มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3029

“ดาบโลหิตหักเซียน ดาบโลหิตหักเซียนอย่างนั้นหรือ! ……”

เสียงของผู้อาวุโสเงาดำยังคงแหบแห้งและแสบแก้วหูอยู่เช่นเคย บางทีอาจเป็นเพราะเกรงกลัวและหวาดกลัวถึงขีดสุด ร่างวิญญาณสีดำที่เหมือนดังเงาลวงนั่นของเขาสั่นเทาอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับสามารถสลายหายไปได้ตลอดเวลา

“ดูท่าเจ้าก็ถือว่ามีความรู้ประสบการณ์อยู่บ้าง ในเมื่อเจ้ารู้จักดาบที่อยู่ในมือข้า คิดว่าไม่ต้องให้ข้าพูดเยอะ เจ้าก็น่าจะรู้สินะว่าควรทำอย่างไร?”หลัวซิวแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น

“ขอรับ ขอรับ ขอรับ ในเมื่อท่านอาวุโสเป็นผู้สืบทอดของดาบโลหิตหักเซียน ข้าน้อยเป็นเพียงเซียนชั้นฟ้าเล็ก ๆ คนหนึ่ง ท่านอาวุโสก็คิดซะว่าข้าน้อยเป็นตด แล้วปล่อยข้าน้อยไปเถิดนะขอรับ……”

ผู้อาวุโสเงาดำผงกหัวรัว ๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว แทบจะคุกเข่าให้หลัวซิวแล้ว

แม้นดาบโลหิตหักเซียนจะอยู่ในมือหลัวซิว แต่ในความเป็นจริงผู้อาวุโสเงาดำเข้าใจดาบโลหิตหักเซียนดีกว่าหลัวซิวเสียอีก

พอจะพูดได้เลยว่าดาบโลหิตหักเซียนสามารถปราบปรามผู้บำเพ็ญวิญญาณอย่างเขาได้โดยสิ้นเชิงเลย โดยเฉพาะห้วงจิตสังหารที่แฝงซ่อนอยู่บนดาบโลหิตหักเซียน ถ้าเกิดเขาถูกดาบเล่มนี้ฟันครั้งหนึ่ง ร่างวิญญาณของเขาต้องถูกดาบโลหิตหักเซียนดูดกลืนภายในพริบตาแน่นอน

หลัวซิวไม่ทราบเรื่องเหล่านี้ แต่ผู้อาวุโสเงาดำกลับไม่รู้ว่าหลัวซิวไม่เข้าใจจุดนี้ ดังนั้นเขาถึงได้หวาดหวั่นและเกรงกลัวมากเช่นนี้

หลัวซิวไม่ได้สนใจผู้อาวุโสเงาดำคนนี้ เขาเข้าใจดีมาก ๆ ว่าลักษณะท่าทีในวินาทีนี้ของตนเป็นเพียงการแสร้งแสดง จึงไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้เช่นกัน ถ้าเกิดตนไม่ทันระวังถูกฝ่ายตรงข้ามจับโป๊ะได้ เขาไม่มีความมั่นใจที่จะสามารถเอาชนะผู้บำเพ็ญวิญญาณคนนี้ได้หรอกนะ แค่มือใหญ่ที่ผนึกรวมมาจากพลังวิญญาณในเมื่อครู่นี้ก็ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นมากแล้ว

สายตาเขาจับจ้องไปยังพวกช่องจิตและญาณเทวร่างมนุษย์ที่โอบล้อมอยู่รอบหอคอยสีดำขลับ ขมวดคิ้วแล้วถาม: “เจ้านำช่องจิตและญาณเทวของผู้คนที่มากมายเหล่านี้ออกมาเพราะจะทำกระไร?”

“เนื่องจากข้าน้อยบาดเจ็บสาหัสมากเกินไป ฉะนั้นจึงจำเป็นต้องดูดกลืนพลังวิญญาณที่บริสุทธิ์ ถึงจะสามารถฟื้นฟูดั้งเดิมของตัวเองได้ แต่ข้าน้อยไม่เคยมีความคิดที่จะดูดกลืนท่านอาวุโสแน่นอนขอรับ ต่อให้มอบความกล้าให้ข้าน้อยอีกรอยเท่าพันเท่า ข้าน้อยก็ไม่กล้าขอรับ”ผู้อาวุโสเงาดำยิ้มอย่างประจบพลางพูดอย่างระมัดระวัง

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลัวซิวก็รู้แล้วว่าเงาดำที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่ร่างแท้ของผู้บำเพ็ญวิญญาณนี่แต่อย่างใด หอคอยสีดำขลับที่ลอยอยู่กลางอากาศนั่นต่างหากที่เป็นร่างแท้ของเขา!

ต้องห้ามภูตเซียนไท่ซ่างคือเคล็ดเซียนกลั่นวิญญาณสูงสุด หลัวซิวจึงต้องรู้อยู่แล้วว่าผู้บำเพ็ญวิญญาณส่วนใหญ่ที่แข็งแกร่งมักจะนำวิญญาณดั้งเดิมของตัวเองหลอมรวมเข้ากับสมบัติล้ำเลิศต่าง ๆ แล้วหลอมสร้างภัณฑ์วิญญาณชาตะที่เป็นของตัวเองออกมา

สำหรับผู้บำเพ็ญวิญญาณแล้ว ร่างเนื้อที่เปราะบางเป็นเพียงตัวถ่วง พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีร่างเนื้อ ก็สามารถพเนจรอยู่ในฟ้าดินได้เช่นกัน ในทางตรงกันข้ามร่างกายที่ถูกกลั่นโดยภัณฑ์วิญญาณชาตะกลับแข็งแกร่งกว่าร่างเนื้อมาก

เมื่อเห็นว่าสายตาของหลัวซิวจับจ้องไปทางหอคอยเล็กสีดำขลับ ร่างกายของผู้อาวุโสเงาดำก็สั่นสะดุ้งครั้งหนึ่ง ถ้าเกิดพ่อทูนหัวคนนี้ใช้ดาบฟันตัวเองครั้งหนึ่ง เช่นนั้นชีวิตอันแก่ชราของตนต้องสิ้นสุดลงแน่นอน

หากหลัวซิวรู้ว่าดาบโลหิตหักเซียนทรงพลังเช่นนี้ละก็ เขาคงลงมือไปตั้งนานแล้ว เนื่องจากทั้งสองฝ่ายต่างหวาดหวั่นซึ่งกันและกัน ฉะนั้นหลัวซิวถึงไม่มีเจตนาที่จะลงมือตลอดมา

ช่องจิตและญาณเทวร่างมนุษย์ที่โอบล้อมอยู่รอบหอคอยเล็กสีดำขลับมีเป็นร้อยคนเลย ตอนแรกเริ่มหลัวซิวยังไม่ทันได้สังเกตอะไร ทว่าเมื่อเขาลองสังเกตดูอย่างละเอียด ก็สัมผัสออร่าที่คุ้นเคยได้จากหนึ่งในช่องจิตภายในพริบตา

“ยู่หรง!”

หลัวซิวยื่นมือออกไปคว้า ช่องจิตดวงหนึ่งจึงร่วงลงบนมือเขา มีใบหน้าที่งดงามส่องสะท้อนออกมาจากช่องจิตที่บริสุทธิ์แพรวพรายดั่งคริสตัล

ถัดจากนั้นหลัวซิวก็ขยายตัวสำนึกออกไป ก่อนจะเจอร่างกายของฉียู่หรงที่กำลังนอนอยู่ในกลุ่มคนตรงห้องโถงใหญ่

“มึงช่างกล้าหาญยิ่งนัก แม้แต่คนของกูมึงก็กล้าแตะต้องอย่างนั้นรึ?”หลัวซิวตะคอกอย่างเยือกเย็น ขณะที่จ้องมองไปทางผู้อาวุโสเงาดำ มีจิตสังหารที่รวดเร็วและเฉียบคมทะลุออกมาจากแววตา

จบแล้ว!

ผู้อาวุโสเงาดำตกใจกลัวจนไม่ใช่แค่ร่างกายสั่นเทา แต่แทบจะอกแตกตายแล้ว ครั้งนี้หอคอยเล็กสีดำขลับนั่นก็สั่นเทาขึ้นมาเช่นกัน อย่างไรเสียหอคอยนั่นต่างหากที่เป็นร่างแท้ของเขา คือภัณฑ์วิญญาณชาตะของเขา

“นายท่านได้โปรดไว้ชีวิตด้วย นายท่านได้โปรดไว้ชีวิตด้วยขอรับ ข้าน้อยไม่ทราบจริง ๆ ว่าแม่นางคนนี้เป็นคนของท่าน……”

มีใบหน้าของผู้อาวุโสคนหนึ่งปรากฏบนหอคอยสีดำขลับ เขาลุกลนจนแทบจะร้องไห้แล้ว

“อย่ามาพูดจาไร้สาระกับกู บอกกูมาว่าต้องทำอย่างไรช่องจิตของนางถึงจะกลับคืนสู่ร่าง”หลัวซิวพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“ช่องจิตของนางถูกข้าเกี่ยวออกมาด้วยวายุพรากวิญญาณ ขอแค่นำช่องจิตของนางสัมผัสกับร่างกาย ช่องจิตก็จะกลับเข้าที่เองขอรับ และนางก็จะฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเก่า”ใบหน้าที่ปรากฏบนหอคอยสีดำขลับพูดติด ๆ ขัด ๆ

เงาร่างหลัวซิวกระพริบทีหนึ่ง ปรากฏข้างกายฉียู่หรงโดยตรง ก่อนจะนำช่องจิตวางไว้ตรงหว่างคิ้วของนาง

เวิ่ง!

มีรัศมีดวงหนึ่งกระพริบผ่านไป ถัดจากนั้นช่องจิตของฉียู่หรงก็หายเข้าไปตรงกลางหว่างคิ้วนาง ต่อมาหลัวซิวก็เห็นว่าขนตาของนางสั่นเบา ๆ

“ท่านชาย!”

เสี้ยววินาทีที่ฉียู่หรงลืมตาขึ้นมา นางก็โอบกอดหลัวซิวเอาไว้ ขณะที่ช่องจิตของนางถูกวายุพรากวิญญาณเกี่ยวออกไป นางคิดว่าชาตินี้ตนไม่มีวันได้พบเขาอีกแล้ว

แม้นขณะที่ยอมเสี่ยงตายกลับมายังโลกร้าง นางก็เตรียมใจเผชิญหน้ากับความตายแล้ว ทว่าก่อนจะลาลับไป นางก็อยากเจอหลัวซิวอยู่ ต่อให้ได้พูดกับเขาแค่ประโยคเดียวแล้วต้องตาย นางก็สามารถตายไปได้โดยไร้ความเสียดาย

นางไม่มีวันลืมคำพูดที่เฟยเสว่พูดไว้ก่อนตายเลย นางกลัวว่าวันหนึ่งตนก็จะเป็นอย่างเฟยเสว่ มาตรแม้นว่าตายไปแล้ว ก็ไม่มีโอกาสได้พูดคำว่าข้ารักเจ้ากับคนรักในใจตน

หลัวซิวไม่ได้พูดอะไร ผู้บำเพ็ญวิญญาณของหอคอยสีดำขลับจึงถือว่าเขายอมรับแล้ว เห็นเพียงหอคอยสีดำผันเป็นแสงทมิฬดวงหนึ่ง หายวับไปภายในเสี้ยววินาที

จากการที่หอคอยสีดำขลับหายไป ตำหนักดำที่อยู่รอบ ๆ ก็หายไปเช่นกัน ช่องจิตและญาณเทวเหล่านั้นล้วนถูกร่างดั้งเดิมเรียกหา บินกลับเข้าร่าง จิตญาณกลับเข้าที่

เจ้าของช่องจิตทั้งหลายล้วนมีผลการฝึกตนต่ำกว่าประมุขเต๋า อยู่ช่วงระหว่างมหาจักรพรรดิยุทธ์เก้ากงล้อถึงผู้สูงส่ง ส่วนกลุ่มคนที่สามารถผนึกรวมญาณเทวออกมาได้นั้น ต่ำสุดก็อยู่ในแดนประมุขเต๋า มีหนึ่งคนยิ่งบรรลุถึงประมุขเต๋าช่วงปลาย

“ขอบพระคุณนายจ้าวซิวหลัวอย่างยิ่งที่ช่วยชีวิตข้าน้อยไว้”

คนแรกที่ฟื้นขึ้นมาคือประมุขเต๋าช่วงปลายคนนั้น นั่นคือชายวัยกลางคนที่เส้นผมขาวเทาคนหนึ่ง หลัวซิวเคยเจอเขาในสมาคมเต๋าในสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนหวงเมื่อคราวก่อน ซึ่งเขาไม่ได้อยู่ใต้บังคับบัญชาของมกุฎเต๋าคนใด ถือเป็นผู้บำเพ็ญตนอิสระคนหนึ่ง

“ผู้เพื่อนยุทธ์เกรงใจเกินไปแล้ว ข้าน้อยยังมีธุระนิดหน่อย หวังว่าอนาคตจะได้พบกันอีก”หลัวซิวพยักหน้า ก่อนจะเรียกเข็มทิศสาส์นเต๋าออกมา แล้วหายไปพร้อมกับฉียู่หรง

หลัวซิวเพิ่งจากไป คนอื่นที่เหลือก็ต่างพากันฟื้นคืนมา แม้ช่องจิตจะถูกวายุพรากวิญญาณเกี่ยวออกไปจากตัวหยั่งรู้ แต่พวกเขาทุกคนล้วนมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตำหนักดำในเมื่อครู่อย่างชัดเจนเลย ฉะนั้นจึงทราบเช่นกันว่านายจ้าวซิวหลัวแห่งโลกร้างท่านนั้นเป็นผู้ช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้

“ที่แท้ดาบเล่มนั้นก็มีนามว่าดาบโลหิตหักเซียนอย่างนั้นหรือ? ข้าแค่เคยได้ยินว่านายจ้าวซิวหลัวได้รับดาบฉกรรจ์สุดหล้าแห่งโลกใต้ดินเก้าดาว ดูท่าดาบใหญ่เล่มนั้นก็มีภูมิฐานอยู่นี่!”

“ใช่แล้ว ใช้คำว่าหักเซียนมาตั้งเป็นชื่อ หรือจะเป็นดาบฉกรรจ์ที่สามารถสังหารเซียน? ไม่อย่างนั้นจะสามารถทำให้คนที่เกี่ยวช่องจิตและญาณเทวของเราออกไปตกใจจนสภาพเหมือนหมาได้อย่างไร?”

ผู้คนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ในจำนวนคนทั้งหมด มีความคิดละโมบกระพริบผ่านไปในแววตาของประมุขเต๋าบางคน พวกเขาถูกขังอยู่ในนี้มาระยะหนึ่งแล้ว จึงยังไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกร้าง

เมื่อเลี่ยเทียนฟื้นตื่นขึ้นมา หลัวซิวก็เพิ่งจากไปเช่นกัน แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่าขณะที่หลัวซิวจากไป เขาจะไม่สนใจตนเองเลย

การที่สามารถฝึกถึงแดนประมุขเต๋า อีกทั้งเป็นหนึ่งในสวรรค์ทั้ง 12 แห่งไท่ชู เลี่ยเทียนย่อมไม่ใช่คนโง่อยู่แล้ว การที่หลัวซิวทำเช่นนี้นั้น เห็นได้ชัดเจนเลยว่าหลัวซิวต้องการแบ่งแยกจุดยืนกับเขา นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปต่างคนต่างไม่ติดค้างกันแล้ว

ประมุขเต๋าเลี่ยเทียนก็อธิบายไม่ถูกเช่นกันว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่ไม่ว่ายังไงจิตใจก็รู้สึกผิดต่อหลัวซิวเล็กน้อยอยู่ อย่างไรเสียถ้าเกิดไม่ใช่เพราะหลัวซิวช่วยเขาตามหาน้ำอมฤตเทียนอี การที่เขาจะหลอมสร้างดั้งเดิมกลับคืนมาใหม่นั้น เป็นเรื่องที่ยังต้องรออีกนานแสนนานมาก

ทว่าหลังจากเขาตกลงรับใช้หลัวซิวหนึ่งหมื่นปี กลับไม่ได้ช่วยเหลือหลัวซิวมากเท่าไหร่นัก ทางตรงกันข้ามกลับทำเรื่องราวบางอย่างไม่ถึงใจเลย

แต่เลี่ยเทียนก็ไม่คิดว่าตัวเองมีความผิดอะไรเช่นกัน การตอบแทนพระคุณของหลัวซิวมีต่อตัวเองมันสำคัญมากก็จริง ทว่าความเป็นความตายของเขาย่อมต้องสำคัญกว่าบุญคุณที่กล่าวถึงอยู่แล้ว

บางทีนี่ก็คือทางเดินปณิธานที่แตกต่างกัน ทำให้ไม่อาจหารือด้วยกันได้ ด้วยเหตุนี้แนวคิดของทั้งสองฝ่ายจึงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ฉะนั้นหลัวซิวจึงเลือกที่จะไม่สนใจเขาซะเลย แดนศักดิ์สิทธิ์ซิวหลัวในปัจจุบันก็ไม่ขาดแคลนประมุขเต๋าอย่างเขาเช่นกัน