มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2992

“ข้าไม่มีทางจำผิดเป็นแน่ ถึงแม้ข้าจะมองผลการฝึกตนของเจ้าในตอนนี้ไม่ออก แต่ข้ารู้ดีว่าต้องเป็นเจ้า” หญิงชุดขาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ออร่าอันเยือกเย็นครอบคลุมรอบกายของหลัวซิว จากร่างของหญิงชุดขาวผู้นี้ เขาสัมผัสได้ถึงรังสีสังหาร

“ไม่รู้ว่าข้ากับแม่นางเคยมีประเด็นใดกันมาก่อนหรือ? แล้วแม่นางมีนามว่าอย่างไร?” หลัวซิวขมวดคิ้วเอ่ยถาม

“เยว่เทียน!”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของหลัวซิวก็ชะงักไปเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็พลันรู้ได้ในทันที ที่แท้หญิงชุดขาวตรงหน้านี้ ก็คือประมุขเต๋าเยว่เทียน

เมื่อก่อนตอนที่เขายังเป็นมกุฎเทพวัฏจักรหกตัวเล็ก ๆ เคยไปฝคกตนที่บันไดทะลุฟ้าของวังดับฟ้า เขาพบโดยไม่ได้ตั้งใจว่าภายในวังดับฟ้ามีประมุขเต๋าเยว่เทียนผู้เป็นหนึ่งในสิบสองภูตสวรรค์ไท่ชูถูกควบคุมอยู่

ในตอนนั้นยังพอดีกับที่เทพธิดาเสวียนหวงพาจักรพรรดิเทพวัฏจักรเจ็ดหลายคนเข้าไปเพื่อช่วยเหลือประมุขเต๋าเยว่เทียน แต่ถูกหลัวซิวฆ่าตายทั้งหมด

และก็เพราะว่าระหว่างสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนหวงมีความคับแค้นมากมายอยู่เช่นนี้ ดังนั้นหลัวซิวจึงไม่ยอมมาเข้าร่วมสมาคมเต๋า

แต่ท้ายที่สุดเรื่องเหล่านี้ก็เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องเผชิญหน้า เขาเพิ่งมาถึงที่นี่ ก็ถูกประมุขเต๋าเยว่เทียนจำได้เสียแล้ว

ด้วยการฝึกตนวิถีไร้ลักษณ์ ต่อให้เป็นมกุฎเต๋าก็ไม่สามารถสัมผัสได้ว่าผลการฝึกตนของเขาจริง ๆ แล้วอยู่ในแดนใดกันแน่ ดังนั้นประมุขเต๋าเยว่เทียนจึงคิดไปเองก่อนแล้ว ไม่ได้มองว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งระดับประมุขเต๋า แต่เป็นหนึ่งในผู้น้อยที่ติดตามผู้อาวุโสมาเปิดโลกเท่านั้น

ถึงแม้ประมุขเต๋าเยว่เทียนจะได้ยินมาว่าหลัวซิวคือแดนผู้สูงส่งแล้ว แต่สำหรับผู้แข็งแกร่งระดับประมุขเต๋าแล้วนั้น ต่อให้เป็นผู้แกร่งเลิศระดับผู้สูงส่งขั้นสูง ก็ยังต้องเรียกว่าผู้น้อยอยู่ดี

“ตอนนี้รู้แล้วหรือไม่ว่าข้ากับเจ้าเคยมีประเด็นใดมาก่อน?” ประมุขเต๋าเยว่เทียนจ้องมองหลัวซิวด้วยสายตาเย็นชา

“รู้แล้วอย่างไร?” หลัวซิวไม่ได้สนใจ

“ข้าเพียงแค่จะทำให้เจ้าได้เข้าใจก่อนตายก็เท่านั้น”

ประมุขเต๋าเยว่เทียนคำรามเสียงเย็น จากนั้นก็ลงมือโดยตรงภายในสำนักแห่งนี้ มือเรียวขาวสะอาดราวกับหยกฟาดลงไปกลางอากาศ ดูเหมือนจะธรรมดาไม่มีสิ่งใดพิเศษ แต่กลับมากเพียงพอที่จะทำให้ผู้แข็งแกร่งระดับผู้สูงส่งขั้นสูงร่างกายแหลกสลายได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เอง ระลอกปริภูมิก็ปรากฏขึ้น ฝ่ามือของประมุขเต๋าเยว่เทียนก็ฟาดกระทบลงบนระลอกปริภูมิ เพียงพริบตาก็ถูกสกัดกั้นเอาไว้ ทำให้การโจมตีจองนางสลายไปอย่างไร้ร่องรอย

หลัวซิวไม่แปลกใจกับสิ่งนี้ แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่ามกุฎเต๋าบรรพเสวียนจะยื่นมือเข้ามาช่วย ผู้ที่สามารถใช้เต๋าปริภูมิได้อย่างละเอียดอ่อนเช่นนี้ ก็มีแค่เพียงมกุฎเต๋าบรรพเสวียนเท่านั้น

“เยว่เทียน อย่าเสียมารยาท”

ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ตามมาด้วยร่างหนึ่ง รอบกายครอบคลุมไปด้วยแสงแห่งเสวียนหวง อีกทั้งแห่งเสวียนหวงนี้ ยังดูเหมือนจะปลดปล่อยแสงเซียนออกมาบาง ๆ อีกด้วย แพร่กระจายความอำนาจของผู้แข็งแกร่งระดับมกุฎเต๋า

เห็นได้ชัดว่า คนผู้นี้ก็คือมกุฎเต๋าหวูซิน ในตอนนั้นที่แดนบรรพกาลหลัวซิวก็เคยพบมาแล้ว

ประมุขเต๋าเยว่เทียนมองหลัวซิวด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็ไม่ได้โจมตีต่อแต่อย่างใด นางก็รู้ดีว่าในเมื่อมกุฎเต๋าบรรพเสวียนยื่นมือเข้ามาแล้ว นางก็อย่าได้คิดที่จะสังหารหลัวซิวในที่แห่งนี้อีกเลย

“สหายพรตหวูจี๋รับศิษย์ที่แกร่งกาจเช่นนี้เอาไว้จริงเสียด้วย ประมุขเต๋ารุ่นเยาว์เช่นนี้ ข้าก็เพิ่งจะเคยพบเจอเป็นครั้งแรก”

มกุฎเต๋าหวูซินมองมาทางหลัวซิวครั้งหนึ่ง และเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ทั้งสำนักเต็มไปด้วยความเงียบในทันที

ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของมกุฎเต๋าหวูซิน เช่นนั้นในเมื่อมกุฎเต๋าหวูซินพูดออกมาเช่นนี้แล้ว นั่นก็หมายความว่าหลัวซิวบรรลุแดนประมุขเต๋าแล้วจริง ๆ!

แต่ว่า นี่มันเป็นไปได้หรือ? นี่มันไร้เหตุผลเกินไปแล้ว?

สีหน้าของประมุขเต๋าเยว่เทียนก็เผยออกมาซึ่งความตกใจเช่นกัน หลัวซิวคครอบครองคุณสมบัติแห่งวิถีเซียน ในเรื่องนี้หลายคนต่างรู้ดี แต่ต่อให้คุณสมบัติของเขาจะดีสักเพียงใด ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะฝึกตนถึงแดนประมุขเต๋าได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้?

เพราะเรื่องนี้ไม่สามารถใช้คุณสมบัติพรสวรรค์มาอธิบายแล้ว ต่อให้ครอบครองคุณสมบัติแห่งวิถีเซียน รวมกับทรัพยากรฝึกตนที่ใช้ได้ไม่หมดไม่สิ้น นั่นก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะสามารถฝึกตนถึงแดนประมุขเต๋าภายในร้อยปีพันปี

เรื่องที่เหนือความสมเหตุสมผลนี้ ก็คือเรื่องที่ไม่ปกติธรรมดาอย่างแน่นอน ผู้คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ไม่ใช่คนโง่ สิ่งแรกที่ทุกคนนึกถึงคือต้องมีความลับที่น่าตกใจอยู่ในตัวหลัวซิวคนนี้เป็นแน่

“ศิษย์ของข้าย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว!”

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังมาจากนอกสำนัก ทุกคนก็หันไปตามเสียงนั้น แล้วก็เห็นมกุฎเต๋าหวูจี๋เดินเข้ามา

“มกุฎเต๋า!”

“เคารพมกุฎเต๋า!”

“……”

ประมุขเต๋าที่อยู่ที่นี่ยืนขึ้นทีละคน เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ