มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3009

หยดหนืดอมฤตตรีภพนี้มีขนาดเท่า ๆ กับเล็บมือ โปร่งใส และเปล่งออร่าสีม่วงจาง ๆ แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลออกไป แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ว่าหยด หนืดอมฤตนี้เต็มไปด้วยพลังที่ไม่อาจคาดเดาได้

แต่พลังงานนั้นกลับเป็นเรื่องรอง สิ่งที่สำคัญคือพลังเต๋าที่อยู่ภายในหนืดอมฤตตรีภพ

“นี่เป็นถึงสิ่งล้ำค่าที่แม้แต่ผู้แข็งแกร่งราชาเซียนก็ยังต้องการมัน!”

สีหน้าของหยุนเซวียนแสดงถึงความตื่นเต้นอย่างมาก ด้วยสถานะลูกสาวของราชาเซียนแล้ว ยังมีสมบัติใดที่ยังไม่เคยเห็นอีกหรือ? แต่หนืดอมฤตตรีภพกลับทำให้นางตื่นเต้นเหลือเกิน จึงเห็นได้ว่ามันมีค่าและน่าหายากเพียงใด

“ท่ามกลางตรีภพผืนนี้น่าจะมีหนืดอมฤตตรีภพอยู่ราวสิบกว่าหยด หยดนี้ข้าจะเก็บไว้ก่อน หากเจอหยดต่อไปจะมอบให้กับเจ้า” หยุนเซวียนเอ่ยปากพูด

สำหรับเรื่องนี้แน่นอนว่าหลัวซิวไม่มีปัญหาใด ๆ แต่ที่เขาสงสัยยิ่งกว่าก็คือหนืดอมฤตตรีภพนั้นมีประโยชน์อย่างไรกันแน่ จึงได้ขอให้หยุนเซวียนช่วยอธิบาย

“หนืดอมฤตตรีภพประกอบด้วยพลังดั้งเดิมที่สุด พลังชนิดนี้ไม่ต้องพูดถึงไข่มุกเต๋าชั้นยอดเลย ต่อให้เป็นแก้วเซียนก็เทียบไม่ได้ ส่วนที่มีค่าที่สุดของมันคือมันเต็มไปด้วยความลึกลับเกี่ยวกับระเบียบของจักรวาล นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้ผู้แข็งแกร่งราชาเซียนยังต้องตื่นตากับหนืดอมฤตตรีภพ” หยุนเซวียนเอ่ยอธิบาย

“ระเบียบจักรวาล?” หลัวซิวเผยสีหน้าสงสัย เขารู้ว่าหลังจากกฎคือเกณฑ์ เกณฑ์นั้นรวมไปด้วยกฎทวยเทพธรรมดั้งเดิม แต่กลับไม่เคยได้ยินถึงระเบียบ

“เจ้าไม่รู้เรื่องระเบียบนั่นก็เป็นเรื่องปกติ เพราะต่อให้สำเร็จเป็นผู้แข็งแกร่งวิถีเซียน เหนือระดับของแดนเต๋า ก็คือจัดอยู่ในขอบเขตของเกณฑ์ แต่ที่อยู่เหนือกว่าเกณฑ์ ก็คือระเบียบ”

“ข้าเคยได้ยินท่านพ่อพูดว่า เต๋าเกิดหนึ่ง หนึ่งเกิดสอง สองเกิดสาม สามเกิดสรรพสิ่ง ‘เต๋า’ ก็คือความว่างเปล่า ความว่างเปล่าแต่เดิมคือไม่มีสิ่งใดดำรงอยู่เลย จากนั้นท่ามกลางว่างเปล่าก็กำเนิดเป็น ‘หนึ่ง’ นั่นคือระเบียบ เมื่อจักรวาลมีระเบียบ จึงได้มีเกณฑ์ กฎธรรมเวชนับหมื่นนับพันไร้ที่สิ้นสุด แต่เมื่อกลับมายังรากฐานดั้งเดิมแล้วนั้นก็มีเพียงแค่สองชนิดเท่านั้น แบ่งออกเป็นการสร้างและการทำลาย นั่นคือความหมายของ ‘สอง’ ”

“ภายใต้เกณฑ์สร้างและทำลายก็เกิดเป็นเกณฑ์ชั้นสูงสามชนิด คือวัฏสงสาร ตรีภพ ลิขิต นั่นก็คือสองเกิดสาม”

“ส่วนสามเกิดสรรพสิ่งนั่นก็สามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดาย พวกเราทั้งหมดท่ามกลางดาราจักรวาลแห่งนี้ ต่างก็กำเนิดขึ้นโดยวัฏสงสาร ตรีภพ และลิขิต”

“ท่านพ่อเคยบอกว่าเกณฑ์ชั้นยอดสามชนิดนี้ ตรีภพบ่มเพาะ ลิขิตกำเนิด วัฏสงสารควบคุม ต่างมีข้อดีและความลึกลับของตัวเองไม่มีที่สิ้นสุด”

ระหว่างที่พูดนั้น หยุนเซวียนก็เดินนำไปด้านหน้า หยิบขวดหยกออกมาหนึ่งขวด และเก็บเอาหนืดอมฤตตรีภพหยดหนึ่งลงไป

“มกุฎเต๋าวัฏสงสารฝึกตนวัฏสงสาร มกุฎเต๋านอกนภาฝึกตนตรีภพ นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาบรรลุถึงระดับสูงสุดในแดนแห่งเต๋าแล้วหรือ?” หลัวซิวเผยสีหน้าประหลาดใจ

“มันง่ายดายถึงเพียงนั้นที่ไหนกัน? วัฏสงสารที่มกุฎเต๋าวัฏสงสารฝึกตนนั้น แม้แต่เศษเสี้ยวเกณฑ์วัฏสงสารที่แท้จริงยังไม่นับเลย ส่วนตาแก่นอกนภานั่นก็เช่นเดียวกัน ต่อให้พวกเขาฝึกตนถึงแดนชาวเซียน อย่างมาก็ถือว่าครอบครองเพียงแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น” หยุนเซวียนมุ่ยปากตอบ

“แดนชาวเซียนแต่กลับครอบครองเพียงเศษเสี้ยวเล็ก ๆ หรือ?” หลัวซิวสูดลมหายใจเข้าไปด้วยความตกใจ ในเวลานี้เองเขาถึงได้เข้าใจว่า จุดสูงสุดของโลกยุทธ์นั้นมันอยู่ห่างไกลกว่าที่เขาคิดอย่างมาก

“ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า? ต่อให้ท่านพ่อของข้าตอนที่ยังมีชีวิตอยู่จะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาเซียน ก็อยู่แค่เพื่อพื้นฐานของลิขิตเกณฑ์เท่านั้น”

เมื่อพูดถึงท่านพ่อของตน นัยน์ตาของหยุนเซวียนก็เผนความโศกเศร้าขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานนางก็ทำให้มันกลับไปเป็นปกติ และเอ่ยต่อ “สำหรับวิถีแห่งระเบียบตามที่กล่าวกันมานั้น ถึงแม้ท่านพ่อข้าจะครอบครองตรีภพผืนนี้มาเนิ่นนานหลายหมื่นหลายพันปีอาศัยหนืดอมฤตตรีภพมาเพื่อสัมผัสรู้ แต่ท้ายที่สุดก็ยังไม่สามารถตระหนักรู้สิ่งใดได้”

“แต่ถึงแม้จะไม่สามารถตระหนักรู้ระเบียบ แต่วิถีของระเบียบท้ายที่สุดแล้วก็อยู่เหนือกว่าเกณฑ์ หลังจากกลั่นแปรหนืดอมฤตตรีภพ ก็ทำให้ท่านพ่อของข้ายกระดับการสัมผัสรู้ของลิขิตเกณฑ์ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”

ทั้งสองอยู่ท่ามกลางตรีภพค้นหาหนืดอมฤตตรีภพ หยุนเซวียนเล่าเรื่องของตนให้หลัวซิวฟังไปด้วย

และด้วยคำพูดของนาง นั่นทำให้หลัวซิวได้เปิดประตูบานใหญ่ออกอีกบาน ทำให้เขาได้ยินมองจุดสูงสุดของโลกยุทธ์จากที่ไกล ๆ ได้อย่างแท้จริง

ระเบียบคือหนึ่ง สร้างและทำลายคือสอง วัฏสงสาร ตรีภพและลิขิตคือสาม จากนั้นจึงจะเป็นกฎธรรมเวชอื่น ๆ อีกร้อยแปดพันเก้า

ท่ามกลางทั้งหมดนี้ กลับไม่มีไร้ลักษณ์ที่เขาฝึกตน

แต่หลัวซิวกลับรู้สึกว่าวิถีไร้ลักษณ์ของตนกลับเข้าใกล้กับแดน ‘เต๋า’ ในตำนาน!

‘เต๋า’ ที่ว่านี้ก็คือเต๋าที่ก่อกำเนิดเป็นระเบียบ!

เต๋าเดิมทีแล้วว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดดำรงอยู่ นั่นจึงมีระเบียบ จึงมีเกณฑ์จักรวาล สิ่งมีชีวิตไม่มีที่สิ้นสุด

จากไม่มีจนมี จากมีจนไม่มี นี่คือแก่นแท้ของวิถีไร้ลักษณ์ไม่ใช่หรือ?

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็พบหยดที่สองของหนืดอมฤตตรีภพ หลัวซิวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงใจ หยิบขวดหยกออกมา และเก็บมันเข้าไป

ผลการฝึกตนของเขาในวันนี้แม้แต่ประมุขเต๋าก็ยังไม่ถึงด้วยซ้ำ เส้นทางสูงสุดในตำนานของระเบียบนั้นยังห่างไกลเกินไปสำหรับเขา สิ่งที่เขาให้ความสำคัญมากขึ้นคือตอนนี้ คือเมื่อมีหนืดอมฤตตรีภพนี้เขา เขาก็มั่นใจอย่างสมบูรณ์ว่าเขาจะสามารถบรรลุไปสู่แดนประมุขเต๋าได้

“หนืดอมฤตตรีภพ!”

อีกด้านหนึ่ง มกุฎเต๋าทั้งแปดที่ร่วมมือกันกระตุ้นภัณฑ์เซียนเดินทางท่ามกลางตรีภพก็ได้พบเช่นเดียวกัน เมื่อเห็นว่ามีหนืดอมฤตที่แผ่กระจายไปด้วยแสงสีม่วงจาง ๆ ลอยเคว้งอยู่ท่ามกลางตรีภพ แม้ว่าอารมณ์ของพวกเขาจะสงบมาเนิ่นนานเพียงใด แต่การหายใจของพวกเขาในเวลานี้ก็เริ่มเร็วขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

พวกเขามาฝึกตนถึงอดนมกุฎเต๋ามาเนิ่นนับไม่ถ้วนตั้งแต่สมัยบรรพกาล สำหรับพวกเขาแล้วไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าโอกาสในการกลายเซียน