขาและบรรพโบราณทั้งแปดต่อสู้กับหวูซินและมังกรอิมเอี๊ยงไท่ชูอยู่ แต่ทว่าจากการที่กาลเวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว เขาก็เปลี่ยนไปแล้ว……

“หวูจี๋ เจ้าจักลงมือต่อข้าหรือ?”

จู่ ๆ เสียงของมกุฎเต๋าสังสารวัฏก็​​สะท้อนมา ดวงตาที่ซ่อนเร้นอยู่ด้านหลังรัศมีสีเหลืองเพ่งมองมกุฎเต๋าหวูจี๋ สัมผัสได้ว่าบัดนี้คลื่นความรู้สึกบนตัวมกุฎเต๋าหวูจี๋กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง

“ก็ใช่น่ะสิ เพราะหวนรำลึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นในอดีต จู่ ๆ ข้าก็อยากลงมือมาก ๆ อยากรู้มาก ๆ ว่าพลังวัฏสงสารสูงสุดที่เจ้าทุ่มเทจิตใจตรึกตรอง เพื่อจักทำให้มันสมบูรณ์แบบนั้นลึกซึ้งมากเพียงใดกันแน่”

ภายในเสี้ยววินาทีเดียว ดวงตาทั้งสองข้างของมกุฎเต๋าหวูจี๋ก็ดูลึกซึ้งอย่างยิ่ง ลึกซึ้งปานห้วงดาราที่กว้างใหญ่ไพศาล!