มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 311

หลัวซิวเพิ่งพบว่า หลังจากที่ตนหลอมรวมเป็นหนึ่งกับลูกแก้วความเป็นตาย ตลอดเกือบสามปีที่ผ่านมานี้ เขาล้วนใช้ชีวิตไปกับการเข่นฆ่าต่อสู้และฝึกฝนด้วยความยากลำบาก

ไม่เคยมีเสี้ยววินาทีไหน ที่ชีวิตของเขาผ่อนคลายเหมือนกับตอนนี้มาก่อน เดินทางอยู่ใกล้แดนตันแห่งความเป็นตายนับครั้งไม่ถ้วน แสวงหาโอกาสที่การบรรลุแต่ละขั้น เพียงเพื่อให้ตนแปรเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ปกป้องญาติมิตรของตน และปกป้องทุกอย่างที่ตนต้องการ

การต่อสู้บนเส้นทางแห่งความเป็นความตายที่น่าตกตะลึงนี้ มีเพียงตัวหลัวซิวที่รู้ดี แต่เขากลับพูดอย่างชัดเจน ไม่อยากให้เหยียนเยว่เอ๋อร์เป็นกังวล

แต่ว่า เหยียนเยว่เอ๋อร์เป็นคนฉลาดระดับไหน? มีหรือที่เธอจะไม่รู้ว่าหลัวซิวกำลังคิดอะไร?

หลังจากผ่านไปสองวัน เหยียนเย่ว์เอ๋อร์อาศัยยาวิญญาณหยินหยาง ฟื้นบาดแผลของเทพจิตจนหาย

เพราะบาดแผลเทพจิตเป็นมานานไม่หายสักที จึงทำให้ผลการฝึกตนของเธอไม่สามารถกลับไปอยู่ในขั้นสูงเหมือนเมื่อก่อนในครั้งเดียว ทำได้เพียงฟื้นตัวกลับไปยังแดนจักรพรรดิยุทธ์ขั้น2

นี่เป็นเพราะยาวิญญาณหยินหยางที่หลัวซิวกลั่นออกมานั้นเป็นยาบริสุทธิ์ที่ไม่มีสิ่งแปลกปลอม มิเช่นนั้นอยากมากเธอก็สามารถฟื้นตัวกลับไปถึงแค่แดนจักรพรรดิยุทธ์ขั้น1 ถึงขั้นมีความเป็นไปได้ว่าอาจจะลดจากจักรพรรดิยุทธ์ไปยังราชายุทธ์ขั้น9

ไม่ได้กลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของตนมานานแล้ว หลังจากบาดแผลเทพจิตของเหยียนเยว่เอ๋อร์หายดี หลัวซิวนั่งค่ายวาร์ป จากเขตการปกครองหยุนหลง มายังเมืองชิงหยุน

บรรยากาศในลานสวนรื่นรมย์ พ่อกับแม่ผมขาวอย่างเห็นได้ชัด

หลัวซงหลินผู้เป็นพ่อ ดื่มชาและตากแดดอยู่ในสวน ส่วนแม่อุ้มหลานของตนอยู่ข้างๆ เสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ดังก้องไปทั่วสวน

ตอนที่หลัวซิวปรากฏตัวในสวน คล้ายเวลาหยุดเดิน

"ซิว?" ในสายตาของพ่อกับแม่ ทอประกายด้วยน้ำตาแห่งความตื้นตัน

มีเพียงเด็กน้อยที่ร้องอ้อแอ้ ดวงตาเปล่งประกายคู่นั้น มองคนสวมชุดดำด้วยความสงสัยใคร่รู้

ใช้ชีวิตอยู่ด้านนอก ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่จะไม่เป็นห่วง เวลาเกือบสองปีที่ไม่ได้เจอกัน พวกเขาเองก็คิดถึงหลัวซิวอย่างมาก

หลิวชูหยุนผู้เป็นแม่จับมือเหยียนเย่ว์เอ๋อร์แล้วถามสารทุกข์สุกดิบ แววตาที่มองเธอนั้นอ่อนโยนอย่างมาก คล้ายแววตาที่มองลูกสะใภ้ของตนอย่างไรอย่างนั้น

สิ่งที่ทำให้หลัวซิวแปลกใจก็คือ เหยียนเยว่เอ๋อร์เองก็ยินดีที่จะพูดคุยกับแม่ของตนมาก ทั้งยังเล่นกับหลานชายของตน กับแม่อีกด้วย

"ลูกคนนี้ สายตาเฉียบแหลม"

อีกด้านหนึ่ง หลัวซงหลินนั่งอยู่ตรงข้ามหลัวซิว ดื่มน้ำชาและพูดคุยกัน

หลัวซงหลินมองหญิงสาวชุดคลุมยาวแดงที่หลัวซิวพากลับมา พยักหน้าและยิ้มด้วยความพอใจ

"สายตาของผมเฉียบแหลมอยู่แล้วครับ ผมได้มาจากพ่อนะครับเนี่ย" หลิวซิวยิ้มแล้วพูด

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลัวซงหลินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง ผ่านไปสองปีแล้ว เด็กน้อยในตอนนั้น เวลานี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

เขาในอดีต คือคนที่เข้าไปเก็บยาสมุนไพรในป่า เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับนักยุทธ์มาบ้าง รับรู้ถึงความอันตราย

คนฝึกยุทธ์ ดูเหมือนจะสวยหรู แต่ความเป็นจริงนั้นเดินมักจะใช้ชีวิตอยู่บนความเป็นความตาย หากไม่ระวังเพียงเล็กน้อย ก็มีโอกาสที่จะวิญญาณบุบสลาย

หลัวซิ่วเอ๋อรืผู้เป็นพี่ได้ยินข่าวหลัวซิวกลับมา เธอเองก็กลับมาที่บ้านพร้อมกับสามี เป็นเรื่องที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว

ตอนกลางคืน พระจันทร์ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า หลัวซิวถือจอกสุรา นั่งอยู่ในสวน

"ถึงแม้ชีวิตของคนทั่วไปจะเรียบง่าย ทว่าครอบครัวก็มีความอบอุ่น ถ้าสามารถเลือกได้ ฉันอยากจะเป็นคนทั่วไป"