มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3133

“ตรีภพ วัฏจักร ลิขิต......”

“ไม่นึกเลยว่าเขาจะมีพรสวรรค์เช่นนี้!”

ดวงตาของอาจารย์ปู่เสวียนแท้เป็นประกายขึ้นมา แม้ว่าเขาจะมีชีวิตมานานแสนนาน ก็ไม่เคยเห็นอัจฉริยะที่น่าทึ่งเช่นนี้มาก่อนเลย

“ยอดอัจฉริยะไร้เทียมทาน ไม่มีเกินกว่านี้อีกแล้ว”

อาจารย์ปู่เสวียนแท้ตกตะลึงอึ้งทึ่งเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าในประวัติศาสตร์อันยาวนานตั้งแต่โบราณมาจนถึงปัจจุบัน ผู้ที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ได้มีน้อยมาก

ในขณะเดียวกัน หลัวซิวที่จมอยู่ในสภาวะตรัสรู้เต๋าคล้ายรู้แจ้งไปถึงจิตวิญญาณ เขารู้สึกว่าตัวเองได้มองเห็นเส้นทางสู่อนาคต

แม้ว่าเส้นทางสายนี้ ปัจจุบันจะดูอ่อนแอราวกับเส้นบาง ๆ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันเป็นเส้นทางสู่อนาคตสูงสุดอย่างแน่นอน

ครั้งหนึ่งเคยสัมผัสรู้ในสถานตรีภพวังทะยานเซียน ครั้งหนึ่งชีวิตเคยตกอยู่ในความสิ้นหวังถึงกับต้องตายแล้วเกิดใหม่

ชาตินี้หลัวซิวฝึกตนมาเป็นเวลาไม่นานนัก แต่โชคชะตาของเขาไม่ธรรมดา ผลสั่งสมของเขาเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก ประสบการณ์ของเขาก็ล้มลุกคลุกคลานลำบากยากเข็ญเกินกว่าที่ผู้คนสามารถจินตนาการ

บางคนบอกว่าจะประสบความสำเร็จได้เพราะความมุมานะ แต่การประสบความสำเร็จเพราะความมุมานะนั้นมิจำเป็นต้องมุมานะฝึกตนเป็นเวลานานแสนนาน เมื่อสะสมจนถึงระดับที่แน่นอนแล้วระเบิดออกมา ล้วนเรียกได้ว่าประสบความสำเร็จเพราะความมุมานะ

หลัวซิวในยามนี้ ก็เป็นเช่นนั้นนั่นเอง

ไท่จี๋แปรผันที่อยู่ในดวงตาของเขาค่อย ๆ สลายไป ลิขิตไท่จี๋อนัตกาล ตรีภพไท่จี๋เสวียนแท้ วงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพที่อยู่ด้านหลังศีรษะของเขา นิมิตทั้งสามอย่างเหมือนว่าไม่ใช่แค่ซ้อนทับกันเท่านั้น แต่ได้เริ่มหลอมรวมเข้าด้วยกันเป็นหนึ่งเดียว

เป็นอยู่เช่นนี้ ไม่รู้ผ่านไปนานเพียงใด นิมิตสลายไป ดวงตาของหลัวซิวกลับสู่ความสงบ ตื่นขึ้นจากสภาวะการตรัสรู้

ตัวเขาในยามนี้ รู้สึกว่าตัวเองร่างกายและจิตใจเบาหวิว เขาได้รับเคล็ดวิชาอันร้ายกาจแขนงหนึ่งจากการตรัสรู้ในครั้งนี้

การตรัสรู้ในครั้งนี้ ที่เขาได้รับมิใช่เพียงเต๋าลิขิตไท่จี๋อนัตกาล และมิใช่แค่เต๋าตรีภพไท่จี๋เสวียนแท้เพียงเท่านั้น แต่เป็นแรงบันดาลใจอันริบหรี่ในการเกิดความเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งเกี่ยวกับเกณฑ์สูงศักดิ์ทั้งสามชนิดอย่างตรีภพ ลิขิต และวัฏจักร

เพียงแรงบันดาลใจอันน้อยนิด ภายใต้อนุมานวิถีไร้ลักษณ์ของเขา ได้กลายเป็นพลังอมตะแขนงหนึ่ง

“ถนนยาวไกล ใจไร้ขอบเขต ยุทธ์ไร้ที่สิ้นสุด ข้าไร้เทียมทาน!”

วินาทีนั้น แสงเทวอันเจิดจรัสไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งทะยานสู่ฟ้า มีภูเขาเต๋าแท้เป็นจุดเริ่มต้น พุ่งสู่กลีบเมฆ ฉีกเส้นขอบฟ้า

นิมิตได้สร้างความตกตะลึงให้กับผู้คนในสำนักเซียนเสวียนแท้ ไม่นานก็มีแสงกลสายแล้วสายเล่าลอยมายังภูเขาเต๋าแท้ ทว่ากลับถูกพลังอันมิอาจต่อต้านกลุ่มหนึ่งขัดขวางเอาไว้ ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถผ่านเข้าไปได้

บนภูเขาเต๋าแท้ หลัวซิวลืมตา มองไปยังอาจารย์ปู่เสวียนแท้ที่จ้องมองเขาอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

พบเพียงว่าในดวงตาของอาจารย์ปู่เสวียนแท้กะพริบไปด้วยแสงอันแวววับ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาที่มุมปาก “จากโบราณกาลมาจนถึงปัจจุบัน มีเพียงไร้ลักษณ์ที่สามารถเข้าใจตรีภพ ลิขิต และวัฏจักรอย่างทะลุปรุโปร่งได้ หรือเจ้าจะเป็นชนเผ่าไท่ช่าง?”

หลัวซิวได้ยินดังนั้น ก็ตะลึงเล็กน้อย ชนเผ่าโบราณทั้งหกไม่ค่อยถูกกันนัก อาจารย์ปู่เสวียนแท้มาจากชนชั้นตระกูลอนัตกาล ไม่แน่อาจเห็นชนเผ่าไท่ช่างเป็นศัตรูก็ได้

“เจ้ามิต้องกังวล ข้ามิได้มีความเกลียดชังต่อชนเผ่าไท่ช่าง เดิมนึกว่านับตั้งแต่มกุฎไท่ซ่างอวี้เลือนหายไป ชนเผ่าไท่ช่างได้สิ้นสุดการสืบทอดไปเสียแล้ว คิดไม่ถึงว่าผ่านมาเป็นเวลายาวนานเช่นนี้ จะโผล่ขึ้นมาอีกหนึ่งคน”

“ข้าถึงกับรู้สึกว่า พรสวรรค์ของเจ้า สติปัญญาของเจ้า ชะตาลิขิตของเจ้า การตระหนักรู้ของเจ้า เหนือกว่ามกุฎไท่ซ่างอวี้ที่อยู่ในยุคโบราณก่อนผู้นั้นเสียอีก

อาจารย์ปู่เสวียนแท้ย้มอ่อน ๆ “แต่เจ้าจักต้องระวังตัว อย่าให้เผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์คนพบสถานะของเจ้าอย่างเด็ดขาด มิเช่นนั้นพวกเขาต้องเล่นงานเจ้าอย่างแน่นอน แม้ว่าจะไม่ได้รับเก้าต้องห้ามไท่ซ่างในตำนานจากเจ้า ก็จะไม่ยอมให้ชนเผ่าไท่ซ่างคนหนึ่งเติบโตขึ้นมา เป็นภัยต่อรากฐานของเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์ในอนาคตอย่างเด็ดขาด”

“น่าเสียดายที่ข้าถูกพวกเขาค้นพบเข้าเสียแล้ว ที่ผู้น้อยเข้ามาหลบซ่อนในสำนักเซียน ก็เพราะได้ถูกเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์ไล่ล่า” หลัวซิวกล่าวอย่างจนใจ

“อ๋อ? เช่นนี้ก็หมายความว่า เผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์ได้ตามหาคนคนหนึ่งพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินไปทั่วภูมิภาคขีดจัตุก็เพื่อตามหาเจ้าเองหรอกหรือ?”

อาจารย์ปู่เสวียนแท้ขมวดคิ้ว “เผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์อวดเบ่งจองหองแต่ไหนแต่ไรมา ยิ่งกว่านั้นภูตศักดิ์สิทธิ์กับไท่ซ่างแทบจะเป็นศัตรูที่ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ข้ามีความกังวลบางอย่าง ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”

หลัวซิวได้ยินดังนั้น ย่อมรู้เป็นธรรมดาว่าอาจารย์ปู่เสวียนแท้เป็นห่วงตระกลอนัตกาลที่อยู่ด้านหลัง แม้เขาจะเดินออกมาจากอนัตกาล แต่หัวใจของเขา ยังคงผูกมัดอยู่กับตระกลอนัตกาล

“แต่หากเจ้าพบกับปัญหาอะไรในอนาคต ก็กลับมาที่นี่ได้”

อาจารย์ปู่เสวียนแท้พลันกล่าวขึ้นมา “ในเมื่อเจ้าได้ตระหนักรู้เต๋าตรีภพไท่จี๋เสวียนแท้ของข้าที่อยู่ที่นี่ได้ เช่นนั้นก็ถือว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้าแล้ว”

“เจ้าคือชนเผ่าไท่ซ่าง มีไร้ลักษณ์ มีเก้าต้องห้าม ข้าเองก็สอนอะไรให้เจ้าไม่ได้ หวังเพียงว่าหากในอนาคตเจ้าได้พบกับอัจฉริยะที่พอจะสืบทอดได้ ให้เจ้าถ่ายทอดไท่จี๋เสวียนแท้ของข้าต่อไป”

หลัวซิวลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เอ่ยขึ้นมา “ผู้น้อยมีบางเรื่องอยากขอร้อง”

“เรื่องอันใด?”

เรียบเรียงคำพูดสักพัก หลัวซิวก็ได้บอกกล่าวเรื่องของลู่ฝานออกมา เขาใช้สถานะของลู่ฝานหลบภัยอยู่ที่นี่ ก่อนจะจากไป จะไม่ทำอะไรเลยก็คงไม่ได้

“มีเรื่องเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ?”