มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3156

ผู้มาเยือนหยิ่งผยองมากซึ่งทำให้ สีหน้าซุนฟู่อี้ ดูไม่ดีนัก เขาพลิกมือแล้วหยิบป้ายบัญชาการออกมาแล้วพูดว่า “ทั้งสองอย่าเกินไปนัก เราเป็นศิษย์ของเผ่าพันธุ์มังกรเซียน ปู่ของข้า...”

“หนวกหู!”

ดวงตาของชายชราผมขาวเย็นชา เขายกมือขึ้นแล้วตบซุนฟู่อี้กระเด็นออกไป

“เผ่าพันธุ์มังกรเซียนแล้วไงล่ะ? ข้าเคยสังหารศิษย์แดนศักดิ์สิทธิ์มาบไม่ถ้วน แล้วเจ้าเป็นใครกัน?”

ชายชราผมขาวมีสีหน้าเยาะเย้ย เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรใดๆ มีเจตนาฆ่าโหดเหี้ยม

ซุนฟู่อี้ ไม่ได้ถูกตบจนตาย มีม่านแสงปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขาและเขาแทบไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“มีสมบัติติดตัวเจ้ารึ? พวกมันทั้งหมดเป็นของข้าแล้ว”

เห็นเพียงร่างของชายชราผมขาวหายวาบและเขาก็มาถึงหน้า ซุนฟู่อี้ ในทันที ออร่าเซียนชั้นฟ้าอันทรงพลัง กดดันจนซุนฟู่อี้ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นิ้วทั้งห้างอเป็นกรงเล็บ แล้วจับศีรษะ ซุนฟู่อี้ให้ระเบิดในทันที

ฉากนี้โหดร้ายและนองเลือด ทำให้ หลิวเกาหมิง และฮั่วยีชิงหวาดกลัวจนหน้าซีด

หลังจากการฆาตกรรม ชายชราผมขาวก็ถอดแหวนของ ซุนฟู่อี้ ออกมา เขาเลียริมฝีปากแห้งที่แตกทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า “ในเมื่อฆ่าแล้วงั้นก็ฆ่าทั้งหมดเลยก็แล้วกัน”

ใบหน้าของหยุนเซวียนก็ซีดมากเช่นกัน แต่มีเพียง หลัวซิว เป็นคนเดียวที่ดูสงบ เพราะนี่คือภาพที่แท้จริงของโลกวิถียุทธ ไม่ว่าเบื้องหลังของเจ้าจะใหญ่โตแค่ไหน ถ้าเจ้ามีความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ แล้วเจ้าไปยั่วยุใครบางคนที่ไม่สนใจอำนาจเบื้องหลังของเจ้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อออกไปฝึกฝนข้างนอก ดังนั้นก็มีเพียงทางตันรอเจ้าอยู่

ท้ายที่สุดแล้ว ในโลกนี้ที่ผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์เป็นใหญ่ อำนาจการกดขี่ข่มเหงเป็นรากฐานนิรันดร์

“หนีไป!”

หลิวเกาหมิง ตะโกน และกลายเป็นแสงกำลังจะบินหนีไปทันที

ทันใดนั้น งูหลามพิษที่เอวของชายวัยกลางคนก็บินขึ้นมา ร่างกายของเขาก็ลอยไปตามสายลม กลิ่นคาวลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ในพริบตาเดียว งูหลามพิษก็สูงหลายร้อยฟุต เขาอ้าปากแล้วกลืนเข้าไป กัด หลิวเกาหมิง กระอักเลือดสาดกระเด็น

ฮั่วยีชิงตกใจมากจนเท้าของนางอ่อนแรงและนั่งลงกับพื้น

หยุนเซวียนไม่ได้เลือกที่จะหลบหนีเพราะนางรู้ดีว่าแทบไม่มีโอกาสหลบหนีเลย นางอยู่ในแดนมนุษย์อมตเท่านั้นและไม่มีโอกาสต่อสู้กับเซียนชั้นฟ้าสองคน

แต่นางไม่มีความตั้งใจที่จะยอมแพ้ กระบี่เซียนหยุนหลงถูกนางสังเวยออกมาลอยอยู่ข้างหน้านาง นางไม่ต้องการจะต่อกรกับเซียนชั้นฟ้าทั้งสอง แต่ถ้าจำเป็น นางก็จะใช้กระบี่เซียนนี้ที่พ่อของนางทิ้งไว้ให้นาง ฆ่าตัวตาย!

ฉึก...

เสื้อผ้าของฮั่วยีชิงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และร่างที่เปลือยเปล่าขาวของนางก็ล้มลงกับพื้นตัวสั่น

ภายใต้แรงกดดันของเซียนชั้นฟ้า แม้แต่ดิ้นรนนางก็ไม่สามารถทำได้ นางทำได้เพียงปล่อยให้ฝ่ามือแห้งของชายชราลูบไล้ไปทั่วบนร่างของนาง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา ซึ่งน่าละอายอย่างยิ่ง

“สวยนิดหน่อย แต่นางด้อยกว่าผู้หญิงคนนี้มาก ข้าไม่ชอบนาง ไม่อยากเดี่ยวอันใดด้วย หากเจ้าสนใจ ข้าจะให้เจ้า”

ชายชราลูบไล้สักพัก โดยดูไม่สนใจ และจ้องมองหยุนเซวียนด้วยดวงตาขุ่นมัวและน่ากลัว

แน่นอนว่าความสนใจของเขาอยู่บนหยุนเซวียน

“โอ้? ยังผู้ชายอีกคนที่ขวางทางอยู่ เจ้าก็ไปตายเหมือนกันซะเถอะ”

ชายชราผมขาวเห็นหลัวซิวอยู่ข้างๆ หยุนเซวียน และล็อคตัวเขาไว้ด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชา

“เจตนาฆ่าของเจ้าน้อยแค่นี้ก็กล้าทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้าข้ารึ?”

หลัวซิว ไม่แยแส และเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าหลายเท่านั้นก็แผ่ไปทั่วอากาศ

นี่คือเจตนาฆ่าที่เขาเข้าใจผ่านการทำความเข้าใจดาบหักเซียน เจตนาฆ่านั้นมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ ในเวลาเพียงครู่เดียว ไม่เพียงแต่ชายชราผมขาวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงชายวัยกลางคนที่มีงูหลามพิษพันอยู่บนเอวก็ถูกล็อคด้วยเจตนาฆ่าจนข้าไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วได้

แดนเซียนชั้นฟ้าเหมือนกัน เมื่อเปรียบเทียบกับ หลัวซิว แดนเซียนชั้นฟ้าเช่นพวกเขาจะต่างกันราวฟ้ากับเหวและไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

“คนที่รังแกผู้อ่อนแอ ตาย!”

หลัวซิว ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและอยู่ตรงหน้าชายชราผมขาวในทันที ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของชายอีกคนหนึ่ง เขายกนิ้วขึ้น และแทงทะลุหน้าผากของเขาจนเกิดเสียงดังฉึก

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงหลุมเลือดขนาดเท่านิ้ว แต่นิ้วนี้ก็ฆ่าคู่ต่อสู้ได้โดยตรง ทันทีที่ตัวหยั่งรู้พังทลายลง ร่างกายของเขาก็สลายตัวและกลายเป็นเถ้าถ่าน

“ปัง!”

ในเวลาเดียวกัน หลัวซิวพลีกมือและกดลงด้วยพลังอมตะหัตถ์แหลกดารา บดขยี้ชายวัยกลางคนให้กลายเป็นผง

สำหรับงูเหลือมพิษพันรอบเอวของเขา มันก็ไม่มีแรงต้านทานและถูกตบจนกลายหมอกเปื้อนสีเลือก

เซียนชั้นฟ้าสองคน ฆ่าตายในทันที!

หยุนเซวียนตกตะลึง และฮั่วยีชิงซึ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นโดยกายเปลือยเปล่า ก็มีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน บนใบหน้าของนางยังมีรอยน้ำตา

“เจ้าใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ”

การฆ่าเซียนชั้นฟ้าสองคนดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับหลัวซิว

เขาเหลือบมองที่ฮั่วยีชิงและพูดอย่างราบเรียบ