มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3060

การตายของจีชูหยาง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้อมูลที่ตระกูลจีปกปิดเอาไว้ แต่บนโลกนี้ มันไม่มีกำแพงใดที่จะสามารถต้านลมได้

หลัวซิวอัญเชิญเข็มทิศสาสน์เต๋า กลายเป็นแสงกล พุ่งตรงไปยังตระกูลจีตามเส้นทางที่จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์บอก

ทันใดนั้น เข็มทิศสาสน์เต๋าก็ส่งสัญญาณสั่นไหวออกมา ในใจของหลัวซิวเกิดลางสังหรณ์ ควบคุมเข็มทิศสาสน์เต๋าให้หยุดลง ทอดสายตามองไปยังที่ไกล ๆ

ลำแสงหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาทันที เผยให้เห็นร่างเงาที่คลุมเครือ รอบ ๆ ร่างนี้ ห้วงเวลาบิดเบี้ยว หมุนเวียนไปด้วยพลังแห่งเพลาอันลึกลับ

“บรรพจารย์จักรภพ!”

หลัวซิวมองแค่ปราดเดียวก็สามารถจำอีกฝ่ายได้ เพราะเขาเคยได้รับชิ้นส่วนใจแห่งศุภร อีกทั้งยังนำชิ้นส่วนสผานกัน กลายเป็นใจแห่งศุภรขนาดเล็ก อีกทั้งยังนำมันผสานรวมเข้าในเข็มทิศสาสน์เต๋าด้วย

แต่บรรพจารย์จักรภพควบคุมใจแห่งศุภร ดังนั้นวินาทีที่บรรพจารย์จักรภพปรากฏตัวขึ้น เข็มทิศสาสน์เต๋าจึงได้มีปฏิกิริยาขึ้น

สำหรับบรรพจารย์จักรภพ จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ย่อมคุ้นเคยอย่างดี ท่ามกลางวันคืนอันยาวนาน ข่าวลือมากมายต่างบอกว่าเขากับบรรพจารย์จักรภพเป็นทั้งอาจารย์ทั้งสหาย ถือเป็นกึ่งศิษย์ของบรรพจารย์จักรภพ

ฉินจ้านและตู๋กูติดตามมกุฎเต๋าหวูจี๋ ก็เคยได้เข้าพบบรรพจารย์จักรภพ

เพราะฉะนั้นเมื่อบรรพจารย์จักรภพปรากฎตัวขึ้น นอกจากหลัวซิวแล้ว อีกสามคนที้เหลือต่างก็กำมือทำความเคารพ

“เฉิงอัน ไม่เจอกันนาน” บรรพจารย์จักรภพมองไปยังจ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ปราดหนึ่ง หลายคนต่างคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นดีมาก แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น。

จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์สวีเฉิงอันเคยร้องทุกข์กับหลัวซิว ตลอดเวลาที่ผ่านมาบรรพจารย์จักรภพต้องการที่จะควบคุมเขาไว้ในกำมือ หากไม่ใช่ว่าถูกตวบคุมโดยบรรพจารย์จักรภพ บางทีเขาอาจจะบรรลุแดนมกุฎเต๋าไปเนิ่นนานแล้ว

แน่นอนว่า ถึงแม้จะไม่มีบรรพจารย์จักรภพ ก็ยังมีมกุฎเต๋าคนอื่น ๆ พยายามที่จะควบคุมเขา ถึงอย่างไรพรสวรรค์ในการสำรวจโชคชะตานั้น ในขณะที่มันสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้อื่น ในเวลาเดียวกันก็ทำให้ทุกคนอยากจะครอบครองความสามารถนี้ไว้ในมือของตนด้วย

สวีเฉิงอันไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด เขาเลือกแล้วที่จะร่วมมือกับหลัวซิว เช่นนั้นระหว่างบรรพจารย์จักรภพแล้วย่อมไม่มีความจำเป็นต้องแสร้งแสดงความนอบน้อมและคล้อยตามต่อไปอีกแต่อย่างใด เมื่อไปจากพิภพจักรวาลแห่งนี้ไปยังโลกาเซียน สู่โลกอันกว้างใหญ่ นั่นจึงจะเป็นสิ่งที่เขาตามหาในชีวิตนี้

สำหรับสวีเฉิงอันที่ไม่สนใจตนนั้น บรรพจารย์จักรภพก็ไม่ได้แสดงอาการโมโหแต่อย่างใด หันกลับไปมองฉินจ้านและตู๋กูอีกครั้ง “ดูแล้วพวกเจ้าคงจะหลุดพ้นจากการควบคุมของหวูจี๋แล้ว”

ระหว่างที่พูดนั้น ดวงตาของบรรพจารย์จักรภพก็รี่ลงเล็กน้อย ในสถานการณ์ที่หวูจี๋แข็งแกร่งมากนั้น เขาก็เคยถูกฝังวิญญาณต้องห้าม ดังนั้นบรรพจารย์จักรภพจึงรู้อย่างลึกซึ้งถึงความทรงพลังของวิญญาณต้องห้าม

สำหรับที่เขาไม่ได้ถูกคุกคามโดยวิญญาณต้องห้าม เป็นเพราะเขาใช้พลังแห่งเพลาของใจแห่งศุภร เพื่อระงับตัวต้องห้ามในร่างกายของเขาไว้ชั่วคราว

ถึงอย่างไรการระงับไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่แท้จริง วิญญาณต้องห้ามเช่นนั้นมาจากมือของราชาเซียน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขายังไม่พบวิธีแก้ได้เลย

จนกระทั่งบัดนี้ สายตาของบรรพจารย์จักรภพจึงตกลงบนร่างของหลัวซิวผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงท่านนี้ เขาตามค้นหาการเหนี่ยวนำของใจแห่งศุภรมาถึงที่นี่ นั่นก็คือมาหาหลัวซิวนั่นเอง

“ข้ารู้ว่าชิ้นส่วนหนึ่งของใจแห่งศุภรอยู่กับเจ้า จะส่งมาให้ข้าได้หรือไม่?” บรรพจารย์จักรภพจ้องมองหลัวซิวแล้วเอ่ยพูด

ก่อนช่วงเวลาอันยาวนานไร้ที่สิ้นสุด หลังจากที่ราชาเซียนหยุนหลงตายไป มกุฎเต๋ามากมายก็เคยก่อการต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่ออัญมณีดั้งเดิม

อัญมณีดั้งเดิมแม้จะทรงพลังก็ตาม แต่ก็ใช่ว่าจะไร้เทียมทาน ท่ามกลางมหาสงครามนั้น ใจแห่งศุภรที่เต็มไปด้วยธรรมเวชเพลาก็ถูกจับจับตามอง ดังนั้นความเสียหายจึงค่อนข้างมาก

กองกำลังจ่างเทียนตี้ภายใต้การบังคับบัญชาของมกุฎเต๋าสังสารวัฏก็ออกตามหาชิ้นส่วนศุภรไปทั่วทุกโลกาในจักรวาล ด้วยความคิดที่ว่าวันใดวันหนึ่งจะสามารถแย่งเอาใจแห่งศุภรมาอยู่ในมือได้

นำชิ้นส่วนผสานเข้ากับใจแห่งศุภร เช่นนั้นธรรมเวชเพลาของใจแห่งศุภรก็จะฟื้นฟูบริบูรณ์ ต่อไปเมื่อกลายเซียนมรรคผลแล้ว ใจแห่งศุภรที่เต็มไปด้วยธรรมเวชเพลาก็จะเพิ่มระดับตามไปด้วย กลายเป็นภัณฑ์เซียน พลังแห่งเพลาก็จะบรรลุพลังงานระดับวิถีเซียน

ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางชาวเซียน คนที่สามารถควบคุมพลังแห่งเพลาได้นั้นก็มีไม่มาก ไม่ว่าสมบัติชิ้นใดที่เต็มไปด้วยพลังแห่งเพลา ราคาของมันก็ไม่อาจจะประเมินได้

สำหรับบรรพจารย์จักรภพ หลัวซิวไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีแต่อย่างใดเลยแม้แต่น้อย แม้ว่ามหาจักรพรรดิยุทธ์โจ้เทียนรวมถึงเทียนหย่งต่างก็เป็นลูกหลานของบรรพจารย์จักรภพ แต่สำหรับบรรพจารย์จักรภพแล้ว พวกเขาก็เป็นเพียงแค่หมาก หมากที่สามารถละทิ้งหรือส่งไปตายได้ทุกเวลา

ชิ้นส่วนศุภร คือสิ่งที่เทียนหย่งทิ้งเอาไว้ให้เขา หลัวซิวย่อมไม่มีทางมอบให้เขาอย่างแน่นอน

“ข้าจะไม่มอบมันให้เจ้า เอาใจแห่งศุภรในมือของเจ้าส่งมาให้ข้า” หลัวซิวพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ว่าอย่างไรนะ?”

บรรพจารย์จักรภพชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งเขาคิดว่าตนได้ยินผิดไป เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่มอบชิ้นส่วนศุภรส่งคืนให้เขาก็เรื่องหนึ่ง แต่ยังคิดจะแย่งชิงใจแห่งศุภรในมือของเขาอีกหรือ?

“หลัวซิว เจ้าเกินไปแล้ว!”

น้ำเสียงของบรรพจารย์จักรภพแฝงไปด้วยความโมโห “อย่าได้ผยองไปว่ามีดาบหักเซียนก็จะสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการได้ พลังของธรรมเวชเพลาไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถจินตนาการได้!”

ควบคุมธรรมเวชเพลาของใจแห่งศุภร หากไม่ใช่ว่าในตอนนั้นถูกหวูซินและมกุฎมังกรอิมเอี๊ยงลอบทำร้าย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะต้องเป็นหนึ่งในมกุฎเต๋าที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอน

ถึงแม้ท่ามกลางมกุฎเต๋า ผลการฝึกตนของเขาจะไม่สูง เป็นเพียงแค่มกุฎเต๋าช่วงปลาย แต่อาศัยความลึกลับของธรรมเวชเพลา เขาก็สามารถไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใด

“เช่นนั้นก็ไม่มีสิ่งใดต้องพูดอีก”

หลัวซิวก็คร้านจะพูดไร้สาระต่อ ยกมือขึ้นจับ ดาบหักเซียนก็พลันปรากฏขึ้นในมือ โบกสะบัดออกไป

สำหรับดาบหักเซียน บรรพจารย์จักรภพหากจะพูดว่าไม่เป็นกังวลก็คงเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่เขาเชื่อว่าอาศัยธรรมเวชเพลาของตนก็สามารถต้านไว้ได้

ใจแห่งศุภรที่มีรูปร่างเหมือนลูกแก้วทรงเพชรลอยขึ้นเหนือศีรษะ เวลาของห้วงดาราโดยรอบดูเหมือนจะช้าลงอย่างถึงที่สุด ดวงแสงดาบของดาบหักเซียนภายใต้ผลกระทบของพลังแห่งเพลา ความเร็วถูกลดลงไม่รู้กี่เท่า

ไม่เพียงเท่านั้น พลังแห่งเพลาอันแข็งแกร่งยังสร้างอาณาขึ้นมา ปกคลุมหลัวซิว ซึ่งเป็นพลังที่ย้อนเวลาราวกับจะย้อนกลับสถานะผลการฝึกตนของเขา

“นี่คือสิ่งที่เจ้าเพิ่งพางั้นรึ?”

จนถึงเวลานี้ บรรพจารย์จักรภพจึงได้เข้าใจขึ้นมา ดาบเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่การทดลองเท่านั้น มันไม่ใช่พลังที่แท้จริงของดาบหักเซียนแม้แต่น้อย

ทันใดนั้น หลัวซิวหายตัวไป นัยน์ตาของบรรพจารย์จักรภพก็พลันหดลง แต่กลับไม่สามารถรู้สึกได้ถึงการสั่นไหวของของปริภูมิได้แม้แต่น้อย

ผุ!

ช่วงเวลาต่อมา ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นผ่านร่างกายของเขา ทำให้รูม่านตาของบรรพจารย์จักรภพกว้างขึ้น เขาก้มศีรษะลงและเห็นดาบยาวสีเลือดแทงทะลุร่างกายของเขา

“นี่…… นี่มัน…… เป็นไปได้อย่างไร?” ใบหน้าของบรรพจารย์จักรภพเต็มไปด้วยความยากที่จะเชื่อ เขาไม่อาจสังเกตเห็นได้เลยว่าหลัวซิวปรากฏอยู่ข้างหลังเขาได้อย่างไร?

นอกเสียจากเขาจะกลายเซียนแล้ว ไม่เช่นนั้นจะไม่มีความผันผวนของปริภูมิระหว่างการเทเลพอร์ตได้อย่างไร?

เมื่อถูกดาบหักเซียนแทงทะลุจากด้านหลังความน่าหวาดกลัวของเจตนาสังหารดาบฉกรรจ์สุดหล้าเล่มนี้ ก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายของบรรพจารย์จักรภพ

เพียงแค่หลัวซิวขยับความคิดเพียงเล็กน้อย เจตนาสังหารอันน่าสะพรึงของดาบหักเซียนก็จะบดขยี้ร่างกายของบรรพจารย์จักรภพ ทำลายวิญญาณดั้งเดิมของเขาจนสิ้น

“ครั้งนี้ ข้าไม่สังหารเจ้า”

ในตอนที่บรรพจารย์จักรภพคิดว่าตนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยนั้น หลัวซิวก็กลับพูดออกมาประโยคหนึ่ง

“เจ้าไม่สังหารข้า?” บรรพจารย์จักรภพชะงักไปในตอนแรก ทันใดนั้นก็เอ่ยปากถาม “เจ้ามีเงื่อนไขใด?”

ดำรงอยู่มาหลายปีนับไม่ถ้วน บรรพจารย์จักรภพย่อมรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปล่อยเขาไปได้อย่างไร้เหตุไร้ผลเป็นแน่

“ข้าต้องการเพียงใจแห่งศุภร” เสียงที่เยือกเย็นของหลัวซิวดังขึ้นมาจากด้านหลัง

ได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาของบรรพจารย์จักรภพก็พลันมืดหม่นลงในทันที เขารู้อยู่ก่อนแล้วว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ก็เหมือนกับที่เขาต้องการ ชิ้นส่วนศุภรบนตัวของหลัวซิวเพื่อทำให้ใจแห่งศุภรฟื้นฟูอย่างสมบูนณ์ หลัวซิวก็ต้องการใจแห่งศุภรของเขาเช่นกัน ต้องการอัญมณีดั้งเดิมที่เต็มไปด้วยธรรมเวชเพลาชิ้นนี้

หากมีทางเลือก บรรพจารย์จักรภพยินยอมที่จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แต่กลับไม่อยากมอบใจแห่งศุภรให้ เพราะเขารู้ดีว่า หากสูญเสียใจแห่งศุภรไป ความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงอย่างมหาศาล เพราะว่าเขาสัมผัสรู้ธรรมเวชเพลา ยังไม่ถึงแดนบริบูรณ์

ไม่มีใจแห่งศุภร อาศัยเพียงตัวเขาเองเพื่อสัมผัสรู้ เกรงว่าในชาตินี้ของเขาก็อย่าได้คิดว่าจะบรรลุถึงแดนบริบูรณ์

แต่อย่างไรก็ตามในเวลานี้วินาทีนี้ เขาไม่ได้มีทางเลือกใด ๆ เลย

ความขมขื่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของบรรพจารย์จักรภพ เขานึกเสียใจในที่มาหาเรื่องหลัวซิว เขารู้สึกหงุดหงิดใจตนเองว่าเหตุใดถึงได้คิดผยองถึงขั้นที่คิดว่าจะสามารถปราบปรามไอ้หนุ่มปีศาจผู้นี้ได้ด้วยธรรมเวชเพลา

เมื่อใจแห่งศุภรถูกมอบออกไป เช่นนั้นอาศัยเพียงตัวเขาเองเพื่อควบคุมพลังแห่งเพลา มันไม่สามารถควบคุมตัวต้องห้ามท่ามกลางวิญญาณได้เลย ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะเลือกอย่างไรในเวลานี้ ต่างก็เป็นเส้นทางแห่งความตายทุกทาง