มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3156

ผู้มาเยือนหยิ่งผยองมากซึ่งทำให้ สีหน้าซุนฟู่อี้ ดูไม่ดีนัก เขาพลิกมือแล้วหยิบป้ายบัญชาการออกมาแล้วพูดว่า “ทั้งสองอย่าเกินไปนัก เราเป็นศิษย์ของเผ่าพันธุ์มังกรเซียน ปู่ของข้า...”

“หนวกหู!”

ดวงตาของชายชราผมขาวเย็นชา เขายกมือขึ้นแล้วตบซุนฟู่อี้กระเด็นออกไป

“เผ่าพันธุ์มังกรเซียนแล้วไงล่ะ? ข้าเคยสังหารศิษย์แดนศักดิ์สิทธิ์มาบไม่ถ้วน แล้วเจ้าเป็นใครกัน?”

ชายชราผมขาวมีสีหน้าเยาะเย้ย เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรใดๆ มีเจตนาฆ่าโหดเหี้ยม

ซุนฟู่อี้ ไม่ได้ถูกตบจนตาย มีม่านแสงปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขาและเขาแทบไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“มีสมบัติติดตัวเจ้ารึ? พวกมันทั้งหมดเป็นของข้าแล้ว”

เห็นเพียงร่างของชายชราผมขาวหายวาบและเขาก็มาถึงหน้า ซุนฟู่อี้ ในทันที ออร่าเซียนชั้นฟ้าอันทรงพลัง กดดันจนซุนฟู่อี้ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นิ้วทั้งห้างอเป็นกรงเล็บ แล้วจับศีรษะ ซุนฟู่อี้ให้ระเบิดในทันที

ฉากนี้โหดร้ายและนองเลือด ทำให้ หลิวเกาหมิง และฮั่วยีชิงหวาดกลัวจนหน้าซีด

หลังจากการฆาตกรรม ชายชราผมขาวก็ถอดแหวนของ ซุนฟู่อี้ ออกมา เขาเลียริมฝีปากแห้งที่แตกทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า “ในเมื่อฆ่าแล้วงั้นก็ฆ่าทั้งหมดเลยก็แล้วกัน”

ใบหน้าของหยุนเซวียนก็ซีดมากเช่นกัน แต่มีเพียง หลัวซิว เป็นคนเดียวที่ดูสงบ เพราะนี่คือภาพที่แท้จริงของโลกวิถียุทธ ไม่ว่าเบื้องหลังของเจ้าจะใหญ่โตแค่ไหน ถ้าเจ้ามีความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ แล้วเจ้าไปยั่วยุใครบางคนที่ไม่สนใจอำนาจเบื้องหลังของเจ้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อออกไปฝึกฝนข้างนอก ดังนั้นก็มีเพียงทางตันรอเจ้าอยู่

ท้ายที่สุดแล้ว ในโลกนี้ที่ผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์เป็นใหญ่ อำนาจการกดขี่ข่มเหงเป็นรากฐานนิรันดร์

“หนีไป!”

หลิวเกาหมิง ตะโกน และกลายเป็นแสงกำลังจะบินหนีไปทันที

ทันใดนั้น งูหลามพิษที่เอวของชายวัยกลางคนก็บินขึ้นมา ร่างกายของเขาก็ลอยไปตามสายลม กลิ่นคาวลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ในพริบตาเดียว งูหลามพิษก็สูงหลายร้อยฟุต เขาอ้าปากแล้วกลืนเข้าไป กัด หลิวเกาหมิง กระอักเลือดสาดกระเด็น

ฮั่วยีชิงตกใจมากจนเท้าของนางอ่อนแรงและนั่งลงกับพื้น

หยุนเซวียนไม่ได้เลือกที่จะหลบหนีเพราะนางรู้ดีว่าแทบไม่มีโอกาสหลบหนีเลย นางอยู่ในแดนมนุษย์อมตเท่านั้นและไม่มีโอกาสต่อสู้กับเซียนชั้นฟ้าสองคน

แต่นางไม่มีความตั้งใจที่จะยอมแพ้ กระบี่เซียนหยุนหลงถูกนางสังเวยออกมาลอยอยู่ข้างหน้านาง นางไม่ต้องการจะต่อกรกับเซียนชั้นฟ้าทั้งสอง แต่ถ้าจำเป็น นางก็จะใช้กระบี่เซียนนี้ที่พ่อของนางทิ้งไว้ให้นาง ฆ่าตัวตาย!

ฉึก...

เสื้อผ้าของฮั่วยีชิงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และร่างที่เปลือยเปล่าขาวของนางก็ล้มลงกับพื้นตัวสั่น

ภายใต้แรงกดดันของเซียนชั้นฟ้า แม้แต่ดิ้นรนนางก็ไม่สามารถทำได้ นางทำได้เพียงปล่อยให้ฝ่ามือแห้งของชายชราลูบไล้ไปทั่วบนร่างของนาง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา ซึ่งน่าละอายอย่างยิ่ง

“สวยนิดหน่อย แต่นางด้อยกว่าผู้หญิงคนนี้มาก ข้าไม่ชอบนาง ไม่อยากเดี่ยวอันใดด้วย หากเจ้าสนใจ ข้าจะให้เจ้า”

ชายชราลูบไล้สักพัก โดยดูไม่สนใจ และจ้องมองหยุนเซวียนด้วยดวงตาขุ่นมัวและน่ากลัว

แน่นอนว่าความสนใจของเขาอยู่บนหยุนเซวียน

“โอ้? ยังผู้ชายอีกคนที่ขวางทางอยู่ เจ้าก็ไปตายเหมือนกันซะเถอะ”

ชายชราผมขาวเห็นหลัวซิวอยู่ข้างๆ หยุนเซวียน และล็อคตัวเขาไว้ด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชา

“เจตนาฆ่าของเจ้าน้อยแค่นี้ก็กล้าทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้าข้ารึ?”

หลัวซิว ไม่แยแส และเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าหลายเท่านั้นก็แผ่ไปทั่วอากาศ

นี่คือเจตนาฆ่าที่เขาเข้าใจผ่านการทำความเข้าใจดาบหักเซียน เจตนาฆ่านั้นมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ ในเวลาเพียงครู่เดียว ไม่เพียงแต่ชายชราผมขาวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงชายวัยกลางคนที่มีงูหลามพิษพันอยู่บนเอวก็ถูกล็อคด้วยเจตนาฆ่าจนข้าไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วได้

แดนเซียนชั้นฟ้าเหมือนกัน เมื่อเปรียบเทียบกับ หลัวซิว แดนเซียนชั้นฟ้าเช่นพวกเขาจะต่างกันราวฟ้ากับเหวและไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

“คนที่รังแกผู้อ่อนแอ ตาย!”

หลัวซิว ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและอยู่ตรงหน้าชายชราผมขาวในทันที ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของชายอีกคนหนึ่ง เขายกนิ้วขึ้น และแทงทะลุหน้าผากของเขาจนเกิดเสียงดังฉึก

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงหลุมเลือดขนาดเท่านิ้ว แต่นิ้วนี้ก็ฆ่าคู่ต่อสู้ได้โดยตรง ทันทีที่ตัวหยั่งรู้พังทลายลง ร่างกายของเขาก็สลายตัวและกลายเป็นเถ้าถ่าน

“ปัง!”

ในเวลาเดียวกัน หลัวซิวพลีกมือและกดลงด้วยพลังอมตะหัตถ์แหลกดารา บดขยี้ชายวัยกลางคนให้กลายเป็นผง

สำหรับงูเหลือมพิษพันรอบเอวของเขา มันก็ไม่มีแรงต้านทานและถูกตบจนกลายหมอกเปื้อนสีเลือก

เซียนชั้นฟ้าสองคน ฆ่าตายในทันที!

หยุนเซวียนตกตะลึง และฮั่วยีชิงซึ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นโดยกายเปลือยเปล่า ก็มีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน บนใบหน้าของนางยังมีรอยน้ำตา

“เจ้าใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ”

การฆ่าเซียนชั้นฟ้าสองคนดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับหลัวซิว

เขาเหลือบมองที่ฮั่วยีชิงและพูดอย่างราบเรียบ

ฮั่วยีชิงไม่ใช่คนโง่ ผู้แข็งแกร่งที่สามารถฆ่าเซียนชั้นฟ้าได้อย่างง่ายดายนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน แต่คนประเภทนี้กลับลักลอบเข้ามาในหมู่พวกเขา จะไม่มีเป้าหมายได้อย่างไร?

หยุนเซวียนจำคำเตือนของหลัวซิวได้ ดังนั้นนางจึงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าไม่รู้จักเขา เขาเพิ่งเอาสมบัติของข้าที่สามารถนำโชคดีและหลีกเลี่ยงโชคร้ายของข้าไปแล้ว”

ต้องบอกว่าหยุนเซวียนค่อนข้างฉลาด ด้วยวิธีนี้ ผู้คนจะไม่จับตาดูนางที่ครอบครองสมบัติล้ำค่าของนางเสมอไป

…

เทือกเขาฉื้อหมิงมีขนาดใหญ่มาก แต่ด้วยพลังวิญญาณอันทรงพลังของ หลัวซิว เขาสามารถกระจายตัวสำนึกของเขาได้อย่างง่ายดาย ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่และสำรวจมันทีละนิ้ว

ทันใดนั้น เขาก็สัมผัสได้ว่ามีรัศมีต้องห้ามตามธรรมชาติอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง และเขาก็บินไปทันที

ต้องห้ามที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติจากฟ้าดิน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำลายและสามารถโจมตีได้ด้วยพลังอันทรงพลังเท่านั้น ระดับของต้องห้ามนี้ไม่สูง แต่ค่อนข้างซ่อนเร้นและเป็นการยากที่จะสัมผัสได้หากไม่มีตัวสำนึกที่แข็งแกร่ง

ในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที หลัวซิวก็ทำลายต้องห้าม และจากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงออร่าที่รุนแรงขอกฎเพลิงอัคคี

ในต้องห้ามโดยกำเนิดมีทะเลสาบแมกมา ในแมกมา มีลูกแก้วกลมๆลอยขึ้นลอยลง มีลูกใหญ่ลูกเล็ก

“ไข่มุกแก้วเจ้านาวา !”

เมื่อ หลัวซิว เห็นมัน ก็มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา สมบัติประเภทนี้ควบแน่นด้วยพลังกฎเพลิงอัคคี ยิ่งมีขนาดเล็ก มูลค่าก็จะยิ่งสูงขึ้น ซึ่งพิสูจน์ได้จากคำพูดที่ว่าผนึกได้เล็กเท่าไหร่ก็จะมีความสำคัญมากเท่านั้น

มีไข่มุกแก้วเจ้านาวา จำนวนมากในทะเลสาบแมกมา มีถึงหลายร้อยหรือหลายพัน หลัวซิว ยกมือขึ้นและเก็บพวกมันทั้งหมดมาอย่างไม่เกรงใจ

เขาหยิบอันที่เล็กที่สุดที่มีออร่ากฎเพลิงอัคคีที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา มีไข่มุกแก้วเจ้านาวา คุณภาพสูงเหล่านี้ อัคคีชาตะไร้ลักษณ์ของเขาจะได้รับการเพิ่มระดับอย่างง่ายดาย

แม้กล่าวกันว่าทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับการเพิ่มระดับเซียนอัคคีชาตะคือการกลืนกินไฟเซียนอัคคีต่างพันธุ์อื่น ๆ แต่สมบัติเช่นเซียนอัคคีต่างพันธุ์นั้นหาได้ยาก เขาไม่ใช่จอมยุทธ์ที่ฝึกฝนวิถีเพลิงอัคคี ใช้เพื่อกลั่นยาภัณฑ์กลั่นเท่านั้น การเพิ่มระดับตามธรรมชาติก็เพียงพอแล้ว

เมื่อเขารวบรวมไข่มุกแก้วเจ้านาวา ไม่มีใครสังเกตเห็นสถานที่นี้ ไม่นานหลังจาก หลัวซิว จากไป มีร่างอีกหลายร่างปรากฏตัวขึ้นที่นี่

“ให้ตายเถอะ มีคนมาที่นี่ก่อน!”

ชายในชุดขาวที่มีผิวสีซีดซึ่งมีระดับการฝึกฝนเพียงระดับเซียนดิน ได้ค้นพบต้องห้ามโดยกำเนิดที่นี่โดยบังเอิญ

เพียงว่าระดับของต้องห้ามนี้สูงนิดหน่อย เขาไม่สามารถทำลายมันได้ด้วยความแข็งแกร่งของเขาและเขากังวลว่าการเคลื่อนไหวมากเกินไปจะดึงดูดผู้แข็งแกร่งคนอื่นให้ต่อสู้เพื่อแย่งชิงมัน

ดังนั้นเขาจึงออกจากเทือกเขาฉื้อหมิงและขอความช่วยเหลือจากปรมาจารย์ระดับเซียนชั้นฟ้าหลายคน แต่เขาไม่คาดคิดว่าเมื่อเขากลับมา สถานที่แห่งนี้ก็ถูกกวาดล้างให้สะอาดหมดจด

และเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดามากในโลกวิถียุทธ เจ้าอาจพบสมบัติโดยบังเอิญ แต่เจ้าอาจไม่มีโชคในการได้รับสมบัติ...