มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3106

สลักลายค่าย กระแสสัมผัสตัดขาดจากโลกาภายนอก ซ่อนเร้นอยู่ในป่าไม้โบราณ

เมื่ออยู่ในโลกเซียน หลัวซิวเข้าใจดีมาก ๆ ว่าศักยภาพ ณ ปัจจุบันของตัวเองยังอ่อนมาก มีเพียงบรรลุเป็นเซียน เขาถึงจะถือว่ามีต้นทุนพื้นฐานในการยืนหยัดอยู่ในโลกเซียน

ภายในถ้ำที่ธรรมดาเรียบง่ายแห่งหนึ่ง หลัวซิวยกมือโบกครั้งหนึ่ง ต้นโอสถเซียนจำนวนมากก็บินออกมา แล้ววางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบตามชนิดต่าง ๆ

“ตงฟางหยุนอี ภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์ เรื่องนี้ข้าจดจำไว้แล้ว!”

มีจิตสังหารที่รวดเร็วและเฉียบคมกระพริบผ่านไปในแววตาหลัวซิว เขาเข้าใจดีมากว่าตนยังไม่มีต้นทุนที่จะต่อกรกับภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเลือกที่จะซ่อนเร้น แล้วยกระดับผลการฝึกตน

เทพธิดาหยู่โม่เคยให้ม้วนหยกเขาหนึ่งชิ้น ซึ่งภายในมีการบอกเล่าถึงความรู้ทั่วไปในโลกเซียน ซึ่งในความรู้ทั้งหมดก็ได้กล่าวถึงเช่นกันว่าภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์คือสถานบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์ และเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นหนึ่งในหกเผ่าแห่งลูกดึกดำบรรพ์เช่นกัน

หกเผ่าในยุคบรรพกาล ไท่ซ่างถูกจัดเป็นอันดับหนึ่ง ในยุคบรรพกาลเป็นยุคสมัยของเผ่าไท่ซ่าง และเป็นยุคสมัยของจักรพรรดิเซียนไท่ซ่างเช่นกัน

ส่วนเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์กลับเป็นเจ้าแห่งวงการในยุคโบราณก่อน ซึ่งมีจักรพรรดิเซียนภูตศักดิ์สิทธิ์ตนหนึ่งอุบัติขึ้นมา แล้วกลายเป็นผู้ไร้เทียมทานในใต้หล้า!

สูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง หลัวซิวระงับสภาพจิตใจที่ขึ้น ๆ ลง ๆ ของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะหยิบแก่นสารไฟลายเมฆีชั้นยอดชิ้นนั้นออกมาเป็นอันดับแรก

“เวิ่ง!”

มีเพลิงอัคคีไร้สีจนเสมือนไร้รูปดวงหนึ่งบินออกมาจากร่างกายหลัวซิว เพลิงอัคคีลุกโชนครั้งหนึ่ง ก็ทำการม้วนเก็บแก่นสารไฟลายเมฆีไปแล้ว

เพียงพริบตาเดียว อัคคีไร้ลักษณ์ก็สั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างรุนแรง พละแก่นสารไฟทั้งหลายค่อย ๆ ถูกอัคคีไร้ลักษณ์ดูดกลืนกลั่นแปร ทำให้หลัวซิวสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนเลยว่าอัคคีไร้ลักษณ์กำลังวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง

ปริมาตรของแก่นสารไฟลายเมฆีหดเล็กลงอย่างไม่หยุดหย่อน หลังจากพละแก่นสารไฟทั้งหมดถูกกลั่นแปรแล้ว ก็เหลือแค่เพียงเศษซากชิ้นส่วนร่วงตกลงบนพื้น

มีแสงเซียนแย้มบานออกมาจากอัคคีไร้ลักษณ์ หลังจากแสงเซียนปรากฏ มันก็หายวับไป เพลิงอัคคีกลับไปอยู่ในสภาพไร้รูปอีกครั้ง ซึ่งตัวสำนึกและเนื้อตาเปล่ามองเห็นได้ยากมาก มีเพียงหลัวซิวเท่านั้นที่สามารถสัมผัสการคงอยู่ของมันได้อย่างชัดเจน

อัคคีไร้ลักษณ์วิวัฒนาการเป็นเซียนอัคคีไร้ลักษณ์ จึงมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหลัวซิว ก่อนที่เขาจะพลิกมือหยิบเตายาที่เพิ่งซื้อได้ออกมา

เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบปีแล้ว ส่วนหลัวซิวที่อยู่ในสีมาเพลากลับใช้เวลาไปหนึ่งพันกว่าปีแล้ว

เขากลั่นโอสถเซียนได้เยอะมาก ในจำนวนโอสถทั้งหมด ส่วนมากจะเป็นโอสถเซียนที่ใช้เพื่อยกระดับผลการฝึกตนอย่างโอสถเซียนอวิ้นหยาง

อย่างไรก็ตามจากการที่เขากินโอสถชนิดหนึ่งยิ่งมาก ร่างกายเขาจึงค่อย ๆ เกิดการดื้อยา ทำให้สามารถดูดซับฤทธิ์ยาได้แค่สามในสิบ

กระทั่งต่อมา หลัวซิวก็กินโอสถเซียนอวิ้นหยางจนไม่เกิดประสิทธิผลใด ๆ อีกต่อไปแล้ว หากกินต่อก็มีแต่จะสิ้นเปลืองเปล่า ๆ

เมื่อเปรียบเทียบกับระดับความยากในการยกระดับผลการฝึกตน ญาณเทวของหลัวซิวแปรเซียนถึงสิบส่วนแล้ว ญาณเทวกลายเป็นภูตเซียน ทำให้มีแสงเซียนแย้มบานแล้วส่องสว่างไปทั่วตัวหยั่งรู้

ตบะมาเป็นพันปี ในที่สุดผลการฝึกตนของหลัวซิวก็กลายเป็นจิตเซียนเก้าส่วนแล้ว เหลืออีกแค่ก้าวเดียวก็สามารถบรรลุเป็นเซียนแล้ว

อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เขาพยายามลองทลายจุดตีบตัน ล้วนจะสัมผัสได้ถึงแรงต้านทานที่ยิ่งใหญ่ ประตูแห่งกฎเกณฑ์ของวิถีเซียนหนักแน่นอย่างยิ่ง เขาถึงขั้นทลายติดต่อกันห้าครั้ง แต่ก็ไม่สามารถทลายได้สำเร็จ

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่หลัวซิวเจอจุดตีบตัน เขาก็จะทลายมันอย่างกล้าหาญเสมอ ซึ่งไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นมาก่อน

“หรือจะเป็นเพราะร่างศักดิ์สิทธิ์หวูจี๋ไท่ซ่างของข้าแข็งแกร่งมากเกินไป?”

หลัวซิวขมวดคิ้วแน่นเป็นปม เขายังไม่บรรลุสู่แดนเซียน ทว่าเนื่องจากฝึกร่างศักดิ์สิทธิ์หวูจี๋ไท่ซ่าง ร่างเนื้อของเขากลับก้าวเข้าสู่ระดับเซียนแล้ว ซึ่งมีร่างเนื้อที่เทียบทัดร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์

เมื่อร่างกายยิ่งแข็งแรง ก็หมายความว่ารากฐานยิ่งลึกซึ้ง เช่นนั้นเมื่อการทลายผลการฝึกตนเจอจุดตีบตัน ประตูแห่งกฎเกณฑ์ก็จะยิ่งแข็งแกร่ง

สำหรับผู้อื่นแล้ว แรงต้านทานประเภทนี้แทบจะทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวังเลยทีเดียว แต่หลัวซิวกลับไม่รู้สึกแบบนั้น ในทางตรงกันข้ามเขากลับอยากให้ประตูแห่งกฎเกณฑ์ของตัวเองแข็งแรงมากกว่านี้ เช่นนั้นขอแค่เขาสามารถบรรลุ ศักยภาพก็จะยิ่งแข็งแกร่ง

“การกลายเซียนเป็นการกระโดดของระดับชีวิต ซึ่งเป็นเช่นเดียวกับปุถุชนทั่วไปแปรเปลี่ยนเป็นเทพมาร”

ความล้มเหลวที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่ได้ทำให้หลัวซิวท้อถอยแต่อย่างใด เนื่องจากเขาเชื่อว่าตัวเองไม่มีทางถูกพันธนาการอยู่ในขั้นนี้ เขาต้องสามารถบรรลุเป็นเซียนได้อย่างแน่นอน

ทุกอย่างดำเนินการไปตามนี้ เวลาล่วงเลยไปอีกห้าปี หลัวซิวสามารถกลั่นโอสถเซียนระดับดินออกมาได้แล้ว มากไปกว่านั้นคือยังสามารถกลั่นโอสถเซียนระดับดินชั้นยอดออกมาได้ด้วย

“โครม!”

ระยะเวลา 15 ปีในโลกาภายนอกเท่ากับหนึ่งพันห้าร้อยปีในสีมาเพลา การสั่งสมและตกตะกอนที่ยาวนานปะทุอย่างรุนแรง ทำให้มีพลังออร่าที่มากมายมหาศาลพรั่งพรูไปทั้งป่าไม้โบราณ

ภายในถ้ำอันเรียบง่ายที่มีลายค่ายสลักอยู่ ปริภูมิสั่นสะเทือน มีพลังออร่าที่แข็งแกร่งตลบฟุ้งออกมาจากร่างกายหลัวซิว ทั้งยังมีแสงเซียนแย้มยานออกมาจากตัวเขาด้วย ราวกับกระบี่แห่งรัศมีเทว ราวกับเพลิงอัคคีวิถีเซียน